บทที่8 เป็นแฟนกันนะ

1379 คำ

คอนโดหรูบ่งบอกสถานะของผู้อาศัยได้อย่างดี สถานที่นัดพบกันครั้งแรกของพรูฟและน้องเมษาของเขา เมื่อมาถึงก็ไม่ลืมส่งข้อความบอกเธอ ได้รับข้อความกลับว่าให้ยืนรอหน้าลิฟท์แล้วเธอจะลงมารับเพราะขึ้นไปเองไม่ได้ ขายาวๆ ภายใต้กางเกงยีนส์ผ้าดีก้าวยาวๆ ไปหยุดหน้าลิฟท์สีทองเงินอร่าม หัวใจเต้นระรัวที่จะได้เจอกับว่าที่แฟนสาวนอกสถานที่เป็นครั้งแรก ตั้งแต่คุยกันมาก็เจอกันแค่ในรั้วมหาลัย มากสุดก็พาไปเดินห้างกินข้าว แล้วก็ต้องไปส่งเธอที่มหาลัยเพื่อเอารถของเธอคืน ครั้งนี้เขาถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้ไง มันเป็นสถานที่ที่แปลกใหม่ในความสัมพันธ์ของเรา เป็นสถานที่ที่สามารถพัฒนาอะไรได้หลายอย่าง ติ๊ง! ยืนคิดอะไรเพลินๆ เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้น ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับร่างระหงสวยงามไปทุกส่วนส่งยิ้มให้เขา พรูฟยกยิ้มตอบรับก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟท์โดยไม่ต้องรอให้เธอชวน ประตูลิฟท์ปิดลงอีกครั้งโดยมีเจ้าของพื้นที่แตะคีย์การ์ดสั่งการ “ขับรถมาไม่เมาแน่นะ” เงยหน้าขึ้นถามเขาด้วยรอยยิ้ม “พิสูจน์สิครับ” พูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าของเธอ “กลิ่นเหล้าแรงมาก” พูดด้วยรอยยิ้มเขินอายก่อนจะหันหน้าหนีไป “ไม่เมาครับ แค่อยู่ในภาวะจริงใจที่สุด” หมายถึงไม่เมา แต่พูดความจริงทุกอย่างแน่นอน หลังจากนี้หากเขาพูดอะไรออกไป เธอสามารถเชื่อได้ทุกอย่าง “คิดผิดหรือเปล่าที่ให้มาหา” บ่นกระปอดประแปดอย่างไม่จริงจัง “ถ้าไล่กลับตอนนี้พี่เสียใจเป็นเดือนแน่” ไม่เว่อร์ครับ ไม่เกินจริงด้วย มาถึงขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องได้นอนจับมือ หรอวะ? ติ๊ง! เสียงดังขึ้นทำให้เขาหยุดหยอดคำหวาน ก้าวตามร่างระหงในชุดลำลองสบายๆ ที่... “อึก!” เผลอกลืนน้ำหลายขณะมองสะโพกกลมของเธอ ไม่ได้หื่น ไม่ได้ล่วงละเมิดทางสายตา แต่กางเกงขาสั้นที่ปิดก้นได้พอดี จังหวะการเดินนวยนาดของเธอมันทำให้เขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างยากจะควบคุมได้ เดินมาหยุดด้านหลังในระยะประชิด ได้กลิ่นกายหอมยั่วยวนจนเผลอสูดดม ประตูห้องถูกผลักเข้าไปก่อนเจ้าของห้องจะเชื้อเชิญเขาด้วยสายตา ไม่รอช้าที่จะก้าวตามไป “ห้องน่าอยู่จังครับ” ดูสะอาดเป็นระเบียบ การตกแต่งออกแนวหรูหรา ไม่มากไปไม่น้อยไป ดูจากสไตล์การแต่งห้องรวมถึงการแต่งตัวของเจ้าของห้องแล้วตอบได้เลยว่าไม่ใช่สาวหวาน ไม่เฉียดใกล้เลยสักนิด “วันนี้เห็นห้องเมแล้ว วันหลังต้องให้เมเห็นห้องพี่พรูฟบ้างแล้วนะ” พูดออกมาเหมือนไม่จริงจัง แต่เธอจะรู้ไหมว่าทิ้งความหนักใจให้เขาได้ง่ายๆ “ได้ครับ” ถึงอย่างนั้นก็ต้องรับปากอย่างไม่ให้เธอเอะใจหรือสงสัยอะไร ถ้าถึงวันที่เธออยากไปจริง ให้ตายก็ต้องไล่เมษาออกจากห้องไปก่อน “ดื่มอะไรไหมคะ” เธอเดินนำไปที่โซฟา ถามขึ้นตามมารยาทของเจ้าของห้อง แต่ระหว่างถามถอดเสื้อคาร์ดิแกนออก “อึก!” แม้จะไม่อยากทำให้เธอกลัว แต่สายตาของเขาตอนนี้มันไม่สามารถละออกจากหน้าอกนูนใหญ่ภายใต้เสื้อสายเดี่ยวรัดรูปของเธอได้เลย “ไม่คิดจะมองหน้าเมเลยหรอ” คำหยอกล้อดังขึ้นถาม “ขอโทษครับ” ไม่ได้มีเจตนาแค่หวังร่างกายของเธออย่างเดียวจริงๆ แต่ร่างกายที่สวยงามสมส่วนและเต็มแน่นขนาดนี้จะไม่ให้เผลอตัวได้ยังไง ผู้ชายทั้งแท่งนะเว้ย แท่งที่กำลัง... “ทะลึ่ง” ว่าให้เขาอย่างไม่จริงจัง เดินไปที่โซนครัวเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องมาหนึ่งแพค นั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน ห่างกันเล็กน้อย “ดื่มกับพี่ไหม” เห็นหิ้วมาทั้งแพคแบบนี้ให้ดื่มคนเดียวจะสนุกได้ยังไง “ดื่มค่ะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปเปิดทีวีเลื่อนหาหนังดู “นี่ครับ” พรูฟทำหน้าที่จัดการกับเบียร์ตรงหน้า เปิดและยื่นให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” มือเล็กรับไปสัมผัสกับมือเขาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครรู้สึกตกใจอะไร เพราะเคยจับมือหอมแก้มกันมาแล้ว “พี่พรูฟดูหนังผีไหม” “ได้ทุกเรื่องครับ” เพราะคงไม่สนใจหนังหรอกครับ พี่สนใจน้องเมมากกว่า “น้องเมชอบดูหนังผีหรอ” ถึงอย่างนั้นก็ถามเธอด้วยความอยากรู้ เขาอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากรู้จักเธอทุกอย่าง บอกแล้วว่าคนนี้จริงจัง ไม่งั้นนัดกระชับมิดตั้งแต่แรกที่คุยกันแล้ว “ค่ะ ชอบหนังผีมาก” ตอบเสร็จก็หันใบหน้าสวยมามองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วก็ชอบหนังผู้ใหญ่ด้วย” “แล้วทำไมเราไม่ดูหนังนั้นกันล่ะครับ” กลืนน้ำลายมองสบตาเธอเหมือนต้องมนต์ ถามออกมาราวกับคนไร้สติล่องลอย “ไม่เอาค่ะ อันตราย” มันอันตรายตั้งแต่น้องหยอกล้อพี่แบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้แล้วครับ “คนที่อันตรายคือน้องเมนั่นแหละ” กล่าวโทษเธออย่างตรงไปตรงมา “ทำไมคะ” เอียงคอเล็กน้อยถามกลับอย่างไม่เข้าใจ ดูใสซื่อไม่น้อย “คนที่มีพลังทำลายล้างพี่อยู่ตลอดเวลา” ไม่ใช่มุกหยอดสาวครับ แต่มันคือความจริงที่เขาเผชิญหน้า ถูกเธอเล่นกับหัวใจและความรู้สึกทุกครั้งโดยเฉพาะรอยยิ้มและแววตา “เมเก่งขนาดนั้นเลยหรอ” ไม่ถามเปล่า ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ “ทำลายล้างผู้ชายร้ายกาจอย่างพี่พรูฟได้จริงๆ หรอ” ถามย้ำออกมาเหมือนไม่เชื่อใจความสามารถของตัวเองเลยสักนิด สบตากับเขาอยู่ตลอดเวลา ปากอิ่มยกยิ้มหวานเย้ายวนจนเขามึนเมามากกว่าเหล้าทั้งหมดที่กินมา “ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ” ว่าเธอน่ะเก่งมาก “แล้วพี่ก็ไม่ใช่ผู้ชายร้ายกาจ หากได้รักใครแล้วจริงจังมาก” ประกาศชัดว่าเขาเป็นพวกรักจริงหวังแต่ง แล้วถ้าน้องพร้อมพี่จะสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้ “พูดแบบนี้อยากแต่งงานกับพี่พรูฟจัง” ดูแม่สาวสวยของเขาสิ เคยยอมเขาที่ไหนกัน แล้วแบบนี้ยังกล้ามาคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ว่าเขาร้ายกาจได้ยังไง เธอน่ะ มันร้ายกว่าเขาอีก “ถ้าน้องเมพร้อม พี่ไปสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้” ไม่เล่นครับ พร้อมมีเมียชื่อเมษา หมายถึงคนนี้นะ คนที่กูหาเอง ไม่ใช่ที่แม่หาให้ “ง่ายขนาดนี้จริงใจหรือเปล่า” ทาบมือบางลงใบหน้าด้านซ้ายของเขาแล้วถามขึ้นด้วยแววตาหวานหยด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไปเหมือนอยากได้คำตอบจริงๆ “ไม่เคยพูดเรื่องแต่งงานกับใครครับ” แม้แต่แฟนคนแรกที่เคยคบและอยู่กินกันช่วงหนึ่งก็ยังไม่เคยถึงขั้นพูดถึงการแต่งงานเลย “อย่าหลอกให้เมดีใจเล่นนะ” ยู่ปากเบาๆ เตือนเขา “บอกแล้วว่าอยู่ในภาวะจริงใจที่สุด” พูดทุกอย่างด้วยความสัจจริงไม่ติงนังแน่นอน “ปากหวานแบบนี้หวังอะไรหรือเปล่าคะ” “หวังให้น้องเมชิมครับ” ใช่ครับ อยากให้น้องได้รู้ว่าปากพี่หวานกว่าที่น้องคิด แล้วไม่ใช่แค่ปากที่หวาน “.....” เธอไม่ได้ตอบอะไร มองสบตากลับด้วยแววตาที่หดปรือลง และก็หลุบมองมาที่ริมฝีปากของเขา นิ้วโป้งเล็กๆ ขยับมาเกลี่ยริมฝีปากของเขาเบาๆ แล้วไม่นานใบหน้าสวยก็ค่อยๆ ขยับมาใกล้เรื่อยๆ กระทั่งเขาได้รู้ความจริง ปากน้องนางนันหวานกว่าของเขาเป็นไหนๆ “เป็นแฟนกันนะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more