บทที่7 คนของใจ
1428 คำ
เพราะแผนที่คิดว่าจะได้ผลกลับล้มไม่เป็นท่า ความหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ยังคงมีอยู่เหมือนเดิมไม่เคยจางหายไป วันนี้เลยระบายความหงุดหงิดจากคนชนะพนันให้มันเลี้ยงเหล้าบรรเทาความหัวเสียแทน
“น้องอีกเมก็ทึกเกินคนชิบ ทำเอากูเสียห้าหมื่นเลย!” อินทัชทั้งหงุดหงิดที่เสียพนันแล้วยังเดาผิดอีก ไม่คิดว่าเธอจะความอดทนสูงขนาดนี้
“มึงหงุดหงิดขนาดนี้แล้วกูล่ะ” เทียบไม่ติดแน่ ความหงุดหงิดหัวเสียพุ่งทะยานทะลุฝ้าพุ่งออกนอกโลกไปแล้วมั้ง
ตอนออกไปเรียน ตอนได้คุยกับน้องเม ตอนไม่ได้เห็นหน้าเมษาที่ห้อง ทุกอย่างมันก็ดีแหละ
แต่พอต้องเห็นหน้าเธอ ได้ยินเสียงของเธอ ก็เหมือนถูกตอกย้ำอีกครั้งว่าเธอยังอยู่ อยู่อีกนาน อยู่อีกยาว
ถามว่าเธอสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขาถึงต้องพยายามไล่เธอขนาดนี้
อย่างแรก พื้นที่ส่วนตัวของเขาไม่เคยให้ใครเข้ามาง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนที่เขาต้อนรับเอง
อย่างสองคือ เขาไม่ชอบให้ใครรุกล้ำ และต้องการความเป็นส่วนตัว
อย่างสามคือ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาชอบ ไม่มีอะไรให้จรรโลงใจหรือสายตาแม้แต่เสี้ยวเศษเลยสักนิด ยิ่งแม่บอกอยากได้เธอเป็นสะใภ้ยิ่งทำให้เขากลัวและไม่พอใจ
ยิ่งเธอดึงดันดื้อรั้นไม่ไป มันก็ยิ่งทำให้ความไม่พอใจค่อยๆ สั่งสม แล้วเขาคิดว่าไม่นานอาจจะกลายเป็นความเกลียดได้อย่างไม่ยาก
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ ดูท่ามึงกับน้องเมเหมือนไปกันได้ดี ถ้าได้คบกันเร็วๆ นี้แล้วมีผู้หญิงอีกคนอยู่ห้องนี่น่าแปลกนะ” พูดตามสถานการณ์ที่เห็นและอยากรู้ว่าเพื่อนจะหาทางออกนี้ยังไง
“คิดหนักเหมือนกันว่ะ” แม้จะพึ่งคุยกับน้องเมได้ไม่นาน แต่คุยกันทุกวัน คุยกันทีก็นาน แม้ส่วนใหญ่จะคุยกันผ่านข้อความ แต่ทุกอย่างพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว
ล่าสุดเขาบอกชอบเธอออกไปอย่างไม่ปิดบัง เธอเองก็ตอบรับและบอกชอบเขาเหมือนกันตั้งแต่แรกเห็น
ใจตรงกันขนาดนี้ คุยกันได้ดีแบบนี้ เดาได้ไม่ยากเลยว่าไม่นานถ้าเขาขอเป็นแฟนเธอคงตอบรับ
แล้วถ้าเขายังหาทางไล่เมษาออกจากห้องไม่ได้ แล้วถ้าแม่เขายังพยายามยัดเหยียดเมษาให้เขาไม่หยุด เขาจะทำยังไง
แล้วทำไมกูต้องมาเผชิญหน้าสถานการณ์อะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!
แค่คิดก็ต้องยกมือลูบหน้าแรงๆ อย่างหัวเสียและไร้ทางออก
“ลองแผนอื่นดู เช่นทำอะไรที่เธอกลัว เล่นกับความรู้สึกของเธอ” อินทัชเสนออย่างเห็นใจเพื่อน
แต่ใครจะชอบวะกับการต้องรับใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ด้วย ไอ้พรูฟก็ชัดเจนของมันมาตั้งแต่แรก ในเมื่อเมษาไม่ถอยออกไปเองจะโทษว่าใครใจร้ายได้
“กูยังคิดไม่ออกน่ะสิ” ไม่ใช่ว่าเขาไม่พยายามคิดหาทางทำให้เธอทนไม่ไหว แต่พูดหมาๆ ใส่ก็แล้ว เอาผู้หญิงต่อหน้าก็แล้ว เธอกลับยังถึกทนได้ขนาดนี้
ยากจริงๆ ไม่รู้ด้วยว่าเธอกลัวอะไร จุดอ่อนมีตรงไหน นั่นเลยทำให้เขายังคิดแผนใหม่ไม่ออก
“หรือจะลองคุยกับแม่มึงใหม่” นักรบเสนอทางที่ง่ายที่สุด
แต่มันจะรู้ไหมว่านั่นยากที่สุด
“กูคุยจนแม่จะตัดกูออกจากกองมรดกแล้ว” ตั้งแต่วันแรกที่แม่ส่งเมษามาอยู่กับเขา เขาโทรไปคุยกับแม่วันละสามเวลาจนแม่ไม่รับสาย
เปลี่ยนไปส่งข้อความหาแม่แทนจนสุดท้ายถูกขู่จะตัดออกจากกองมรดก พร้อมกับบล็อกข้อความลูกอย่างเขาไปแล้ว!
“ไม่รู้แม่กูหลงเสน่ห์อะไรยัยนั่น” หาไม่เจอจริงๆ มารยาทดีหรอ แล้วไงวะ เขาจะเอาเมียมาร่วมชีวิต ไม่ได้เอาเมียมาพับเพียบนั่งกินข้าวด้วย
กูไม่ต้องการ!
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด แต่เครียดเท่าไหร่ก็หาทางออกไม่เจอ กระดกเหล้าเข้าปากระบายความอึดอัดของตัวเองอย่างหัวเสีย
ไม่เข้าใจแม่ ไม่เข้าใจเมษา ไม่เข้าใจเลยว่ายุ่งอะไรกับชีวิตเขาขนาดนี้
พอกรึ่มได้ที่ก็คิดถึงคนของหัวใจขึ้นมา คนที่ทำให้เขายิ้มได้ในสถานการณ์ปัจจุบันตอนนี้
Proof: คิดถึงน้องเมจัง
: นอนหรือยังครับ
MaySa: ยังไม่นอนค่ะ แล้วพี่พรูฟทำอะไรอยู่
Proof: อยู่คลับกับเพื่อนครับ
: พี่ไปหาได้ไหม
MaySa: เมาหรือเปล่าเนี่ย
Proof: ไม่ถึงกับเมา ยังคุยกันรู้เรื่อง
MaySa: งั้นอีกหนึ่งชั่วโมงมาได้ไหมคะ
: รายงานเมใกล้เสร็จแล้ว ยังอยู่ห้องเพื่อนอยู่ด้วย
Proof: ได้ครับ
MaySa: เดี๋ยวเมส่งโลให้นะคะ
Proof: ครับ
ตอบรับด้วยหัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่คุยกันมาไม่ใช่ว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ แม้จะเคยถามแต่บางอย่างเธอก็ตอบด้วยการเล่นลิ้นจนเขาอยากเล่นด้วย แต่เพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรมากเลยไม่ได้เซ้าซี้ถาม
นี่นับเป็นครั้งแรกเลยที่จะได้ไปคอนโดของเธอ เหมือนกับที่เขาก็ยังไม่เคยได้พาเธอไปคอนโดเขาทั้งที่อยากพาไปตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกันแล้ว
“อะไรของมึง ลุกลี้ลุกลนเหมือนโดนของร้อน” อินทัชถามเมื่อเห็นเพื่อนนั่งกระดิกเท้าไม่นิ่ง เดี๋ยวก็จับโทรศัพท์ดูหน้าจอ
“กูมีนัดกับน้องเม” บอกอย่างไม่ปิดบัง
“สแตนบายรอ?”
“เวร! แค่ตื่นเต้น อยากไปหาแล้ว” ด่าไปหนึ่งแมตแล้วบอกความรู้สึกอย่างไม่อาย
“เสียหมาว่ะ เกิดมาไม่เคยเห็นมึงตื่นเต้นกับสาวขนาดนี้มาก่อน”
“คนนี้รักแรกพบ”
“กูจะอ้วก!” อินทัชว่า ส่วนนักรบส่ายหัว
อยู่กับเพื่อนรู้เช่นเห็นชาติขนาดนี้ยังทำพูดดีเอาคะแนน
คนอย่างมันไม่มีหรอกรักแรกพบ มีแต่อยากเยXแรกพบ
“ทำไมเวลาเดินช้าจังวะ” นั่งแทบไม่นิ่งเหมือนคนสมาธิสั้น ดูเวลาแทบจะทุกนาที ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเวลาเดินช้าจนอยากพุ่งพรวดออกไปตั้งแต่เธอบอกว่าได้แล้วด้วยซ้ำ
ใจเย็นลูกพ่อ เดี๋ยวก็ได้เจอแม่ของเองแล้ว
“ทำไม เคลียร์กับกิ๊กอยู่หรือเปล่า” ด้วยความหมั่นไส้เลยทำให้มันใจเสียขึ้นมา
“ส้นตีนดิมึง! น้องเมไม่มีใคร คุยกับกูทุกวันจนหลับ” รีบแก้ต่างให้ว่าที่แฟนของเขาทันที
“เป็นเอามาก” นักรบว่าให้เพื่อนที่ออกตัวแรงปกป้องผู้หญิงแทบจะทันควันตลอด
ต้องยอมรับว่าคนนี้ไอ้พรูฟมันดูคลั่งจริง ใครแตะไม่ได้ ปกติคำพูดแบบนี้ของเพื่อนในกลุ่มมันรู้ดีว่ากำลังปั่นหัวมันเล่น หยอกล้อขำๆ แล้วมันก็ไม่เคยเดือดร้อนด้วย
พอเป็นน้องเมขึ้นมาแม่งพร้อมรบทันที
“ถ้าน้องจริงจังกับกูนะ พาแม่งไปจดทะเบียนสมรสเลยดีกว่า” พรูฟพูดสิ่งที่คิดได้ขึ้นมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
“กล้า?” นั่นคือทิ้งอิสระเลยนะ
“แต่นั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุด ได้ทั้งน้องเมเป็นเมีย แม่ก็ยัดเหยียดเมษาให้กูไม่ได้” นั่นสินะ รอให้ความสัมพันธ์ของเขากับน้องเมพัฒนาไปมากกว่าน้อยหน่อย รอให้เธอรักเขามากจนเขารับรู้ได้กว่านี้ ถึงตอนนั้นหากแก้ปัญหาเรื่องเมษาไม่ได้ คงเลือกทำวิธีนี้
“ใจเย็น ลองวิธีอื่นก่อน” แม้จดได้หย่าได้ก็เถอะ แต่มันยังพอมีทางอื่นให้คิดให้ทำอีก
“เรื่องนี้บอกตรงใจเย็นไม่ได้ อยากได้อิสระจากเมษาตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้จัก” พอพูดถึงเรื่องเมษาอีกครั้งก็หงุดหงิดอีกรอบ กระดกเหล้าเข้าปากอีกติดต่อกันสามแก้วเพื่อยับยั้งความหัวเสีย
ยังดีที่เวลาช่วยเยียวยาเขาได้ เวลาแห่งสวรรค์ เวลาที่รอคอย
MaySa: ส่งตำแหน่งถึงคุณ
ทันทีที่ข้อความดังขึ้นพรูฟก็ลุกพรวดออกไปทันทีไม่บอกกล่าวเพื่อนสักคำ รีบมุ่งหน้าไปตามตำแหน่งที่ได้รับแทบจะติดปีกบินแล้วก็ว่าได้
- ผู้เขียน
