Chapter 20 บนเส้นทางความฝันในความขัดแย้ง
1340 คำ
เพลินวานเงยหน้าขึ้นมามองมารดา ปาดหลังมือเช็ดเม็ดเหงื่อโตที่เกาะบนวงหน้าเรียวลวกๆ ทั้งที่เป็นช่วงต้นฤดูหนาว แต่ที่เธอต้องทำงานกลางแจ้งและยังปรับตัวไม่ได้ทั้งยังไม่คุ้นชินกับสภาพอากาศ ก็ทำให้เหงื่อโทรมกายมากมายขนาดนี้ เพลินวานรับน้ำของมารดา
“ขอบคุณค่ะแม่… แต่เพลินยังไม่เหนื่อยหรอกค่ะ งานนี้เป็นศึกพิสูจน์ฝีมือของเชฟเพลินวานกับพ่อเมืองแม่ฮ่องสอน เพลินจะทำเล่นๆ ได้อย่างไรกันคะ”
“แต่ที่แม่เห็นทั้งหมด แม่ว่ามันก็ออกมาดีมากแล้วนะลูก อันที่จริงลูกแค่สั่งเด็กให้เขาจัดการก็ได้ แม่ไม่เห็นว่าเพลินต้องลงมือทำเองเลยนี่นา”
“ใกล้จะเสร็จแล้วเหมือนกันค่ะ เพลินว่าจะไปอาบน้ำที่จวนสักหน่อย… แล้วค่อยออกมา” เพลินวานบอกมารดาพลางเปิดขวดน้ำดื่มแก้กระหายยืดคอมองหาน้องชายไปด้วย บิดากับมารดาจะกลับไปพักที่บ้านกลางดอยในวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น
“แล้วคุณปลัดเพลิงไปไหนเสียล่ะคะแม่ เพลินเห็นเด็กบอกว่าเขากลับมาแล้วเหมือนกัน”
“รายนั้นอยู่กับคุณพ่อทางด้านโน่นแหละ เพลินไม่ต้องห่วง พ่อลูกคู่นี้ถ้ามาอยู่ด้วยกันละก็ ไม่ห่างกันหรอก” เพลินวานหน้าที่หม่นลงทันที
“ค่ะ… คงมีแต่เพลินสินะคะแม่ ที่ทำให้พ่อไม่สบายใจมาตลอด” หญิงสาวบอกมารดาด้วยน้ำเสียงหม่นเศร้าลง
“เพลินอย่าคิดมากสิ สิ่งที่ลูกทำวันนี้ มันทำให้ท่านพ่อเมืองแอบมองเป็นระยะนะ ถึงจะหน้านิ่งไม่ได้แสดงออก แต่ก็แอบมองเพลินตลอด ลูกไม่เห็นประกายความภาคภูมิใจในแววตาของคุณพ่อหรือ”
“ขอบคุณแม่กับน้ารตีที่ให้กำลังใจเพลินมาตลอดนะคะ เพลินต้องขอตัวไปอาบน้ำก่อน เหนียวตัวเต็มที นี่แขกและนักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกันมาเยอะแล้ว”
“จ้ะ เพลินรีบกลับมานะลูก วันนี้มีรายการโทรทัศน์มาถ่ายทำด้วย อย่าสายนะ ทางนี้น้าจะดูแลให้เอง ไม่ต้องห่วง”
“งานนี้มันเป็นงานของพ่อเมืองกับแม่เมืองอย่างแม่นะคะน้ารตี เพลินจะสวยเกินหน้าเกินตาแม่เมืองได้อย่างไรกัน ท่านพ่อเมืองต้องควงแขนสาวสวยคนนี้สิคะ” เพลินวานเย้ามารดา
“แต่แม่คิดว่า พ่อเมืองอยากโชว์ตัวลูกสาวสุดสวยมากกว่านะ ถึงแม้ไม่แสดงออกก็เถอะ ควงแม่เมืองอายุมากล่วงเลยวัยสาวมานานหลายปีคงจะเบื่อแล้วละ รีบกลับมาก็แล้วกันนะลูก”
“แม่อย่ามาแซ็วซิคะ แม่ยังสวยเสมอเลยนะ เพลินไปแล้วนะ...” เพลินวานหอมแก้มประจบมารดาก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น
คล้อยหลังเพลินวานไม่นาน คนเป็นบิดาก็เดินมาถามหาลูกสาว เป็นไปอย่างที่แม่เมืองคาดการเอาไว้จริงๆ
“ลูกสาวคุณไปไหนแล้วละ”
“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวก็คงกลับมาค่ะ” มารตีเป็นคนตอบแทนเสียเอง
“แหม… ทำเป็นปั้นปึงกับลูก ที่แท้ก็แอบมอง” คุณนายเพลินไหมเย้าสามีไม่จริงจังนัก
“ใครว่าล่ะ ผมเห็นคุณตามติดไม่ห่าง ไม่เจอก็ถามหาแค่นั้นเอง”
“ไหม ฉันขอตัวไปดูซุ้มอาหารแทนเพลินก่อนนะ” มารตีเอยขอตัวกับเพื่อน แต่ท่านผู้ว่าฯ เป็นคนตอบก่อน
“ครับ… ไปเถอะ ผมก็กำลังจะมาชวนแม่เมืองไปต้อนรับแขกทางโน้นเหมือนกัน แขกผู้ใหญ่เริ่มทยอยมากันแล้ว”
“ฉันไปก่อนนะรตี ถ้าเพลินกลับมาแล้ว… รตีช่วยบอกให้ตามไปช่วยรับแขกทางโน้นทีนะ”
“ได้… ไปเถอะ”
ภูริชญากำลังนั่งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์ ภูริชเข้าไปบริหารงานร้านอาหารได้ไม่นาน เขาก็สามารถวางระบบการบริหารงานของร้านให้ดูแลจัดการได้ง่ายขึ้น เธอเองก็พลอยสบายไปด้วย สามารถช่วยน้องชายทำงาน โดยการนั่งดูการทำงานของพนักงานในร้านได้ทุกมุมภายในบ้าน
ภูริชเดินกลับมาที่บ้าน ทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างพี่สาวด้วยความเหนื่อยอ่อน ยกน้ำส้มในแก้วของพี่สาวตรงหน้าขึ้นมาดื่ม
“แก้วนี้ขอนะ… ร้อนมาก”
งานบริหารทางด้านการบริการ เป็นงานใหม่ที่ยากสำหรับคนที่ไม่เคยทำมากพอสมควร ถึงแม้เขาจะเข้าไปดูแลร้านได้ไม่นาน เขาก็เจอจุดที่เขาไม่เข้าใจหลายที่ แต่ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาในการศึกษาและจัดการอีกมากมาย
“กลับมาแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้างละ”
“ก็เหนื่อยนะสิ! ถามได้ คุมคนทำร้านอาหารทั้งร้านนะคุณนาย ไม่ใช้สร้างเครื่องบิน จะได้ทำกันง่ายๆ” ชายหนุ่มแขวะคนเป็นพี่ไม่เต็มเสียงนัก
“แกยังไม่ลืมที่พี่บอกใช่ไหม”
“เรื่องอะไรอีกละ ตั้งแต่ลงเครื่องมาบงการตั้งหลายเรื่อง จำไม่ได้ทุกเรื่องหรอก” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ก็เรื่องเพลินวานที่พี่เคยขอไง ถ้าเขาไปทำงานก็ช่วยดูแลเขาให้ดีๆ หน่อย อย่างน้อยเขาก็เป็นหุ้นส่วนของที่ร้าน และก็เป็นเชฟที่เก่งมาก ทำร้านกับคุณมารตีตั้งหลายปี งานที่ร้าน… เธอจะช่วยงานนายได้เป็นอย่างดี”
“ถ้าเก่งขนาดนั่น… แล้วพี่เรียกตัวผมกลับมาทำไม ไม่ให้คนเก่งของพี่ทำร้านไปเลยละ” ชายหนุ่มแดกดันเพราะอดหมั่นไส้คนที่ไม่เคยเห็นหน้าไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าพี่สาวจะมาวุ่นวายอะไรนักหนา ที่ยอมมามันก็มากพอแล้ว
“อ้าว! แล้วกัน ไอ้เราก็หวังดี อยากให้ทำงานสบายหน่อยถ้ามีคนรู้งานมาช่วย แต่ว่า… ไม่ใช่เก่งอย่างเดียวนะ สวยด้วย เผลอๆ พี่อาจจะมีลุ้นได้น้องสะใภ้กับเขาขึ้นมาบ้าง”
“จะสวยขนาดไหนกันเชียว ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิง ก็น่าเบื่อเหมือนกันทุกคนแหละ ตั้งแต่กลับมาเหยียบพื้นดินเมืองไทย ยังไม่เห็นว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนนิสัยผิดบล็อกจากพี่สักคน” คนเป็นพี่กำลังจะปรี๊ด… แต่สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสาวในหน้าจอทีวีในช่วงข่าวภาคดึกเสียก่อน
“นั่นไง นั่นไง… เชฟเพลินวาน พูดถึงก็เจอเลย ดวงสมพงษ์กันจริงๆ สวยไหมละ”
ภูริชญาชี้ไปยังหน้าจอที่เธอกำลังดูอยู่ ภูริชหันไปมองตามอย่างเสียไม่ได้เพราะเห็นอาการพี่สาวเหมือนตื่นเต้นนักหนา ข่าวในขอทีวีเป็นการจัดงานมหกรรมอาหารและเปิดการท่องเที่ยวเมืองแม่ฮ่องสอน เพลินวานคนที่พี่สาวพูดถึงกำลังช่วยบิดามารดาต้อนรับแขกที่หน้างาน
“ทำเป็นตกอกตกใจไปได้ ไหน… จะสวยแค่ไหนเชียว” ภูริชเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอแล้วเขาก็ต้องอ้าปากค้าง
‘หึม… ยัยตัวแสบนี่เอง มิน่าละ… ประกาศตัวเสียดังลั่นอาคารว่าเป็นลูกสาวผู้ว่าฯ’
“นี่พี่ไม่รู้มาก่อนเลยนะ… ว่าเพลินวานเป็นลูกสาวพ่อเมืองแม่ฮ่องสอน ดูสิ… จัดงานได้ออกมาดีเชียว คิดไม่ผิดเลยที่ได้คนเก่งอย่างน้องเพลินมาเป็นเชฟที่ร้าน” ภูริชญายังคงยิ้มปลื้มชื่นชมเพลินวานไม่หยุดปาก
“อืม… ชื่นชมคนเก่งของพี่ต่อไปเถอะ ผมไปอาบน้ำนอนก่อนละ” ภูริชลุกขึ้นเดินออกไปทันที คล้อยหลังพี่สาวเขาก็เผลอยิ้มออกมาเหมือนกัน แต่มันคงจะเป็นคนละความหมายกับพี่สาวกระมัง
‘โลกกลมจริงๆ… ยัยตัวแสบ ถึงทีของฉันที่ฉันจะได้เอาคืนเธอแล้วสินะ เตรียมตัวรับแล้วกัน… จะเอาคืนให้แสบเลยทูนหัว ถ้าเก่งมากนักก็เอาตัวรอดให้ได้ทุกเรื่องก็แล้วกัน… แม่สาวแสบจอมโก๊ะตัวป่วน’
- ผู้เขียน
