6 รอยยิ้มสดใส

1517 คำ
ตึก ตึก แทนไทเดินพาใบบัวเดินตรงไปยังร้านอาหารร้านโปรดของเขาที่อยู่บริเวณทางเข้าของห้างดัง ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็เดินเข้ามายังร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีเมนูอาหารมากมายอยู่ตรงหน้า "มาสองท่านใช่ไหมคะ" "ครับ" "เชิญเลือกเมนูอาหารได้เลยนะคะ" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็พยักหน้ารับรู้นั่งมองดูเมนูอาหารที่ครอบครัวของเขามักจะแวะมาอยู่เป็นประจำแต่ส่วนมากมักจะกินด้านในที่เป็นห้องอาหารส่วนตัวไม่ใช่นั่งอยู่โต๊ะบริเวณด้านนอกแบบนี้ "เอาเซ็ตนี้..." "แล้วเอาเซ็ตXด้วยไหมคะ" พนักงานสาวยิ้มถามด้วยสีหน้าต้องการเซอร์วิสลูกค้าวีไอพีที่นั่งอยู่ เธอจำเขาได้เนื่องจากมักจะเป็นเขามากับครอบครัวอยู่เป็นประจำโดยเธอเองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับลูกค้าแม้แต่น้อยเพียงแค่มันเป็นหน้าที่ของพนักงานอย่างเธอก็เท่านั้น "อืม เอาด้วย" แทนไทพยักหน้าตอบกลับก่อนจะเหลือบสายตาไปมองยังร่างบางที่นั่งเอาแต่จ้องมองเมนูราคาแพงที่อยู่ตรงหน้าไม่หยุด "จะกินอะไร" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็ก "เอ่อ..." ใบบัวก็อึกอักจ้องมองไปยังเมนูตรงหน้าที่ราคาค่อนข้างแรงพอสมควรสำหรับเธอ "เลือกมาเร็วๆ" "อะ...เอาอะไรก็ได้ แทนไทสั่งเลย เรากินได้หมด" ใบหน้าเรียวใสเอ่ยบอกคนตัวสูงตรงหน้าออกไป "งั้นเอาเซ็ตBมาอีกหนึ่ง" "ได้ค่ะ" หลังจากที่รับออเดอร์เสร็จ พนักงานสาวก็ยิ้มสุภาพเก็บเมนูจากลูกค้าทั้งสองเดินตรงไปยังบริเวณห้องครัวเพื่อส่งออเดอร์เมนูให้เซฟ ซึ่งหลังจากที่ผ่านไปสักพัก บรรดาอาหารที่แทนไทสั่งไปก็ถูกนำเข้ามาเสิร์ฟด้วยการจัดการที่ดูน่ากินอยู่ไม่น้อย "น่ากินจัง" ใบบัวเผลอยิ้มหวานตาหยีพูดออกมาตามความคิดของตัวเองก่อนจะชะงักไปเมื่อดวงตากลมเลื่อนขึ้นไปปะทะเข้ากับสายตาคมของเพื่อนตัวสูงที่นั่งนิ่งมองหน้าเธออยู่ "..." รอยยิ้มหวานก็จางลงไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงมีความชวนมองอยู่ดี "น่ากิน ก็กินให้หมด" "หะ" ปากเล็กเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตกใจไปกับสิ่งที่ได้ยิน "เธอ...ต้องช่วยฉันกินให้หมด" "หมดนี่น่ะเหรอแทนไท" หญิงสาวถามขึ้นสีหน้าตื่นตกใจมองไปยังอาหารมากมายที่อยู่ตรงหน้า "อืม" "บ้าน่า เรากินไม่ไหวหรอก" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยบอกออกไปตามตรง เพราะเธอเป็นคนกินอะไรไม่เยอะอยู่แล้ว กินนิดๆหน่อยๆก็อิ่ม ถ้าเขาให้เธอกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าให้หมด เธอทำไม่ได้แน่ๆ "กินเยอะๆซะบ้าง ดูตัวเธอสิ อย่างกับเด็กอนุบาล" "..." ใบบัวก็นิ่งทำหน้าตาหงอยๆน่าเอ็นดูราวกับเด็กกำลังโดนดุ "กินเข้าไป" ว่าแล้ว มือหนาก็ตักอาหารในจานไปวางลงบนด้านในจานของร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า "เฮ้อ..." ใบบัวก็ลอบถอนหายใจออกมาแต่ก็ยอมตักอาหารในจานตัวเองกินไปด้วยความว่าง่าย ซึ่งท่าทีของคนตัวเล็กนั้นทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อนั่งนิ่งอยู่จ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างรู้สึกพอใจ ก่อนที่ทั้งสองจะต่างฝ่ายต่างนั่งกินอาหารภายในร้านหรูไปด้วยความเงียบไร้ซึ่งคำพูดใดใด จนกระทั่ง... "แทนไท..." เสียงหวานของใบบัวเอ่ยเรียกเพื่อนตัวสูงขึ้นน้ำเสียงแปลกไปจากทุกครั้ง "..." ดวงตาคมก็เลื่อนไปมองหน้าคนตัวเล็ก "เรากินไม่ไหวแล้วอะ พอแล้วได้ไหม" ดวงตากลมโตมองหน้าเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้าแววตาปริบๆอ้อนวอน เพราะเธอไม่สามารถที่จะกินอาหารที่อีกคนสั่งมาได้หมดจริงๆ "อืม" แทนไทเองก็พยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้ เขาไม่ได้จะใจร้ายบังคับให้เธอกินจนหมดอยู่แล้ว เพราะเขารู้ดีว่าใบบัวไม่ใช่คนกินเยอะ เธอกินกับดมแทบไม่ต่างกันด้วยซ้ำ แต่ที่เขาพููดขู่ไปแบบนั้นก็เพียงเพราะว่าอยากจะให้คนตัวเล็กได้กินเยอะกว่าเดิมอีกหน่อย ตัวเธอเล็กมากจนแทบจะปลิวได้อยู่แล้ว "เย้~" รอยยิ้มหวานสดใสเผยออกมาทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากหนา ทว่าก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นดวงตาคมของใครอีกคนนั่งนิ่งมองหน้าเธออยู่ "แหะ" ใบบัวก็ทำเสียงยิ้มแห้งออกมาด้วยความน่ารักชวนมอง แต่แล้วคนตัวสูงที่นั่งอยู่ก็ได้สติเบือนสายตาคมหันไปทางอื่น คนตัวเล็กที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งไม่พูดอะไรออกมา "..." ขณะที่หญิงสาวตัวเล็กกำลังเลื่อนสายตามองไปยังบริเวณรอบๆร้านอาหารเพื่อลดอาการเกร็งของตัวเอง อยู่ๆดวงตากลมโตก็ต้องชะงักนิ่งไปกับภาพบางอย่างที่เห็น "แทนไท" "อือ" "เดี๋ยวเรามานะ" แล้วสองเท้าบางก็รีบวิ่งออกไปจากร้านอย่างไม่คิดรอคำตอบแม้แต่น้อย เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็มองตามแผ่นหลังเล็กไปด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจแต่เพราะต้องการเคลียร์ค่าอาหาร เขาจึงไม่สามารถที่จะเดินตามเพื่อนตัวเล็กออกไปได้ ด้านใบบัวก็รีบสาวเท้าเดินออกมาบริเวณด้านนอกของร้านอาหารและห้างหรูเพื่อมาหยุดอยู่บริเวณชายสูงวัยคนหนึ่งที่นั่งขายของอยู่ริมข้างทาง "คุณตา อันนี้ขายยังไงคะ" ริมฝีปากบางอมชมพูใบหน้าน่ารักสวยธรรมชาตินั่งยองลงเอ่ยถามชายสูงวัยที่ดูชราเป็นอย่างมากขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสอ่อนโยน "ตัวละห้าสิบน่ะยัยหนู" ชายสูงวัยเอ่ยตอบด้วยสายตาที่พร่ามัวมองไม่เห็น "เหลือแค่สองตัวเหรอคะคุณตา" "อืม" ชายสูงวัยตอบกลับทำให้ใบบัวยิ้มหวานก้มลงหยิบเงินในกระเป๋าของตัวเอง แต่ทว่า...เธอกลับมีเงินสดไม่พอ ภายในมือของเธอมีเพียงแบงค์ยี่สิบเท่านั้น "ฮืออ ลืมกดตังค์ TT" ปากเล็กพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้ไปกับความสะเพร่าของตัวเองที่มักจะลืมพกเงินสดอยู่เป็นประจำ ดวงตากลมโตมองไปยังชายสูงวัยด้วยความรู้สึกเสียดายอยากจะซื้อตุ๊กตาที่อยู่ในตะกร้าเพื่อช่วยเหลือ ซึ่งในขณะที่คนตัวเล็กกำลังนั่งมองชายสูงวัยด้วยตาปริบๆอยากช่วยเหลืออยู่นั้น พรึบ อยู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนเดินเข้ามายื่นแบงค์ห้าร้อยไปให้ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ "ผมเอาที่เหลือเอง" แทนไทเอ่ยบอกออกไปเสียงนิ่งทำเอาชายสูงวัยพยายามเพ่งจ้องไปยังแบงค์สีม่วงที่อยู่ตรงหน้า "พ่อหนุ่มเอ้ย ตาไม่มีเงินพอจะทอนเอ็งหรอก" "ไม่เป็นไรครับ ตาเอาไปเถอะ" พูดจบ เจ้าของใบหน้าหล่อก็ก้มลงไปมองยังหญิงสาวที่นั่งยองอยู่ "หยิบตุ๊กตามาสิ" "อะ อ่อ...อืม" ใบบัวที่ได้สติก็รีบหยิบตุ๊กตาสองตัวในตะกร้าขึ้นมาก่อนที่ชายสูงวัยจะเอ่ยขอบคุณพูดจาดีใจไปกับความใจดีของหนุ่มตัวสูงที่เข้ามาใหม่พร้อมกับเดินออกไป "ขอบคุณนะแทนไท เดี๋ยวเราจ่ายเงินคืนให้นะ" เจ้าของใบหน้าเรียวใสหันไปยิ้มเอ่ยบอกร่างหนาที่ยืนอยู่ แทนไทก็นิ่งหันมองหน้าเพื่อนตัวเล็ก "ใครให้เธอใช้เงินคืน" "หะ?" "ฉันตั้งใจซื้อเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ" "อ้าว งั้นเหรอ ถ้างั้น..." ว่าแล้ว สองมือเล็กก็หยิบยื่นตุ๊กตาไปคืนให้คนตัวสูง "...มันก็เป็นของแทนไทน่ะสิ" "..." ร่างสูงก็นิ่ง "เอาไปสิ มันเป็นของแทนไทนะ" "ฉันไม่ชอบตุ๊กตา" "อ้าว..." "เธอเอาไปเถอะ" ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกร่างบางที่ยืนทำหน้างุนงงอยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งปกติ แต่ทว่า... "ไม่ได้สิ แทนไทเป็นคนจ่ายนะ ถ้าอย่างนั้น...เราเอาไปคนละตัวดีไหม" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่งมองท่าทีของคนตัวเล็กตรงหน้า "อะ อันนี้ของแทนไท ส่วนอันนี้...ของเรา^^" ร่างบางยิ้มหวานตาหยีเอ่ยบอกเพื่อนตัวสูงออกไปด้วยสีหน้าแววตาชวนมอง ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวสูงก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังความน่ารักสดใสของหญิงสาวตรงหน้า แต่ทว่าขณะที่มือหนากำลังหยิบตุ๊กตาที่ใบบัวยื่นให้มาไว้ในมือแกร่ง "พี่แทนไท~" ก็มีเสียงหวานของใครบางคนวิ่งเข้ามาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสไม่ต่างจากร่างบางอีกคนที่ยืนอยู่...
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม