9 หน้าแดง

1945 คำ

ผ่านไปสักพัก... “เออนี่ เห็นคุยกันในกลุ่มว่าวันพุธจะไปบ้านแทนไทกันเหรอ” เสียงขวัญข้าวเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่พวกเขาดื่มกันไปได้สักพัก “ใช่” เซอร์เวย์ตอบ ทำให้ขวัญข้าวทำหน้ายู่ออกมา “เปลี่ยนวันไม่ได้เหรอ” “ทำไม” กิตมองหน้าถามเพื่อน “ฉันกลับบ้านพอดีไง วันพุธอะ” ขวัญข้าวตอบ “งั้นเธอก็ไปไม่ได้เหรอ” ใบบัวที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ถามขึ้น “อืม ถ้าวันพุธไปไม่ได้อะ ได้แค่...พรุ่งนี้” ขวัญข้าวเอ่ย “งั้นก็ไปพรุ่งนี้เลยดิ ก็ว่างกันหมดไม่ใช่เหรอ” เซอร์เวย์จึงพูดขึ้นทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย “อืม งั้นไปพรุ่งนี้ก็ได้นะ ฉันอยากให้เธอไปด้วยกัน” ใบบัวยิ้มหวานบอกคนเป็นเพื่อน “โอเค๊ เห็นว่าเธออยากให้ฉันไปด้วยหรอกนะ” ขวัญข้าวทำเป็นตอบกลับเพื่อนตัวเล็กไปด้วยท่าทีกวนๆ “ฮ่าๆ” ใบบัวก็หัวเราะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มชวนมอง โดยเซอร์เวย์ที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะเอ่ยแซวขึ้นมาไม่ได้ “เฮ้ยใบบัว อย่ายิ้มแบบนั้นสิ...” “...ใจฉันมันจะละลายนะพอเห็นรอยยิ้มธะ...” ยังไม่ทันที่เซอร์เวย์จะพูดจบ พรึบเสียงเฟรนช์ฟรายส์ที่เพิ่งถูกนำเข้ามาเสิร์ฟร้อนๆ ถูกยัดเข้าไปยังปากหนาทันที “อ๊าก!! ไอ้สัสร้อน...” “...ร้อนๆๆ ไอ้เหี้ยแทนไท!!” เจ้าของใบหน้าหล่อหันไปมองหน้าร่างสูงอีกคนที่เป็นเอาเฟรนช์ฟรายส์ยัดปากเขาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง “...” แทนไทก็ยืนนิ่งไม่สนใจหันไปมองยังร่างบางด้านข้างที่ยืนหัวเราะยิ้มหวานอยู่ “เลิกยิ้มสักที” “...” ใบบัวก็ชะงักนิ่งค่อยๆ หุบยิ้มลงจากที่คนเป็นเพื่อนบอก แม้ว่าจะมีสีหน้าที่งุนงงอยู่ไม่น้อยก็ตาม “แล้วบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแต่งหน้าเป็นตูดลิง” “ฮะ? ระ...เราก็ไม่ได้แต่งหน้าจัดแบบนั้นซะหน่อย” ปากเล็กขมุบขมิบตอบกลับ “ไม่ได้แต่งจัดอะไร เธอแต่งหน้าเข้มกว่าปกติ” ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกพร้อมกับจ้องมองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้างนิ่ง ซึ่งสายตาคมของเขาที่จับจ้องมายังหญิงสาว ก็ทำเอาใบบัวชะงักนิ่งลอบหายใจติดขัดไปกับสายตาคู่นั้น “ระ...เราไม่ได้แต่งจัดกว่าปกติจริงๆ นะ” ใบบัวก้มหน้าบอกเพื่อนตัวสูง “...” แทนไทก็เงียบไม่ตอบ “จริงๆ นะแทนไท เราไม่ดะ...” ยังไม่ทันที่ร่างบางในชุดเดรสจะพูดจบ พรึบ อยู่ๆ มือหนาของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ก็เอื้อมลงไปจับเข้าที่คางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเขา “ก็เห็นอยู่ว่าวันนี้หน้าเธอมันแดงกว่าปกติ” “...” ใบบัวก็เงียบไม่ตอบเอาแต่จ้องมองไปยังใบหน้าหล่อของชายตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ตึกตัก ตึกตัก “ปกติมันไม่แดงแบบนี้” ปากหนายังคงบอกออกมาก่อนที่คนตัวเล็กจะได้สติพยายามควบคุมอาการภายในตัวเองเอาไว้ “มะ...ไม่รู้ว่าเพราะค็อกเทลหรือเปล่า แต่ว่าเรา...ไม่ได้แต่งหน้าจัดกว่าปกติจริงๆ นะ” ดวงตากลมโตมองหน้าบอกเพื่อนตัวสูงออกไปตาแป๋ว แทนไทที่เห็นแบบนั้นก็ชะงักนิ่งไป “อืม ก็ดีแล้ว” เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกพร้อมกับผละมือหนาออกจากคางมนก่อนจะเอื้อมลงไปหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมากระดกดื่มด้วยสีหน้าท่าทีเรียบนิ่งปกติ เช่นเดียวกับใบบัวที่ไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มือเล็กจึงเลื่อนเข้าไปหยิบแก้วค็อกเทลของตัวเองขึ้นมาหมายจะจิบดื่มเช่นกัน แต่ทว่า...กลับมีมือใครบางคนเอื้อมเข้ามาจับแก้วค็อกเทลของเธอไว้ “...” คนตัวเล็กก็ชะงักมองไปยังเจ้าของมือหนาด้วยสีหน้างุนงงตาใส “ถ้าหน้าแดงเพราะค็อกเทลแล้วก็อย่าดื่มเยอะ” เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยบอก “อะ อื้ม” เจ้าของใบหน้าเล็กก็ยิ้มตอบกลับคนเป็นเพื่อนไปอย่างเข้าใจในความหวังดีของอีกคน แม้ว่าแทนไทจะเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดแถมยังดูดุในบางครั้ง แต่ใบบัวก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเกือบทุกครั้งที่เธอมีปัญหาหรืออะไร ก็มักจะเป็นแทนไทอยู่ตลอดที่จะคอยช่วยเหลือเธออยู่เงียบๆ ภายใต้ความนิ่งเฉยของเขา “นี่ใบบัว” เสียงขวัญข้าวหันมากระซิบเอ่ยเรียกเพื่อนตัวเล็กของตัวเองขึ้น “ฮะ” ใบบัวก็หันไปตอบกลับคนเป็นเพื่อนสีหน้าสงสัย “ไปเข้าห้องน้ำกันไหม” “อ่อ ไปสิ” รอยยิ้มหวานตอบกลับขวัญข้าวไปเสียงใส “โอ๊ะ เธอน่ารักอีกแล้ว” ขวัญข้าวก็ยิ้มออกมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่อยู่ในตัวแต่เธอก็ยังคงมีสติอยู่เพียงแค่อาจจะเริ่มมีความสุขกับสิ่งรอบตัวมากขึ้นก็เท่านั้น “ฮ่าๆ เมาแล้วล่ะสิ” ใบบัวยิ้มแซว “อะไร มั่วแล้ว แค่กรึ่มๆ ก็พอ~” ขวัญข้าวตอบก่อนจะคล้องคอจะเดินออกไปกับเพื่อนตัวเล็ก แต่แล้วก็ต้องชะงักไป “จะไปไหนกัน” เสียงทุ้มนิ่งของร่างสูงที่ยืนอยู่เอ่ยถามขึ้นพร้อมกับจับแขนของขวัญข้าวที่คล้องคอใบบัวอยู่ไว้ “เข้าห้องน้ำน่ะสิ ถามได้” พูดจบ ขวัญข้าวก็สะบัดผลักมือของแทนไทออกอย่างไม่สนใจพาใบบัวเดินตรงไปยังห้องน้ำด้วยท่าทีปกติ โดยมีสายตาคมของคนตัวสูงที่มองตามแผ่นหลังของหญิงสาวสองคนไปนิ่งจนสุดสายตา... ด้านใบบัวกับขวัญข้าวก็ต่างฝ่ายต่างทำธุระเสร็จพากันเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของใบบัวก็ดังขึ้นทำให้ดวงตากลมชะงักหยิบโทรศัพท์ขนาดพอดีขึ้นมาดู บ้าน “โอ๊ะ บ้านฉันโทรมา...” “...เดี๋ยวเธอเข้าไปก่อนนะ ฉันขอคุยกับที่บ้านก่อน” ริมฝีปากบางอมชมพูยิ้มเอ่ยบอกเพื่อนตัวเองขึ้น ซึ่งขวัญข้าวที่ไม่ได้อะไรอยู่แล้วก็พยักหน้ารับรู้เดินกลับไปยังโต๊ะตามที่ใบบัวบอก ขณะที่ตัวใบบัวเองก็เดินแทรกความวุ่นวายตรงออกไปยังบริเวณประตูหน้าเหล้าชื่อดังเพื่อคุยโทรศัพท์กับที่บ้านที่มักจะโทรเข้ามาพูดคุยถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงตามประสา ด้านขวัญข้าวทันทีที่เดินเข้าไปยังโต๊ะก็ถูกร่างสูงที่ยืนอยู่เอ่ยถามขึ้นทันที “ใบบัวไปไหน” เจ้าของใบหน้าหล่อมองหน้าถามคนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาคนเดียวเสียงนิ่ง “ฮะ” ขวัญข้าวที่ได้ยินไม่ถนัดเพราะไม่ตั้งใจฟังในตอนแรกก็เอ่ยถามขึ้นสีหน้างุนงง “ใบบัวไปไหน” ปากหนาถามออกมาอีกครั้ง “อ่อ ที่บ้านโทรมาพอดีอะ บัวก็เลยออกไปคุยโทรศัพท์” “แล้วเธอก็ปล่อยให้ยัยนั่นไปคนเดียวงั้นเหรอ” “อืม” ขวัญข้าวก็พยักหน้าตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไร ผิดกับคนตัวสูงที่ยืนอยู่ที่แสดงสีหน้าหัวเสียเล็กน้อยออกมา “เธอก็รู้อยู่ว่าใบบัวไม่ทันคน” พูดจบ สองเท้าหนักก็เดินออกไปทันทีด้วยความรีบร้อน โดยมีสายตางุนงงของขวัญข้าวที่มองตามแผ่นหลังหนาของเพื่อนไปด้วยแววตายังคงงงอยู่อย่างนั้น “แล้วต้องหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นอะ ใบบัวมันก็ไม่ใช่เด็กสามขวบซะหน่อย” ปากเล็กพึมพำออกมาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจแต่ก็เดินเข้าไปยังที่เดิมของตัวเองตามปกติไม่ได้มานั่งคิดเล็กคิดน้อยอะไรต่อ เพราะเธอเองก็ชินกับนิสัยของคนเป็นเพื่อนมาตั้งนานแล้ว ด้านใบบัวก็ยืนพูดคุยโทรศัพท์กับที่บ้านไปด้วยน้ำเสียงสดใส ซึ่งทางบ้านของเธอก็รู้ดีว่าคนตัวเล็กกำลังอยู่ที่สถานที่บันเทิง โดยทางบ้านของใบบัวก็มีความเป็นห่วงหญิงสาวอยู่ไม่น้อยแต่ก็รู้ว่าใบบัวก็น่าจะเอาตัวรอดได้ อีกอย่างอายุของเธอก็บรรลุนิติภาวะพอสมควรแล้ว (อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ นะลูก) “ค่า~” (แม่คิดถึงหนูนะ) “บัวก็คิดถึงแม่ค่ะ ถ้าปิดเทอมวันเยอะกว่านี้...ก็คงดี” (ไว้เทอมหน้าก็ได้ลูก ปิดยาวนี่ ใช่ไหม) “ใช่ค่ะ” (โอเค แม่ไม่กวนแล้ว เที่ยวให้สนุก ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ) “ค่ะ แม่ก็ด้วยนะ~” (จ้า ไว้คุยกันนะลูก) “ค่ะ” แล้วรอยยิ้มหวานสดใสก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้าเรียวใสของคนตัวเล็กก่อนที่ปลายสายจะกดวางสายไปทำให้ใบบัวยิ้มหมุนตัวกลับหมายจะเดินเข้ากลับไปยังด้านในร้านเหล้าโซนที่พวกเพื่อนเธอนั่งอยู่ แต่ทว่า...ขณะที่ร่างบางกำลังจะเดินกลับเข้าไปนั้น ก็มีร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามาขวางทางเธอไว้ “สวัสดี” “...” ใบบัวก็ชะงักนิ่งมองหน้าคนตรงหน้าสีหน้างุนงง “เพิ่งเคยมาที่นี่เหรอ” “ปละ...เปล่าค่ะ” ริมฝีปากบางส่ายหน้าตอบกลับ “โอ้ว พูดเพราะซะด้วย” ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาทักทายคนตัวเล็กยิ้มเอ่ยออกมาด้วยท่าทีอารมณ์ดี เขาแอบลอบมองร่างบางตั้งแต่ที่เธอยืนยิ้มหวานคุยโทรศัพท์แล้ว รอยยิ้มของเธอ...มันทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาทักทาย “...” ใบบัวก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่ตอบทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้า “ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ได้จะทำอะไร” “อะ เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ...” “หึ เธอนี่...น่ารักดีจังเลยนะ” ร่างสูงที่ยืนอยู่ยิ้มเอ่ยออกมา “ชื่ออะไรเหรอ” ปากหนาเอ่ยถามขึ้น “คะ?” คนตัวเล็กก็เผลอทำหน้างุนงงออกมาทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง “ชื่อเธออะ ชื่ออะไร” “บะ...ใบบัวค่ะ” “หึ น่ารักแม้กระทั่งชื่อเลยนะ” ใบหน้าดูดีของชายร่างสูงที่ยืนอยู่ยิ้มบอก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ราคาแพงมายังเจ้าของใบหน้าเรียวใสที่ยืนอยู่ “ขอไอดีไลน์หน่อย” “คะ?” ดวงตากลมโตก็เผลอเหวอมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าไปด้วยความงุนงงเป็นที่สุด แต่แล้วก็ต้องเริ่มเข้าใจเมื่อใบหน้าดูดีพยักหน้าให้เธอรับโทรศัพท์ของเขาเข้าไปกดไอดีไลน์ตามที่เขาบอก “อ่อ คะ...ค่ะ” ใบบัวที่เริ่มเข้าใจในเหตุการณ์ตรงหน้าก็พยักหน้ารับรู้เอื้อมมือไปหมายจะหยิบโทรศัพท์จากมือหนาของอีกคน แต่ทว่า... พรึบ ขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะหยิบโทรศัพท์นั้นก็มีมือใครบางคนเดินเข้ามาปัดโทรศัพท์ของชายร่างสูงออกพร้อมกับมือแกร่งของเขาที่เลื่อนเข้ามาโอบเอวเล็กของหญิงสาวแนบชิดกายเขาแสดงความเป็นเจ้าของ “ทะ...แทนไท...” “อย่าเที่ยวมาขอไลน์ผู้หญิงของคนอื่นมั่วซั่ว” เจ้าของใบหน้าหล่อเรียบนิ่งเอ่ยบอกน้ำเสียงกดต่ำก่อนจะโอบพาร่างเล็กเดินออกไปด้วยกันทันที ซึ่งใบบัวเองก็ได้แต่เดินตัวแข็งออกไปกับการกระทำของเพื่อนตัวสูงที่อยู่ๆ ก็เดินเข้ามาโดยที่เธอเองไม่ทันได้ตั้งตัว...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more