10 คิดไปเอง...

2240 คำ

เสียงร่างบางของใบบัวถูกมือหนาของแทนไทโอบเอวพาเดินตรงมายังบริเวณด้านข้างของร้านเหล้าชื่อดังที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมาสักเท่าไหร่ ตึก! สองเท้าหนักหยุดเดินพร้อมกับหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กที่รีบก้มหน้าลงไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอรับรู้ได้ถึงรังสีอะไรบางอย่างที่แผ่ซ่านมาจากดวงตาคมของคนตัวสูง “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าห่างจากฉัน” “ระ...เราก็ไม่ได้อยากห่างนะแทนไท แต่ว่า...เราต้องไปรับโทรศัพท์จากที่บ้าน” “...” เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่ง เขาเองก็รู้ในเหตุผลของร่างบางตรงหน้า แต่ก็อดรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียไม่ได้อยู่ดีกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ถ้าเขาเข้าไปแทรกห้ามไว้ไม่ทัน “ต่อไป ถ้ามีคนมาขอไลน์หรืออะไรไม่ต้องให้” “ฮะ?” “...” แทนไทก็นิ่งไม่พูดอะไรออกมาอีกแต่เลือกที่จะมองหน้าเพื่อนตัวเล็กนิ่งเป็นการย้ำผ่านสายตาในคำพูดของตัวเอง “อะ อืม เข้าใจแล้ว” สุดท้ายใบบัวก็ต้องพยักหน้าตอบกลับแม้ว่าจะยังคงมีความงุนงงอยู่ไม่น้อยก็ตามพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ค่อยๆ ฉายขึ้นมาหลังจากพูดจบเพื่อต้องการให้ร่างสูงที่ยืนอยู่หายจากอาการหงุดหงิดหัวเสีย ทว่า...รอยยิ้มของเธอยิ่งทำให้แทนไททำหน้าเรียบนิ่งเข้มดุขึ้นกว่าเดิม “บอกว่าอย่ายิ้มแบบนั้นไง” “ทะ...ทำไมล่ะ” ดวงตากลมโตมองหน้าถามเพื่อนตัวสูงสีหน้าไม่เข้าใจ “...” แทนไทก็นิ่งไม่ตอบ “ทำไมแทนไทไม่ชอบให้เรายิ้มให้เวลาอยู่ข้างนอกล่ะ แทนไทไม่ชอบรอยยิ้มเราเหรอ” ใบบัวถามร่างสูงขึ้นตาแป๋วอย่างรอคอยคำตอบ เพราะทุกครั้งเวลาที่เธอส่งยิ้มหวานตาหยีให้ แทนไทมักจะไม่ให้เธอยิ้มแบบนี้อยู่เสมอทุกครั้งที่มีคนอื่นอยู่ด้วยหรือบางครั้งที่อยู่กันแค่สองคน “...” เจ้าของใบหน้าหล่อที่ถูกถามก็เอาแต่เงียบไม่ตอบเบือนสายตาหนีไปอีกทาง “แทนไท...” ปากเล็กยังคงถามพร้อมกับจ้องคนตัวสูงตาแป๋วอยู่อย่างนั้น โดยไม่รอให้ร่างบางถามอะไรออกมาต่อ พรึบ มือหนาของร่างสูงก็เอื้อมลงไปคว้าเข้าที่ข้อมือบาง “เข้าไปข้างในได้แล้ว หายออกมานานแล้ว” พูดจบ สองเท้าหนักก็สาวเท้าพาคนตัวเล็กเดินเข้าไปยังโต๊ะด้านในร้านเหล้าชื่อดังทันทีโดยมีใบบัวที่ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมากับการกระทำของเพื่อนตัวสูงที่ยังไม่ได้ตอบคำถามอะไรจากเธอเลย แต่แล้วเรื่องคำถามก็ต้องจางลงไป เมื่อดวงตากลมโตเผลอก้มลงไปมองยังมือแกร่งที่จับอยู่ที่ข้อมือของเธอแน่น มือแกร่งที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่เขาสัมผัส “...” รอยยิ้มหวานค่อยๆ ฉายขึ้นบนใบหน้าเรียวเล็กอีกครั้งพร้อมกับหัวใจเล็กที่เต้นสั่นรัวอย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านใน ตึกตัก ตึกตัก “โอ๊ยพ่อ นี่นายออกไปตามใบบัวจริงๆ สินะ” เสียงขวัญข้าวพูดขึ้นหลังจากที่เห็นร่างสูงคุ้นเคยของคนเป็นเพื่อนเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนตัวเล็ก “...” แทนไทก็เงียบไม่ตอบพาร่างบางที่เขาเพิ่งไปตามกลับมายืนยังที่เดิมของเธอ ซึ่งใบบัวก็ยืนไปตามปกติ ผิดกับขวัญข้าวที่เห็นแล้วอดที่จะพูดออกมาไม่ได้ “แหม ทีกับฉันนะ ไม่เคยเลย” ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนเอ่ย “เธอถึกจะตาย ไอ้แทนไทมันจะไปห่วงทำไม” เซอร์เวย์หัวเราะพูดขึ้น และคำพูดของเขาทำเอาขวัญข้าวตะโกนออกมาสีหน้าเอาเรื่อง “นี่! ไอ้บ้าเซอร์เวย์!” “ฮ่าๆ” แล้วสองคนก็เปิดศึกทะเลาะกันอย่างต่อเนื่องโดยมีกิตที่ต้องคอยห้ามทัพอยู่ตลอด “ไอ้คนตาถั่ว ฉันถึกตรงไหน ออกจะบอบบางน่าดูแล” ขวัญข้าวเอ่ยออกมา ซึ่งคำพูดของเธอทำเอาใบบัวที่ได้ยินก็หัวเราะยิ้มขึ้นก่อนจะชะงักไปเมื่อสายตาของเธอเหลือบเข้าไปปะทะเข้ากับร่างสูงของคนด้านข้างที่ยืนมองหน้าเธออยู่ “...” รอยยิ้มหวานก็ค่อยๆ จางลงจากใบหน้าเรียวใสพร้อมกับท่าทีของคนตัวเล็กที่ก้มลงมองไปยังที่อื่นอย่างไม่อยากที่จะสบสายตากับเพื่อนตัวสูง เพราะว่า...ยิ่งได้เห็นใบหน้ากับสายตาของเขา ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานก็ฉายเข้ามาในหัวเล็ก พรึบ ‘อย่าเที่ยวมาขอไลน์ผู้หญิงของคนอื่นมั่วซั่ว’ “...” ร่างบางได้แต่ยืนก้มหน้าเผลอยิ้มหวานหน้าร้อนผ่าวออกมากับคำพูดพวกนั้น แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกคนพูดเพียงเพื่อพาเธอเดินออกมา แต่ว่ามัน...ก็อดที่จะรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้อยู่ดี “เป็นอะไร” เสียงทุ้มนิ่งของชายร่างสูงที่ยืนอยู่มองหน้าถามตัวเล็กขึ้นทำเอาใบบัวสะดุ้งไปด้วยความตกใจ “ปละ...เปล่า...” ริมฝีปากบางอมชมพูตอบกลับทั้งที่ยังคงก้มหน้างุดอยู่เธอเขิน... “แล้วก้มหน้าทำไม” “...” ร่างบางก็นิ่ง “ใบบัว” “มะ ไม่มีอะระ...” ยังไม่ทันปากเล็กพูดจบ มือหนาของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ก็เลื่อนเข้าไปจับคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเขา ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจเล็กเต้นรัวอยู่ด้านในอย่างบ้าคลั่งรวมถึงดวงตากลมโตที่เบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจพร้อมกับลมหายใจที่ติดขัดไปกับการกระทำของอีกคน “หน้าแดงใหญ่แล้ว เพราะค็อกเทลเหรอ” เจ้าของใบหน้าหล่อก้มลงเอ่ยเสียงนิ่งแต่แววตามีความร้ายกาจซ่อนอยู่ เขาไม่ได้ซื่อบื้อจนไม่รู้ว่าที่ใบบัวกำลังหน้าแดงจัดอยู่ในตอนนี้...มันเป็นเพราะอะไร “อะ...อืมใช่ เพราะ...เพราะค็อกเทล” ริมฝีปากบางอมชมพูตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ “หึ...อืม” แทนไทก็แสยะยิ้มมุมปากพยักหน้ารับรู้แม้ว่าจะอดรู้สึกอยากแกล้งร่างบางตรงหน้าต่อไม่ได้ แต่ทว่า...เสียงโทรศัพท์หรูของเขาดันดังขึ้นมาขัดซะก่อน ครืดดด ~ แม่ “เดี๋ยวฉันมา อย่าเดินไปไหนคนเดียว” แทนไทหันมาเอ่ยบอกเพื่อนตัวเล็กขึ้นน้ำเสียงกำชับ “อืม” ใบบัวก็ส่งยิ้มตอบกลับไปอย่างรับรู้ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินออกไปรับโทรศัพท์จากปลายสายสำคัญที่โทรเข้ามา “ครับหม่ามี๊...” “สรรพนามน่ารักจัง” เสียงริมฝีปากบางยิ้มเอ่ยออกมาหลังจากที่ได้ยินประโยคทักทายคนที่โทรเข้ามาหาเพื่อนตัวสูง พร้อมกับดวงตากลมโตที่มองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยแววตาไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เธอรู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อน...รู้สึกแบบนั้นมาโดยตลอด แต่ก็เลือกที่จะเก็บพยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ เพราะคิดว่าเขากับเธอ...ก็คงเป็นได้แค่นี้ “มาๆ ดื่มกันเร็ว ใบบัว เธอยกแก้วบ้างเหอะ” เสียงขวัญข้าวดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ได้สติ “เอ่อ...” “เร็วๆ สิ พ่อเธอไม่อยู่แล้ว” “ฮะ?” คนตัวเล็กก็ทำหน้างุนงงไม่เข้าใจ “ไอ้หมอนั่นไง ไปได้ซะดี ดุอย่างกับเสือ” ขวัญข้าวเอ่ยพร้อมกับชี้ไปยังทางที่แทนไทเพิ่งเดินออกไป “ฮ่าๆ” ใบบัวที่เข้าใจทุกอย่างก็หัวเราะออกมากับคำพูดของเพื่อน “เร็วๆ บัว ยกแก้วมา” “อื้ม” ร่างบางก็พยักหน้ารับรู้ยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนตัวเองก่อนจะเลื่อนเข้ามาจิบๆ กลืนลงคออย่างไม่เร่งรีบ ต่างจากขวัญข้าวที่กระดกดื่มเหล้าในแก้วอย่างดุเดือดตามประสา ใบบัวที่เห็นแบบนั้นก็ส่ายหัวออกมากับท่าทีของเพื่อนแต่ก็ไม่คิดห้ามเพราะรู้จักนิสัยขวัญข้าวดีว่าถ้าเรื่องการดื่ม...ห้ามกันไม่ได้ “เฮ้อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็บ่นเรื่องปวดหัวอีก” ปากเล็กเอ่ยออกมาอย่างนึกรู้ทันในวันพรุ่งนี้ที่ดูทรงแล้วขวัญข้าวน่าจะมีอาการแฮ้งอยู่ไม่น้อย “เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้ยัยนี่เบี้ยวนัดไปบ้านไอ้แทนไทนะ ฉันจะไปลากให้ถึงที่เลย” เซอร์เวย์พูดขึ้นขณะที่มองไปยังขวัญข้าวที่ดื่มเหล้าอยู่ด้วยความไม่ยอมวางแก้วลงเลย พอหมดก็เติม หมดก็เติม “มึงได้ไปลากแน่ ดูจากท่าทางแล้ว” กิตยิ้มเอ่ยบอก ซึ่งใบบัวก็พยักหน้าหัวเราะอย่างเห็นด้วยในคำพูดของเพื่อน “เออ กูก็ว่างั้น” เซอร์เวย์ส่ายหัวบอกก่อนจะชะงักมองรอบๆ โต๊ะ “ไอ้แทนยังไม่กลับมาอีกเหรอวะ” ริมฝีปากหนาถามขึ้น “...” กิตก็ยักไหล่ตอบกลับ เช่นเดียวกับใบบัวที่ส่ายหน้าตอบอย่างไม่รู้เช่นกัน โดยมันก็ผ่านไปได้สักพักแล้วเหมือนกันแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าแทนไทจะเดินกลับมา “มันหายไปไหนวะ ไม่ใช่ไปมีเรื่อง...” “คงไม่หรอกมั้ง มันก็ไม่ใช่คนที่ชอบไปมีเรื่องกับใครง่ายๆ” กิตตอบกลับเซอร์เวย์ไปอย่างนึกรู้ในนิสัยของแทนไทที่ไม่ใช่คนที่มีเรื่องกับใครง่ายๆ ถ้าไม่ถูกหาเรื่องก่อน “เออ ก็จริง” เซอร์เวย์ตอบ ก่อนที่ใบบัวจะยิ้มเอ่ยออกมา “งั้นเดี๋ยวเราไปตามให้ไหม” “ไม่ต้องเลยใบบัว ถ้ามันรู้ว่าเธอไปตามหามันคนเดียวนะ ร้านพังพอดี มันยิ่งหวง...” แล้วเซอร์เวย์ก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ “??” คนตัวเล็กก็มองหน้าคนเป็นเพื่อนตาใสสีหน้างุนงง “ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปเลย” เซอร์เวย์บอก “อืม ก็ได้ แต่ว่า...งั้นเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ริมฝีปากบางเอ่ยบอก “จะไปคนเดียวเหรอ” กิตถามขึ้น “อืม เราไม่ใช่เด็กนะ ไปได้” ร่างบางยิ้มเอ่ยบอก “อ่า ระวังตัวด้วยแล้วกัน” กิตก็พยักหน้ายอมให้เพื่อนตัวเล็กเดินออกไปโดยมีเสียงของเซอร์เวย์ที่เอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย “ไอ้เหี้ยกิต ปล่อยบัวไปคนเดียว เดี๋ยวพ่อมึงกลับมาฆ่ามึงหรอก” “บัวไม่ใช่เด็กนะเว้ย มึงไปตามเขาไปห้องน้ำโดยที่มึงเป็นผู้ชาย มึงว่าบัวจะโอเคเหรอ” ทันทีที่กิตพูดจบ เซอร์เวย์ก็นิ่งไปอย่างคิดตาม มันก็จริงทุกอย่างอย่างที่เพื่อนพูด แล้วจะให้ไปกับขวัญข้าวก็คงไม่ได้อีก เพราะสภาพขวัญข้าวตอนนี้...มันไม่ปกติเลยสักนิด ตึก ตึก ด้านใบบัวก็ยิ้มเดินมายังบริเวณห้องน้ำของร้านด้วยท่าทีปกติ แต่ทว่าขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปยังซอกห้องน้ำหรู ดวงตากลมโตก็ต้องชะงักไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานสดใสที่ค่อยๆ จางจากบนใบหน้าใสหลงเหลือไว้แต่เพียงแววตาวูบสั่นของคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งมองไปยังภาพตรงหน้า ภาพของชายร่างสูงคุ้นเคยของเพื่อนของเธอที่กำลังแลกจูบอย่างดุเดือดอยู่กับหญิงสาวหุ่นดีในชุดเดรสเซ็กซี่ชวนมอง พรึบ! ใบบัวรีบหันหลังกลับแนบชิดกำแพงทันทีด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นเข้ามาในใจของเธอ “...ที่ดูคล้ายคล้ายว่าเธอนั้นรัก คงเป็นเพราะฉันคิดไปเองทั้งนั้น...” เสียงเพลงที่นักดนตรีกำลังร้องสดดังขึ้นมาอย่างได้จังหวะรวมถึงภาพเหตุการณ์มากมายที่ฉายเข้ามาหัวเล็ก ภาพที่แทนไทคอยดูแล คอยทำให้เธอหวั่นไหว... “...เธอไม่เคยเอ่ย คำว่ารักกัน มีแต่ฉันที่คิดไปฝ่ายเดียว...” “คาดหวังอะไรอยู่ล่ะใบบัว แทนไท...เขาก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วนี่” ริมฝีปากบางอมชมพูขยับเอ่ยพยายามเตือนสติตัวเองเสียงสั่นด้วยความรู้สึกจุกอยู่ที่อก แต่จะให้โทษอีกคนก็ไม่ได้ เพราะเธอเองก็รู้จักนิสัยของเขามาตั้งแต่แรกแล้ว นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เธอเลือกที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกของเธอที่มีต่อคนตัวสูงไว้ เธอรู้ดีว่าแทนไทเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างร้ายกาจออกแนวไปทางแบดบอย ถึงแม้เวลาที่เขาอยู่กับเธอ เขาจะดูเป็นผู้ชายนิ่งๆ ปกติเหมือนคนทั่วไป แต่แท้จริงแล้ว...เขาคือเสือเสือร้ายที่พร้อมจะล่าเหยื่ออยู่ตลอดเวลาตั้งแต่วันแรกที่เธอเจอเขาตอนที่เห็นเขาออกมาจากห้องของรูมเมทเธอ เธอก็พอรับรู้ได้ถึงความเป็นเสือของเขา แต่เธอไม่คิดเลย...ไม่คิดเลยว่าเธอจะตกหลุมรักเสือที่เป็นเพื่อนของตัวเองไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เธอไม่คิดเลย... Craditsong :หรือฉันคิดไปเอง (Kidding?) : มารี เออเจนี เลอเลย์

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more