บทที่ 21 ความเย็นชาของอ้ายเหริน
1397 คำ
บทที่ 21
ความเย็นชาของอ้ายเหริน
ในห้องรับแขก..
เสียงของห่าวกั๋วที่คุยกับแม่หลิวดังเข้ามาในห้องรับแขก ซึ่งทำให้ ทุกคนในห้องรับแขกแปลกใจ จึงหันไปมอง
โดยเฉพาะเฉินหลงนั้น มีอาการแปลกๆ หน้าตาขรึมสายตาขึงขังมองผู้ชายรุ่นเดียวกันเดินมากับอ้ายเหริน ด้วยท่าทางสนิทสนม
‘บ้าเอ๊ย นี่เขาเป็นอะไรนะ ทำไมต้องเจ็บตรงนี้ด้วยนะ’ เฉินหลงพูดในใจ แล้วแกล้งยกแขนกอดอก แต่ความจริงแล้ว เขากำกำปั้นทุบอก ข้างซ้ายต่างหาก..
ด้านอ้ายเหรินเดินเข้ามาในห้องรับแขก เธอเห็นคุณนายฉางและพี่ชาย และยิ่งทำให้เธอต้องชักสีหน้างุนงงเมื่อเธอเห็นเขา
‘หึ! มาทำอะไรที่นี่’ อ้ายเหรินถามตัวเองในใจ
ด้านเฉินหลงที่นั่งอยู่ ก็จ้องมองอ้ายเหรินโดยไม่ยอมกะพริบตา และยิ้มให้เธอ แต่เธอหาสนใจเขา เธอเดินเข้ามาแล้วก้มหัวทักทายทุกคน
‘ที่ทำเพราะมารยาทเท่านั้น’ อ้ายเหรินพูดในใจ เมื่อทักทายก้มหัวทักทายเฉินหลง
“อ้ายเหริน”
ด้านเฉินหลงรีบลุกขึ้นเรียกชื่อเธอ แล้วขยับหน้าเล็กน้อยเพื่อทักทายหญิงสาว ซึ่งครั้งก่อนๆ เวลาเจอหน้ากัน เขาจะไม่เคยสนใจเธอเลย
อ้ายเหรินกลับไม่สนใจ เธอรีบหันไปยิ้มคุยกับคุณนายฉาง
“คุณป้าฉางสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีอ้ายเหริน” คุณนายฉางทักทายตอบ ครั้งนี้นางอ้าแขนโอบกอดอ้ายเหรินไว้ด้วยความเอ็นดู อ้ายเหรินผละออกจากอ้อมกอดคุณนายฉาง แล้วถาม “นี่คุณป้าฉางมารอฉันนานหรือยังคะ”
“สักพักแล้วละ” คุณนายฉางบอก
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันออกไปทำธุระข้างนอกมาค่ะ”
อ้ายเหรินยิ้ม เมื่อบอกคุณนายฉาง
“อ้ายเหรินอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ป้าผิดเองที่มาก่อนเวลานัด”
คุณนายฉางรีบบอก เมื่อรู้สึกได้ว่าอ้ายเหรินไม่สบายใจที่ทำให้นางมานั่งรอ
“ค่ะ” อ้ายเหรินจึงยิ้มให้คุณนายฉางอีกครั้ง
นั่นทำให้คนที่คอยมอง อยากสบตาคู่งามนั้น นั่งหัวใจกระตุกทุกครั้งเมื่อเธอโปรยยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขา
‘ทำไมเมื่อก่อนเขามองไม่เห็นนะ ว่าเธอก็มีดีและดูสวยน่ารักมาก’ เฉินหลงถามตัวเองในใจ
“นี่ถ้าไม่มาก่อนเวลา คงไม่ได้ดื่มชาและขนมฝีมือ อ้ายเหรินแน่” คุณนายฉางบอกเมื่อมองของว่างบนโต๊ะ
“จะมาตอนไหนก็ได้กินค่ะคุณนายฉาง” แม่หลิวที่ยืนอยู่ข้างลูกสาวรีบบอก
“สงสัยฉันต้องมาบ่อยๆ แล้วล่ะ ได้ไหมอ้ายเหริน” คุณนายฉาง พูดกับแม่หลิว แล้วหันไปยิ้มให้อ้ายเหริน
“คุณป้าฉางชอบหรือคะ ถ้าชอบเดี๋ยวฉันจะให้เด็กจัดใส่กล่องเอาไปกินที่บ้านค่ะ” อ้ายเหรินไม่ได้ตอบคำถามของคุณนายฉาง แต่เธอยิ้มเมื่อถาม
“ชอบสิ โดยเฉพาะเฉินหลง กินจนหมดเลย รู้ไหม พี่เค้าไม่ชอบกินงากินถั่วนะ แต่ทำไมขนมที่อ้ายเหรินทำ ถึงกินซะไม่เหลือไว้ให้ใครกินเลย จริงไหมเฉินหลง” คุณนายฉางพยักหน้าให้อ้ายเหรินมองเมื่อเอ่ยถามลูกชาย
“อร่อยดี พี่ชอบนะ เพราะกินแล้วไม่ได้กลิ่นถั่วกับงาเลย” เฉินหลงชื่นชมหญิงสาวจากใจเป็นครั้งแรก และคงจะมีครั้งต่อไปแน่
“…” แต่อ้ายเหรินกลับไม่ตอบ เธอทำเฉยไม่ยอมมองเฉินหลง ที่เขารอให้เธอสบตาอยู่..
อ้ายเหรินยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วหันไปบอกชายหนุ่มอีกคนว่า
“คุณกั๋วค่ะ นี่พี่ใหญ่กับคุณป้าฉาง แล้วก็…”
อ้ายเหรินหยุดพูดสักพัก แล้วคิดว่าจะเรียกเขาแบบไหนดี ‘พี่หรือคุณ’ แต่เธอไม่อยากทำลายน้ำใจคุณนายฉางจึงเรียกว่า “นั่นพี่เฉินหลงค่ะ”
“ครับ ผมรู้จักทุกคนแล้วครับ สวัสดีครับคุณนายฉาง” ห่าวกั๋ว โน้มตัวทักทายคุณนายฉาง แล้วหันไปก้มหัวให้จี้หยวนและเฉินหลง
ซึ่งจี้หยวนและเฉินหลงก็พากันก้มหัวทักทายห่าวกั๋วเช่นกัน
“สวัสดีครับคุณห่าวกั๋ว” จี้หยวนทักทาย
“สวัสดีครับ” เฉินหลงก็เอ่ยทักทาย
ส่วนคุณนายฉางก็ยิ้ม แล้วเอ่ยทักทายตอบกลับเช่นกัน “สวัสดีค่ะคุณห่าวกั๋ว”..
และเมื่อทุกคนทักทายกันแล้ว ก็เกิดความเงียบขึ้น ไม่มีใครคุยกัน อ้ายเหรินที่เป็นคนกลาง และเธอรู้สึกว่าทุกสายตาหลายคู่จ้องมาที่เธอ เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
“พี่ใหญ่ค่ะ ฉันฝากต้อนรับคุณกั๋วแทนฉันได้ไหมคะ ฉันจะพาคุณป้าฉางไปวัดตัวทางโน้นค่ะ”
“ได้สิ คุณห่าวกั๋วเชิญนั่งครับ” จี้หยวนรีบบอกแขกของน้องสาวให้นั่งตรงหน้า
“ครับ” ห่าวกั๋วพยักหน้าให้จี้หยวน
ด้านอ้ายเหรินยิ้มเมื่อห่าวกั๋วหันมามอง เธอจึงบอกเขาว่า
“คุณกั๋ว นั่งคุยกับพี่ใหญ่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันทำงานเสร็จจะรีบมานั่งคุยด้วยค่ะ”
“ตามสบายเลยครับ เดี๋ยวสักพักผมก็จะกลับแล้วครับ” ห่าวกั๋วบอกอ้ายเหริน
“จะรีบกลับทำไม อยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกันนะคุณห่าวกั๋ว” เป็นแม่หลิวเองที่เอ่ยชวนชายหนุ่มรุ่นลูก
“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ ผมจะนั่งรอคุณอ้ายเหรินอยู่ที่นี่นะครับ” ห่าวกั๋วรีบตกลงทันที พร้อมทั้งหันไปมองอ้ายเหริน
“…” ซึ่งอ้ายเหรินไม่ตอบ แต่เธอกลับยิ้มให้ห่าวกั๋วเป็นการตอบรับ
แล้วเธอก็หันไปชวนคุณนายฉาง “ไปกันเถอะคุณป้าฉาง”
“ไปสิ” คุณนายฉางบอก แล้วเดินตามอ้ายเหรินไปยังห้องทำงาน
ซึ่งห้องนี้เป็นห้องอเนกประสงค์ ที่พ่อหลิวได้ทำไว้ให้ลูกสาวไว้ใช้ทำงานตัดเย็บเสื้อผ้า…
*****
หนึ่งชั่วโมงต่อมา..
อ้ายเหรินก็วัดตัวคุณนายฉางเสร็จ โดยมีแม่หลิวคอยหยิบจับนั้นนี่เวลาอ้ายเหรินต้องการ
เพราะปรกติแล้วผู้ช่วยตัวจริงจะเป็นเหม่ยเหมย พอเหม่ยเหมยไปเรียน แม่หลิวจึงทำหน้าที่แทนแบบนี้ทุกวัน..
“ฉันออกแบบชุดนี้ให้คุณป้าฉางชอบไหมคะ” อ้ายเหรินอธิบายบอกคุณนายฉาง
คุณนายฉางมองหุ่นแบบเสื้อที่อ้ายเหรินเอาผ้าเนื้อดีมาพันรอบตัวหุ่น ที่ดูทันสมัยมากกับชุดกี่เพ้า เนื้อผ้าที่เป็นไหมแท้ก็นุ่มมือ
“แบบชุดดูแปลกและทันสมัยมากอ้ายเหริน นี่หนูคิดแบบชุดอย่างนี้ได้อย่างไร นี่ถ้าป้าใส่ ป้าต้องเด่นกว่าใครๆ แน่” คุณนายฉางตื่นเต้นมาก
อ้ายเหรินจัดจีบแต่งตรงนั้นตรงนี้จนเป็นชุดกี่เพ้าผสมผสานเหมือนชุดจีนโบราณที่ยังไม่ได้เย็บ
“ฉันจะใช้ผ้าลายมังกรสีทองนะคะ แล้วจะทำผ้าคลุมไหลที่ทำจากขนเฟอร์แรคคูนให้ค่ะ” อ้ายเหรินบอก เมื่อนึกได้ว่าในมิติของเธอมีขนเฟอร์แรคคูนแท้ (เฟอร์แรคคูนเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่เลี้ยงลูกด้วยนม ในยุคสมัยปัจจุบันไม่นิยมฆ่าสัตว์เพื่อเอาหนังหรือขนมาค้าขาย)
“สวยจนอยากให้เสร็จเร็วๆ จังอ้ายเหริน” คุณนายฉางบอกพร้อมสัมผัสผ้าไหมเนื้อนุ่มมือ
“ฉันจะรีบทำให้เสร็จทันวันงานค่ะ ว่าแต่มะรืนนี้คุณป้าฉางสะดวกมาที่นี่ไหมคะ เพราะต้องมาลองชุดน่ะค่ะว่าต้องแก้อะไรบ้าง”
“ต้องสะดวกมาสิ” คุณนายฉางรีบบอก
“งั้นตกลงเอาผ้าลายมังกรสีทองนะคะ” อ้ายเหรินแนะนำ เพราะเธอดูลักษณะรูปร่างของคุณนายฉางแล้วต้องใส่แบบไหน
“อ้ายเหรินว่าแบบไหนเหมาะกับป้า ป้าก็เอาอันนั้นแหละ” คุณนายฉางบอก
“ค่ะ” อ้ายเหรินจึงพยักหน้าและยิ้มให้เมื่อเห็นคุณนายฉางมีทีท่าดีใจ…
- ผู้เขียน
