คาตีนใคร

781 คำ
หมับ!​ แขนเล็กถูกกกระชากอย่างแรงทันทีที่ฉันเดินออกมายังหน้าคอนโด​ แต่เพียงแค่หันไปตวัดตามองเท่านั้นฉันก็ต้องสะบันแขนออกแรงๆ​ เมื่อคนที่กระชากฉันอย่างไร้มารยาทนี้คือพี่โจ้ "ทำเกินไปแล้วนะวาดฝัน" คนตรงหน้าเค้นเสียงบอกลอดไรฟัด​ สายตาที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของพี่โจ้ทำเอาฉันเผลอก้าวถอยหลังหนีอัตโนมัติ​ "พูดเรื่องอะไร?" ฉันเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ​ ในเมื่อครั้งสุดท้ายที่เจอก็คือวันที่เขานัดฉันออกไปทานข้าว​ แล้วสุดท้ายเป็นเขาเองที่ทำตัวหน้าไม่อายเทฉันเสียดื้อๆ "ให้ไอ้เวรนั่นมากระทืบกู​ คิดว่ากูอยากได้มึงมากงั้นสิ" "เป็นบ้าไปแล้วเหรอ​ ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย" "มึงจะไม่รู้ได้ไง​ ในเมื่อมันบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง" พี่โจ้ชี้หน้าฉันด้วยสายตาคาดโทษ​ ไม่ว่าตอนนี้ฉันจะอธิบายอะไรออกไปก็คงไม่มีประโยชน์​ เพราะดูเหมือนกับว่าเขาจะเชื่อมั่นในความคิดตัวเองมากเกินไป เมื่อรู้ว่าต่อให้ใช้เหตุผลในการตัดสินปัญหาก็คงไม่เป็นผล​ สองขาเล็กก็รีบหมุนตัวกลับเพื่อที่จะวิ่งเข้าไปในคอนโดอีกครั้ง​ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เหยียบย่างพ้นผ่านประตู​ พี่โจ้ก็คว้าเข้าที่แขนฉันแล้วลากออกมาอีกหน "ปล่อยนะ​ ช่วยด้วยค่ะ!" "เงียบ!" ผั๊วะ!! ร่างสูงที่ฉุดกระชากลากถูฉันออกมากลับเซไปตามแรงหมัดของใครบางคน​ เพียงแค่สายตาของฉันปะทะเข้ากับดวงตาคมดุดันฉายแวววาวโรจน์ออกมา ใบหน้าเรียบนิ่งที่เคยแสดงออกเพียงสีหน้าไร้ความรู้สึก​ หากว่าตอนนี้กลับเดือดดาลออกมาอย่างเห็นได้ชัด​ สันกรามปูดนูนขึ้นยามเขาจ้องมองอีกคนตรงหน้า "กราฟ.." ฉันรีบวิ่งไปหลบด้านหลังร่างสูงของกราฟ​ เสี้ยววินาทีที่คิดว่าตัวเองจะต้องพบเจอกับสิ่งที่ไม่อยากจะคาดคิด​ แค่ได้เห็นหน้าของเขาฉันก็ใจชื้นขึ้นมาทันที "มึงอีกแล้ว​ ครั้งนี้กูไม่ยอมง่ายๆ​ แน่" พี่โจ้ชี้หน้ากราฟอย่างเอาเรื่อง​ ส่วนคนถูกต่อว่ากลับไม่ได้สะทกสะท้าน​กับคำขู่ของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย "....." "มึงตายคาตีนกู​ อั๊ก!!" ยังไม่ทันที่พี่โจ้จะได้พูดจบประโยค​ กราฟก็ยกฝ่าเท้าถีบเข้าอกของพี่โจ้เต็มๆ​ จนหงายหลังล้มไม่เป็นท่า ต่อให้พี่โจ้จะพยายามลุกขึ้นยืน​ แต่ก็ช้ากว่ากราฟที่เดินเข้าไปหาแล้วใช้เท้าของตัวเองเหยียบลงไปบนอกของพี่โจ้​ คนที่นอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าทำได้เพียงแค่ดีดดิ้นและพยายามยกเท้าของกราฟให้ออกจากตัว "คาตีนใคร?" กราฟเค้นเสียงถามไม่ยอมผละเท้าออกไปง่ายๆ​ ยิ่งพี่โจ้พยายามจะเอาเท้าของกราฟออกมากเท่าไหร่​ กราฟก็ยิ่งเพิ่มแรงเหยียบมากขึ้นกว่าเดิม "ไอ้สัส!​ มึงปล่อยกู" "กูเตือนมึงแล้ว​ ว่าอย่ามาให้ฝันเห็นหน้า" "....." "แต่ยังเสือกมา" พลั๊ก!​ เท้าหนายกขึ้นเพียงนิดก่อนจะกระทืบลงยังจุดเดิมอีกครั้ง​ "กูยอมแล้ว.. อ๊ากก!!" เสียงร้องโอดครวญ​ของพี่โจ้ที่ร้องบอกด้วยความเจ็บปวดยามกราฟขยี้ฝ่าเท้าอย่างไร้ความปรานี "....." "ปล่อยกูไปเถอะ​ กูจะไม่มายุ่งกับวาดฝันอีกแล้ว" "เชื่อได้?" กราฟเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม​ ดวงตาคมตวัดมองคนใต้ฝ่าเท้าอย่างเอาจริง "ดะ​ ได้​ กูไม่โกหกแน่นอน" พี่โจ้พยักหน้ารับรัวเร็ว​ ดวงตาที่เคยมองมาด้วยสายตาโกรธขึงตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นสั่นระริกยามสบตามองดวงตาดุดันอีกคู่ "บอกใคร" "วะ​ วาดฝันพี่ขอโทษ​ พี่ขอโทษนะ" พี่โจ้หันมามองฉันแล้วเอ่ยบอกเสียงสั่น "....." "พี่จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก​ ปล่อยพี่ไปเถอะนะ" "ปล่อยเขาไปเถอะกราฟ" ฉันปรายตามองคนที่ร้องอ้อนวอนอยู่ที่พื้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง​ กราฟชำเลืองมองมาที่ฉันเพียงเล็กน้อย​ จากนั้นก็ยอมยกเท้าออกจากอกของพี่โจ้​ ทว่าฉันกลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็รีบพูดขึ้นจนทำให้กราฟชะงักฝ่าเท้าค้างเอาไว้ "เดี๋ยวก่อน..." "....." "ก่อนจะไปก็จ่ายค่าอาหารคราวก่อนมาด้วยสิ" แค้นฝังหุ่นนะบอกเลย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม