สองขาของฉันก้าวไปข้างหน้าด้วยความรีบร้อน เมื่อก่อนหน้านี้ฉันได้รับสายโทรศัพท์จากพี่ชายของตัวเอง หลังจากที่หายไปไร้การติดต่อมานาน จู่ๆ วันนี้กลับโทรมาหาแล้วเรียกให้ฉันออกมาพบ
ร่างสูงในชุดเสื้อเชิตกางเกงยีนส์สีดำกำลังนั่งจิบกาแฟในร้าน เรือนผมสีดำสนิทรับกับกรอบหน้าคมที่ดูคล้ายคลึงกับฉันบางส่วน ทำให้รู้ได้ทันทีว่าเขาคือพี่ชายฉันเอง
"พี่หายไปไหนมา" ทันทีที่มาถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่ ฉันก็ตะเบ็งเสียงถามโดยที่ไม่คิดจะนั่งลงตรงข้ามกับเขาด้วยซ้ำ
หายหน้าไปเป็นปีไร้การติดต่อ จนฉันคิดว่าอาจจะเสียพี่ชายคนเดียวไปแล้วก็ได้ นึกอยากจะไปก็ไปนึกอยากจะกลับมาก็กลับ แถมยังทำตัวไม่ทุกข์ไม่ร้อนให้คนทางบ้านเป็นห่วงอีก
"คิดถึงจัง"
เพี๊ยะ! ฉันฟาดฝ่ามือลงบนมือของพี่ชายที่ยื่นมาเพื่อจะโอบกอดกันอย่างแรง จนคนโดนตีต้องรีบชักมือกลับแล้วตีหน้าเศร้าขึ้นทันที
"หายไปเกือบปี เพิ่งจะมาคิดถึงน้องเหรอพี่วิน" ฉันกร
