17.00 น. .........
"คุณแม่ไอน้ำว่ามันแปลกๆงะ"
แม่ฉันหัวเราะขำๆกับท่าทีเก้ๆกังๆของฉัน คือยังไงก็ยังไม่ชินแหะกับการแต่งกายแบบนี้เท่าไหร่ คือคนอื่นอาจจะมองว่ามันสวยมันดูน่ารัก แต่ว่ามันไม่สะดวกสำหรับฉันนะสิ เห้อ
"สวยแล้วลูกหนูต้องหัดเดินดีๆ ไม่ใช่เดินปึงปังห้าวหาญแบบเมื่อก่อนนะลูก"
ฉันก้มมองดูรองเท้าที่แม่เตรียมไว้ให้ ส้นสูงด้วยคือไม่เคยใส่อ่ะ มากสุดก็ส้นต่ำมากนี่มาเกือบ4นิ้วไม่สะดุดล้มหัวทิ่มก็บุญแล้ว
"หนูจะไม่สะดุดล้มให้อายชาวบ้านเค้าใช่ป่ะ"
ฉันพูดทีเล่นจริงแล้วเราสองคนก็มองหน้ากันหัวเราะขำๆ สักพักคุณพ่อก็เดินลงมาจากชั้นบนก่อนจะมองมาทางฉันยิ้มๆ
"สวยจังเลยลูกสาวใครเนี้ย"
ฉันส่งยิ้มให้คุณพ่อก่อนจะก้มลงใส่รองเท้าต่อ
"สงสัยวันนี้จะมีคนตามต้อยๆแน่ๆเลยสวยขนาดนี้พี่คอปว่าไงคะ"
แม่ฉันเอ่ยแซวยิ้มๆจนฉันใบหน้าร้อนผ่าว พูดอะไรกันเนี้ยใครจะมาตามต้อยๆเล่า แค่นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่พัชชาบอก
