“เจ้าต่างหากที่เป็นคนชั่ว ไปเจี้ยน! หึ...คนอย่างเจ้ามีดีแค่ปาก ทำตัวเยี่ยงพญาอินทรีที่แท้ก็แค่สุนัขจิ้งจอกที่ลอบทำร้ายผู้อื่นยามเผลอ สิ้นคนอย่างเจ้าไปหนึ่งแผ่นดินก็จะสูงขึ้นอีกมากนัก!”
สิ้นเสียงนั้นนางมารหมื่นบุปผาจึงใช้วิชาตัวเบาลอยลิ่วลงมาจากระเบียงหอสูงท่ามกลางสายตาของทั้งไป๋เจี้ยนและคนอื่น ๆ ที่อยากเห็นหน้าประมุขพรรคมารชัด ๆ และเมื่อนางลงจากหอเบื้องบนมายืนเคียงข้างเพ่ยหลินกลับทำให้ทุกคนในที่นั้นตกตะลึงเพราะนางปกปิดใบหน้าตัวเองด้วยการคาดผ้าแพรบางไว้เห็นแค่ดวงตางดงามแต่ส่องประกายเหี้ยมเกรียม นางมารหมื่นบุปผาแม้ปกปิดใบหน้าแต่ก็ช่างน่าเกรงขามราวกับมีรังสีอันน่าครั่นคร้ามแผ่ออกมาจากร่างของนาง
ในเวลานั้นจิ้นเหอนิ่งงันไปชั่วขณะ แม้ยังเห็นหน้าประมุขพรรคมารไม่ชัดแต่ความคั่งแค้นในใจกลับถาโถมดุจไฟผลาญ เขาคิดถึงคู่หมายที่ต้องตายด้วยน้ำมือของนางมารแล้วเกิดความฮึกเหิม แม้นางเป็นหญิงหากแต่ความโหด
