“ใยเจ้าจึงกล่าวถึงท่านประมุขเช่นนั้น มี่อิง”
“หรือที่ข้าพูดมันไม่จริง! คิดว่าตัวเองเป็นประมุขพรรคมารแล้วจะทำอะไรอย่างที่ใจคิดได้เช่นนั้นหรือ ดูซิ...เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ก็ยังมิยอมกลับมา หากท่านแม่ข้าเป็นอะไรฟางซินจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด”
“เจ้าเองมิใช่รึที่อยากให้ท่านแม่ไปพบไป๋เจี้ยนเพื่อออกหน้ารับแทนท่านประมุข”
“หรือว่าเจ้ากล้าห้ามท่านแม่” มี่อิงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเหมยเหม่ยและหรี่นัยน์ตาร้ายกาจคู่นั้น จ้องมองศิษย์ร่วมสำนักอย่างหมายมาด “คนอย่างเจ้ามันก็เป็นได้แค่ขี้ข้ารับใช้ อย่าได้คิดเสนอหน้ามาสั่งสอนหรือเปรียบเปรยข้าซึ่งเป็นลูกคนหนึ่งของท่านแม่!”
กล่าวจบก็สะบัดหน้าเดินลิ่วออกไป เหมยเหม่ยมองตามและรำพึงด้วยความเจ็บแค้น
“ผู้ใดจะมิรู้ว่าเจ้าคิดอะไร...มี่อิง...คนอย่างเจ้ามันไฝ่สูงและไร้คุณธรรม วันหนึ่งเจ้าจะต้องตายด้วยพิษของความร้ายกาจที่มันฝังรากในกายเจ้า”
เหมยเหม่ยรีบวิ่ง
