นางผู้ติดตามใกล้ชิดก้มหน้าลงต่ำขณะกล่าวด้วยไม่อยากให้ประมุขพรรคมารผู้ซึ่งนางมอบความจงรักภักดีให้เห็นน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยความเศร้าและกังวลใจหากฟางซินก็จับความรู้สึกของเหมยเหม่ยได้จากน้ำเสียงสั่นเครือ นางมารหมื่นบุปผาหยิบยาเม็ดเล็กกลมเท่าไข่มุกขึ้นมาไว้ในฝ่ามือ
“เหมยเหม่ย...เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย คนเราเกิดมาล้วนต้องตาย เพียงแต่ว่าจะเร็วหรือช้า”
“แต่ข้ามิปรารถนาให้ผู้ที่ต้องตายด้วยการสละชีพเพื่อผู้อื่นเป็นท่าน”
เหมยเหม่ยเงยหน้าขึ้น แต่นางกลับเห็นความแน่วแน่ในดวงตาของผู้เป็นประมุข ฟางซินกำเม็ดยาไว้ในมือแน่น นางขมวดคิ้วเข้าหากันเพื่อสะกดความเจ็บปวดจากรอยแผลลึกที่จิ้นเหอฝากไว้เหนืออกข้างซ้าย ธารโลหิตจากบาดแผลนั้นยังไหลซิบบอกให้รู้ว่าภายในยังบอบช้ำแต่นางกลับทำเสมือนมิใส่ใจ หญิงสาวผู้ติดตามรับใช้ถึงกับร้องไห้ออกมา
“ใยท่านจึงยอมเสียสละเล่า วรยุทธ์และพลังที่ท่านเพียรฝึกมานานหลายปีต้องสลายลงในราต
