“ขออภัยที่ข้ามิอาจบอกได้เพราะข้าก็มิรู้ว่าท่านลุงทราบเรื่องนี้ได้เช่นไร แต่คิดว่าท่านลุงของข้าคงส่งคนไปสืบข่าวเรื่องนี้มาอย่างดีแล้ว...ว่าแต่แม่นางพักอยู่ที่นี่สบายดีหรือไม่”
“บ้านดอกท้อของสำนักเฟิงอี้สวยงามและน่าอยู่เป็นอย่างมาก ข้าชอบที่นี่”
“ขอบคุณสำหรับคำชม แค่พวกท่านมีความสุขเมื่อได้เข้ามาอยู่ในสำนักเราข้าก็ดีใจแล้ว”
หลวนคุนกล่าวด้วยสีหน้าแช่มชื่นแต่เหนืออื่นใดฟางซินกลับเห็นแววตาของเขาที่มองนางนั้นมีความลึกซึ้งมากกว่าคำพูด แต่หลานชายของไป๋เจี้ยนนั้นต่างจากลุงของเขา หลวนคุนเป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีและมีกิริยาวาจาอันสุขุม เขาไม่แสดงท่าทีและใช้สายตาล่วงเกินอิสตรีออกนอกหน้า
“ข้าคงต้องขอตัวไปก่อนแม่นางเฉิง เพราะยังมีภารกิจอีกมากที่ข้ายังสะสางมิเสร็จสิ้น”
“เชิญท่านตามสบาย หลวนคุน ข้าขอเดินเล่นในสวนนี้สักครู่ก่อนกลับไปยังบ้านดอกท้อ”
หลวนคุนก้มหน้าเชิงตอบรับแต่สายตาของเขาราวกับไม่อยา
