“ข้าจะลองตามไปดูที่บ้านดอกท้อเผื่อว่าจะพบอะไรบ้าง”
“ให้ข้าตามท่านไปหรือไม่”
“ไม่จำเป็น...หากเจ้าตามไปอาจเป็นที่สงสัยของท่านแม่ทัพ เจ้าจงกลับไปก่อน ข้าว่ามันอาจเป็นคนที่พยายามตามสืบข่าวของข้า”
“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านเถิด ข้าคงต้องขอตัวกลับไปก่อน แต่ท่านอย่าลืมสัญญาที่ให้ข้าไว้ด้วย”
ไป๋เจี้ยนยกยิ้ม “นางมารดอกไม้เงิน เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไร การครั้งนี้ใหญ่หลวงเพราะเราใช้คนของราชสำนักเป็นเครื่องมือและหากมิมีเจ้าข้าคงมิอาจทำการได้สำเร็จลุล่วง อย่ากังวลไปเลย เจ้าจงกลับไปเตรียมตัวเถิดเพราะอีกสองวันข้าจะนำคนไปยังสำนักของเจ้า”
“ท่านอย่าได้ชักช้าเพราะข้ายิ่งกว่าแน่ใจว่าประมุขพรรคคงยังมิทันได้กลับไปถึงอย่างแน่นอน”
พูดจบนางก็กระโดดลอยตัวหายไปใต้แสงจันทร์ ไป๋เจี้ยนยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดสักครู่ก็เดินต่อไปยังบ้านดอกท้อ ปะเหมาะที่เขาเห็นเฉิงจิ้นเหอกับหวังซื่อยืนอยู่หน้าระเบียงบ้านพอดีจึงเข้าไปหา ท
