“รีบกลับเข้าไปในห้องของเจ้าเถิด ไม่ต้องกังวลอันใด ข้ากับหวังซื่อจะคอยระวังภัยเบื้องนอกนี่ คืนนี้แม้ไป๋เจี้ยนจะให้คนของสำนักมาเฝ้ายามให้แต่ข้าคงหลับมิลง”
“ขอบคุณท่านมากค่ะ...ขอบคุณ”
นางทิ้งน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนถอยกลับไป หากต่างคนต่างสบนัยน์ตากันก่อนฟางซินจะค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างเชื่องช้าซึ่งท่าทีของทั้งสองอยู่ในสายตาของหวังซื่อตลอดเวลา
ฟางซินตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมาภายในบ้านดอกท้ออันเงียบสงบหากก็ไม่เห็นเงาของทั้งจิ้นเหอและหวังซื่อ นางรีบมุ่งหน้าไปยังสวนริมบึงน้ำแล้วก็เห็นจิ้นเหอยืนสงบนิ่งอยู่ที่นั่น แม่ทัพหนุ่มยืนกุมดาบเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หญิงสาวก้าวไปหยุดเบื้องหลังก่อนที่เขาจะหันกลับเมื่อรู้สึกถึงการมาของใครบางคน
“ฟางซิน...”
“ท่านจิ้นเหอ...วันนี้ท่านมิได้ฝึกเพลงดาบดอกหรือคะ?”
“ข้าฝึกเสร็จไปหลายกระบวนท่าแล้วและกำลังจะกลับไปยังบ้านดอกท้อ”
“ข้ามิเห็นผู้ใดเลยแม้แต่หวังซื่อ”
