ตอนที่ 6 ความผูกพันที่ไม่ต้องการเวลา (1)
“อานพขา ตาหวานทำไม่ได้ค่ะ” สาวน้อยเอ่ยออกมาเสียงแง่งอน ปากเล็กเม้มแน่นอย่างขัดใจ เมื่อเธอพยายามใช้นิ้วเล็กๆ กดลงบนกีตาร์ตัวโตอันหนักที่วางอยู่บนตักน้อย มันไม่เป็นเสียงเพลงเพราะๆ ทุ้มๆ อย่างที่อานพเล่นให้เธอฟังเลยซักนิด ตอนนี้เธอรู้สึกหนักหน้าขาไปหมด เพราะกีตาร์ดูจะอันใหญ่กว่าตัวเธอซะอีก แถมนิ้วน้อยๆ นั้นก็เริ่มบวมแดง จากการตะบี้ตะบันดีดสายกีตาร์ไปมั่วๆ มาเกือบค่อนชั่วโมง
เด็กหนุ่มนั่งอมยิ้มขำกับท่าทางของเธอ เขานั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เธอลองดีดเจ้านี่เอง ก็ใครใช้ให้อยากลองหัดเล่นล่ะ ก็นี่ไงเขาก็ให้เล่นซะให้พอใจแล้วไง แต่เจ้าตัวคงจะหนักมิใช่น้อย ตัวเธอก็เล็กๆ แถมนิ้วน้อยๆ นั้นก็กดสายกีตาร์ไว้แทบจะไม่อยู่อีกต่างหาก
“ก็ถ้ามันเป็นกันง่ายๆ นักดนตรีก็คงล้นประเทศไปแล้วล่ะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเอื้อมมือโอบผ่านคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา เอามือทั้งสองข้า
