คุณอา ยอดดวงใจ

ตอนที่ 5 ความรู้สึกดีๆ ที่มันมาไม่รู้ตัว (2)

ตอนที่ 5 ความรู้สึกดีๆ ที่มันมาไม่รู้ตัว (2)

ร่างเล็กขยับตัวออกจากอ้อมกอดของอาหญิงชายทันที เมื่อสายตาพลันสอดส่ายไปมองที่เรือนกลางน้ำเห็นอานพของเธอกำลังนั่งเล่นกีตาร์อยู่

“อากล้วย อาพงศ์ขา ตาหวานขอไปวิ่งเล่นทางโน้นก่อนนะคะ” ไม่รอให้เอ่ยอนุญาตสองขาเล็กๆ รีบวิ่งไปในทิศที่ต้องการทันที โดยที่ผู้ใหญ่ทั้งสองยังไม่ทันได้ตั้งตัว

นวียาและพงศกรหันมามองหน้ากันอย่างมึนๆ กับท่าทางรีบร้อนของอักษิพร ก่อนจะรู้สึกตัว กะพริบตาใส่กันปริบๆ แล้วรีบลุกขึ้นยืนสะบัดหน้าเชิดหนีใส่กันทันที

“อานพขา” เสียงเล็กหวานดังขึ้นด้านหลัง

นพภิชัยสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงยัยแม่มดตัวเล็ก ตามมาหลอกหลอนทำไมนี่ อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมให้ยัยเด็กนี่แอ้มจูบเขาได้อีก เด็กหนุ่มปรายสายตาไปมองร่างน้อยที่กำลังเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ เขา นิดหน่อย ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับการจับคอร์ดกีตาร์ต่อ

“อานพหายเจ็บขาแล้วเหรอคะ” ร่างเล็กกระเถิบเข้ามาใกล้ ถามพลางชะเง้อมองที่ข้อเท้าด้านขวาของเขา โดยที่เขานั่งเหยียดขายาวไปตามพื้นกระดานของเรือนกลางน้ำ

“…..” เด็กหนุ่มไม่ตอบ แต่กระเถิบออกห่างจากร่างเล็ก

“อานพเล่นกีตาร์ได้ด้วยเหรอคะ เก่งจัง เหมือนคุณพ่อตาหวานเลย ตาหวานเคยฟังคุณพ่อเล่นให้ฟังบ่อยๆ ค่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยเล่าเขาอย่างมีความสุข พลางขยับกายเข้าไปใกล้เขาอีกนิด

“…..” เด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบ แต่กระเถิบออกห่างจากร่างเล็กอีกหน่อย

สาวน้อยยิ้มให้เขา ไม่ได้เอะใจที่เขาเอาแต่เงียบ ก่อนจะกระเถิบเข้าไปใกล้เขา เพื่อมองกีตาร์ใกล้ๆ นพภิชัยกระเถิบหนีไปจนสุดขอบของเรือน ก่อนจะกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างระอา เมื่อตอนนี้ร่างน้อยกระเถิบเข้ามาหาเขาอีกแล้ว และเขาก็ไม่มีที่ที่จะกระเถิบหนีแล้วด้วย

“ตาหวานอยากฟังเพลง อานพร้องเพลงให้ตาหวานฟังได้มั้ยคะ นะคะๆ” เธอเอ่ยขอร้องพลางเขย่าแขนเขา ส่งสายตาอ้อนวอนอย่างใสซื่อ

“อยากฟัง ก็ขยับไปห่างๆ ฉันเล่นไม่ถนัด” เขาได้โอกาสออกคำสั่งกับเด็กสาวทันที เขาไม่ถูกโรคกับเด็กผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ ยอมรับแหละว่าน่ารักน่าเอ็นดู แต่เขาก็กลัวความไร้เดียงสาใสซื่อของเธอไปด้วย

เด็กหญิงพยักหน้ารับเร็วๆ อย่างกับว่าถ้าเธอชักช้าเขาจะเปลี่ยนใจ

“ห้ามพูด ห้ามขัด ตอนฉันร้อง เธอทำได้มั้ย” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ กลัวเธอจะเจื้อยแจ้วขึ้นมา ก่อกวนสมาธิเขาอีก

อักษิพรพยักหน้าให้เขาอีกหน ก่อนจะจ้องมองเขาตาแป๋วอย่างรอคอย อานพจะร้องเพลงเล่นกีตาร์ให้เธอฟัง ตื่นเต้นจัง อานพจะร้องเพลงเพราะเหมือนคุณพ่อมั้ยนะ

…ฉันยังเป็นคนที่รักเธอหมดใจ ฉันยังได้แต่คิดถึงเธอเรื่อยไป

ฉันยังดูรูปถ่ายที่เราชิดใกล้อยู่ทุกวัน

ฉันยังรอคอยให้เธอนั้นกลับมา ฉันยังกาปฏิทินทุกคืนวัน

เพราะคำเดียวระยะทางที่มาขวางกั้นเราไว้

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย อยู่ตรงนั้นเธอเป็นอย่างไรก็ไม่รู้

ฝากเพลงนี้ให้ไปถามเธอดู อยากจะรู้ในความเป็นไป

เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีรึเปล่า เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่

เธอยังมีใจให้ฉันคนเดียว ยังรอฉันแค่คนเดียว

เธอยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม ช่วยบอกให้รู้ที…

(เพลง เธอยัง วงโปเตโต้)

“เย้ๆๆ เพราะจังค่ะ ตาหวานชอบเพลงนี้ อานพเสียงดีเหมือนคุณพ่อตาหวานเลยค่ะ” สาวน้อยตบมือให้เขาดังลั่น พลางเอ่ยชมออกมาอย่างจริงใจ

“ไว้เดี๋ยวอานพร้องให้ตาหวานฟังอีกนะคะ ตาหวานชอบเสียงอานพ ชอบกีตาร์ด้วย” เธอส่งสายตาออดอ้อน เพื่อให้เขารับปาก

“อืม” เขารับคำเพียงสั้นๆ ยอมรับตรงๆ เลยว่า ยัยเด็กนี่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ เขาอยากจะร้องเพลงให้พ่อ แม่ และพี่ชายฟัง แต่พวกเขาก็ไม่เคยสนใจที่จะฟังเลยซักครั้ง หรืออาจจะสนใจแต่ก็ไม่มีเวลา ธุรกิจเป็นพันล้านของบ้านเขาต้องดูแลเอาใจใส่ บางครั้งที่เขาแอบน้อยใจคนเดียว เมื่อนึกถึงเมื่อครั้งจัดงานเลี้ยงวันเกิดของพี่ชายเมื่อสามปีก่อน เขาแอบไปหัดเล่นกีตาร์และร้องเพลงเพื่อจะมา Surprise ในงานวันเกิดของพี่ชาย ตั้งใจจะร้องเพลงที่ฝึกจนคล่องพร้อมๆ กับเล่นกีตาร์ให้ฟัง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำตามที่ตั้งใจ พี่ชายก็รีบร้อนออกจากงานเพื่อไปส่งผู้หญิงซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าหล่อนคนนั้นอยู่ในสถานะไหน รู้แต่ว่าเขาเสียใจและเสียความรู้สึก แต่ก็ไม่เคยบอกใคร เวลาเหงาๆ ก็ได้แต่แอบมานั่งเล่นกีตาร์ตัวโปรดคนเดียวที่เรือนกลางน้ำ แต่วันนี้ไม่เหงาแล้วสิ เพราะไม่ได้เล่นคนเดียว มีคนมานั่งฟังตั้งหนึ่งคน แถมยังเป็นคนที่ขอให้เขาร้องและเล่นให้ฟังอีกต่างหาก

“เธออยากลองหัดเล่นดูบ้างมั้ยล่ะ ตาหวาน” เขาเอ่ยถามในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปาก

“จริงเหรอคะ อานพจะสอนให้ตาหวานจริงๆ นะคะ” เธอตาโตอย่างตื่นเต้น ดวงตาดำขลับพราวระยับอย่างดีใจจนปิดไม่มิด

“จริงสิ มานั่งใกล้ๆ มา” เอ่ยเรียก พลางยื่นมือไปดึงแขนน้อยๆ ให้เข้ามานั่งลงใกล้ๆ โดยให้เธอนั่งอยู่ข้างหน้า ตัวเขาซ้อนอยู่ข้างหลัง...