อักษิพรยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณะภายในรั้วที่ติดอยู่ด้านหน้าของมหาวิทยาลัย เธออยากจะโทรไปบอกที่บ้านให้มารับ แต่ติดที่ว่าโทรศัพท์เธอแบตหมด และก็จำเบอร์ใครไม่ได้เลยด้วย บทเรียนในชีวิตครั้งนี้เธอจะจำไปจนแก่เฒ่าว่าควรจะจดเบอร์โทรของคนสำคัญๆ เอาไว้ในสมุดพก เผื่อยามฉุกเฉิน และไม่ควรเล่น Line ซะจนโทรศัพท์แบตหมดแบบนี้อีก เฮ้อ
เสียงลมพัดหวีดหวิวซะจนผมกระจาย ท้องฟ้าที่มืดอยู่แล้วในยามค่ำคืนที่ไร้แสงดาวมีแต่แสงนีออน ยิ่งมืดครึ้มหนักเข้าไปอีก เมื่อเมฆก่อนใหญ่ตั้งเค้ามาเตรียมพร้อมจะรินรดสายน้ำ เพื่อซ้ำเติมเธออีกระรอก จะเดินออกไปขึ้นรถเมล์ป้ายข้างหน้าก็ไม่กล้า ด้วยว่าทางเดินออกไปค่อนข้างมืดและน่ากลัวทีเดียว ในนี้ก็ไม่มีแท็กซี่โผล่มาเลยสักคัน
เสียงลมพัดทวีความรุนแรงขึ้น ชั่วครู่เม็ดฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว อักษิพรรีบกระโจนหลบเข้าไปในตู้โทรศัพท์สาธารณะทันที เพราะตอนนี้คงวิ่งกลั
