“อืม อีกไม่กี่วันเองสินะ เอาสิ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวก่อนวันงานพี่ให้ยัยกล้วยกับตาหวานไปช่วยเตรียม มีคนมาเยอะหรือเปล่า”
สิ้นเสียงของรุ่นพี่พงศกรแอบยื่นมือที่อยู่ใต้โต๊ะออกไปข้างหน้า พร้อมทั้งเอ่ยในใจว่า ‘เยส’ ทันที นี่แหละที่อยากได้ยิน หึหึ ยัยกล้วยตาล จะหนีไปไหนพ้น
ขณะที่นพภิชัยแอบปิดปากที่กำลังอมยิ้ม แล้วแกล้งทำเป็นกระแอมกลบเกลื่อนทันที ไปแล้วจะไปช่วยอะไรได้ ไปช่วยป่วนสิไม่ว่า ยัยเด็กขี้อ้อน
หลังจากตกลงกันเสร็จเรียบร้อย เจ้าของบ้านและแขกทั้งสองจึงรับประทานอาหารร่วมกันจนอิ่ม ก่อนที่พงศกรจะขอตัวออกไปเดินรอบๆ บ้านเพื่อย่อยอาหาร นวียาเห็นดังนั้น จึงรีบตามออกไป เนื่องจากเธอต้องไปเอาโทรศัพท์คืน เขาเอาไปตั้งแต่ตอนอยู่ที่บริษัท เธอไม่กล้าไปทวงที่ห้องทำงานเขา ตอนนี้แหละเขามาถึงบ้านแล้ว เธอต้องเคลียร์ให้รู้เรื่อง ขณะที่นพภิชัยเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง
“ตาหวานลูก” เด็กหญิงสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงบิด
