ตอนที่ 9 ความสูญเสียที่ไม่อาจหวนคืน (1)
นพภิชัยนอนเหยียดไปตามความยาวของโซฟาเมื่อรู้สึกถึงหนังตาแทบจะลืมไม่ขึ้น เขานั่งอยู่ข้างล่างที่ห้องรับแขกของบ้านทัศนากรณ์มาได้เกือบชั่วโมงแล้ว ขณะที่เจ้าของบ้านตัวน้อยถูกพี่จำเลียงแม่บ้านอุ้มขึ้นไปส่งที่ห้องนอน
“คุณนพคะ” จำเลียงเรียกเสียงเบา ด้วยความไม่แน่ใจว่าเขาหลับแล้วหรือยัง
“ครับ” เด็กหนุ่มขานรับพลางดีดตัวลุกจากการนอนเปลี่ยนเป็นนั่งพิงพนักโซฟาแทน
“คือว่า คุณกล้วยโทรมาบอกให้จำเลียงเอาของใช้ส่วนตัวของคุณผู้ชายไปให้ เห็นว่าหมอให้นอนดูอาการที่นั่น คุณกล้วยฝากบอกว่าคุณพงศ์บอกให้คุณนพอยู่ที่บ้านนี้ไปก่อนเพื่อดูแลคุณหนูตาหวานน่ะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ คุณพงศ์จะมารับไปที่โรงพยาบาล” จำเลียงเล่าให้เด็กหนุ่มฟังตามที่รับคำสั่งมา
“ได้ครับ เดี๋ยวผมดูแลให้เอง พี่จำเลียงรีบไปเถอะครับ” เขารับคำเสียงหนักแน่นให้จำเลียงเบาใจ จากนั้นเธอจึงรีบเดินไปขึ้นรถที่ลุงหมาย
