EP 3 : ไลฟ์สไตล์ต่างกัน
1230 คำ
ตอนที่ 3 : ไลฟ์สไตล์ต่างกัน
คฤหาสน์ของจัสติน
ช่วงเช้าของวันใหม่
หญิงสาวร่างเล็กมองตัวเองผ่านกระจกเงาภายในห้องแต่งตัว ร่างอรชรสวมชุดนักศึกษารัดรูป กระโปรงสั้นเหนือเข่า ผมสีน้ำตาลหม่นอมเทาปล่อยยาวสลวยรับกับใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยว
หญิงสาวตัวเล็กแต่ใจใหญ่ กล้าได้กล้าเสีย และไม่ยอมใครถ้าตัวเองไม่ผิด ภายนอกดูเป็นคนแรงแต่ถ้าได้รู้จักจริงๆจะรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้แรงเหมือนรูปลักษณ์ที่คนอื่นมอง ใครหลายคนต่างคิดว่าเธอคือผู้หญิงแรด แต่นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกที่สร้างขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อของสังคม แต่บางครั้งความแรงของเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่หมั่นไส้
แต่นั่นมันเรื่องของคนอื่น ไม่ใช่เรื่องของเธอ สวย เริด เชิด คำพูดเตือนใจสำหรับผู้หญิงที่ชื่อ อันดา
น้ำหอมกลิ่นเซ็กซี่ขวดสีทองถูกฉีดประโคมตามร่างกาย ไม่ว่าจะเดินผ่านใครก็ต้องมองเหลียวหลัง เป็นกลิ่นที่ยั่วยวนปลุกเร้า
ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูนู้ดฉีกยิ้มกว้าง มือเรียวเล็กคว้ากระเป๋าแบรนด์หรูคล้องไหล่และเดินออกจากห้องนอนด้วยสีหน้าสดใส ไร้ซึ่งความงัวเงีย
"กลิ่นหอมไปยันบนห้องเลยค่ะ วันนี้มีอะไรทานคะ"
อันดายิ้มด้วยสีหน้าสดใสเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหาร วางกระเป๋าแบรนด์หรูลงข้างกายและมองอาหารเช้าฝีมือแม่นับดาวด้วยความสุข เผยรอยยิ้มทักทายครอบครัว
"วันนี้มีซุปฟักทองทานคู่กับขนมปังกรอบ สำหรับคนเก่งของแม่นับดาว" นับดาวตอบกลับลูกสาวคนโต ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามอายุเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
"อันดาอยากตื่นเช้ามาทานอาหารแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ ถูกใจอันดามาก"
"เอาใจแม่เก่งยืนหนึ่ง แต่กลับบ้านทุกวันให้ได้ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็นอนคอนโด" อันนาแซวพี่สาว เสียงของพี่สาวสุดที่รักดังไปจนถึงชั้นบน
"วันนี้มีอะไรให้อันนาบำรุงสมองคะแม่"
"หึ...ออดอ้อนเก่งไม่ต่างจากพี่นะอันนา" อันดาแซวน้องสาวที่เดินมากอดแม่และทำสีหน้าออดอ้อนตามประสาเด็ก
เธอกับอันนาห่างกันสี่ปี พอได้เห็นน้องใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายแอบใจหาย เด็กน้อยที่เธอเลี้ยงมากับมือโตขึ้นเรื่อยๆ จากชุดนักเรียนวัยอนุบาลจนตอนนี้ใกล้จะได้ใส่ชุดนักศึกษาแล้ว ได้เห็นพัฒนาการของน้องทำให้เธอภูมิใจ เหมือนอันดาเป็นแม่อีกคนของอันนา อุ้มมาตั้งแต่ตัวน้อย ๆ ไม่ว่าจะไปไหนต้องมีของมาฝากน้องเสมอ
"อ้อนแต่แม่ แล้วพ่อคนนี้ล่ะ"
จัสตินทำสีหน้าน้อยใจที่ลูกสาวทั้งสองออดอ้อนแม่ข้ามหน้าข้ามตา ราวกับตัวเองเป็นทาสอากาศ ใบหน้าคมเปลี่ยนไปตามช่วงอายุ แต่ความเปลี่ยนแปลงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและรอยยิ้มตั้งแต่มีครอบครัว มีลูกน้อยที่ตอนนี้โตเป็นสาวหมดแล้ว
"อันดารักพ่อจัสตินนะคะ"
"อันนารักพ่อจัสตินค่ะ สุดที่รักของอันนา"
ฟอด...
สองสาวหอมแก้มสากของพ่อคนละข้างเพื่อปลอบขวัญ บรรยากาศโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข ถ้าวันไหนที่อันดามีเรียนเช้ามักจะได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ก่อนไปเรียน
"กินอาหารเช้าได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนสาย"
"ค่ะแม่นับดาว" สองพี่น้องประสานเสียงตอบรับ
ต่อให้จะเป็นช่วงเช้าแต่ทุกคนมีใบหน้าที่สดใสและยิ้มแย้มให้กัน เป็นเหมือนพลังงานแห่งความสุขที่ทำให้เช้านี้สดใส
"เทอมนี้แม่เห็นเกรดของทั้งสองคนแล้ว แม่กับพ่อมีเพียงสิ่งเล็กๆที่จะมอบให้เพื่อเป็นกำลังใจในการเรียน"
อันดาฟังแม่พูดและมองใบหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมา ไม่นานกล่องสร้อยเพชรได้ถูกเลื่อนมาตรงหน้าอันดากับน้องสาว
"รางวัลสำหรับคนเก่งของพ่อทั้งสองคน"
"สวยมากเลยค่ะ" อันดาตาลุกวาว ไม่ต่างกับน้องสาวที่รีบวางช้อนลงเพื่อหยิบสร้อยเพชรมาดู
"ของสวยงามแบบนี้เหมาะกับลูกสาวคนสวยทั้งสองคน"
"ขอบคุณนะคะ"
"แม่กับพ่อขอบคุณลูกทั้งสองเช่นกันที่เป็นเด็กดีตั้งแต่เล็กยันโต ใครจะมองลูกสาวแม่ยังไงแม่ไม่สนใจ เพราะไม่มีใครรู้จักนิสัยที่แท้จริงของทั้งสองคนได้ดีเท่าพ่อแม่ ตั้งแต่เด็กยันโตลูกทั้งสองไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ยิ่งผลการเรียนยิ่งไม่ต้องห่วงเลย"
ริมฝีปากบางยิ้มร่าด้วยความสุข ไม่ใช่ปีแรกที่ได้ของขวัญตอบแทนเรื่องเรียน แต่เมื่อไหร่ที่เราทั้งคู่เรียนดี ได้รางวัลจากโรงเรียน พ่อกับแม่มักมีเซอร์ไพรส์เป็นของขวัญที่มีมูลค่าให้เสมอ รวมถึงวันเกิดของเราทั้งคู่ด้วย
เทอมนี้เธอสอบได้เกรดเฉลี่ยสามจุดเก้าแปด อีกนิดจะสี่จุดศูนย์ศูนย์อยู่แล้ว ต่อให้เที่ยวเล่นกินดื่มสังสรรค์ตามประสาวัยรุ่นแต่ไม่เคยละทิ้งเรื่องเรียน
1 ชั่วโมงต่อมา…
บรื้นนน…
รถสปอร์ตคันหรูสีดำเงาวับได้ขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ หลังจากโบกมือลาน้องสาวที่ขึ้นรถตู้คันหรูเพื่อให้คนขับรถไปส่งหน้าโรงเรียน
พ่อจัสตินจะให้ขับรถไปเรียนก็ต่อเมื่อขึ้นมหาวิทยาลัยเท่านั้น ครอบครัวของเรามีรถหลายสิบคันและพร้อมให้ขับเสมอ แค่รอเวลาและความเหมาะสมก็เท่านั้น เหมือนที่ตอนนี้เธอได้ขับไปเรียน
มือเรียวเล็กกดเปิดฟังเพลงไปพลางๆระหว่างขับรถอยู่บนท้องถนน ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ ดวงตากลมโตทอดยาวมองทางเบื้องหน้า รถติดเป็นเรื่องปกติไม่ได้ทำให้อันดาหงุดหงิดแต่อย่างใด ไม่ได้รีบร้อนเพราะยังเหลือเวลาอีกเยอะก่อนเข้าเรียน
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
หญิงสาวร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูป ผมสีน้ำตาลหม่นอมเทาเดินเข้ามายังจุดที่นัดเจอกับเพื่อนสาวทุกครั้งที่มาถึงมหาวิทยาลัย
"เฮ้...รอนานไหม"
"รอเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะ ฉันชินละ" เนเน่ไหวไหล่และเหน็บแนมเพื่อนสาวเบาๆเป็นเรื่องปกติ
"ชินที่ถูกกัดเหมือนกัน ว่าแต่ยัยใบหม่อนยังไม่มาเหรอ"
"จิกมันจากเตียงอยู่เนี่ย อารมณ์เสียเหมือนกัน"
"สงสัยปาร์ตี้หนัก ไม่ก็เร่าร้อนกับผัวทั้งคืน"
"แกเดาผิด ผัวทิ้งต่างหาก"
"สงสัยต้องเลี้ยงปลอบขวัญซะแล้ว ตามมันมาเร็ว เดี๋ยวพี่จะพามันไปปลอบใจเอง เรื่องเหล้าเบียร์ให้นึกถึงพี่ไอ้น้อง"
อันดากอดอกทำสีหน้าเหนือกว่าให้เพื่อนสาวได้หมั่นไส้ เพราะเธอช่ำชองเรื่องพวกนี้ไม่น้อย
เรียนดีใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยฟังเทศน์ฟังธรรม เธอเน้นฟังเพลงมันๆขับกล่อมไปด้วยเหล้ารสฝาด ช่วงเวลาว่างก็แค่ให้เสียงเพลงและฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างสีสันให้ชีวิตตัวเองคลายความเครียด แต่เมื่อมีสอบได้ติวกันหัวหมุน และไม่เคยทำให้ครอบครัวผิดหวัง
- ผู้เขียน
