EP 2 : เจ้าเล่ห์
1106 คำ
บังเอิญรู้สึกรักตอนที่ 2 : เจ้าเล่ห์
อลินดาปลดล็อกรหัสเข้าห้องด้วยความชำนาญเมื่อเคาะเรียกแต่คนด้านในไม่เปิดประตู แถมยังรู้ด้วยว่าเจ้าของห้องแอบเปลี่ยนรหัสผ่าน แต่สิ่งที่ลูกทำไม่เคยเกินความสามารถของแม่
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภาพยังเหมือนเดิมไม่ว่าลูกชายคนโตจะอายุเท่าไหร่ นับวันยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ มือผู้เป็นแม่กระชากผ้าห่มออกทำให้เห็นลูกชายตัวแสบนอนคว่ำหน้าพร้อมกับใช้หมอนอุดหูไว้
"ลุกไปเรียน มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอไงชาวินท์"
"อาจารย์ยกคลาสครับ" น้ำเสียงที่งัวเงียตอบกลับ เปลือกตายังคงปิดสนิท
"แม่ให้พูดอีกครั้ง ถ้าโกหกบัตรเครดิตจะถูกตัดทันที!"
ชาวินท์เบิกตาโพลงไม่มีความงัวเงียหลงเหลือ และรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนหันมามองผู้เป็นแม่สลับกับประตูห้องที่เขาอุตส่าห์คิดรหัสใหม่เมื่อคืนนี้ แต่แม่ยังเข้ามาได้ แถมยังเอาจุดอ่อนมาจี้เขาอีก
"อาจารย์ยกคลาสเหรอชาวินท์" อลินดาถามย้ำ
"เอ่อ...ผมน่าจะจำวันผิด แม่เอาบัตรมาให้ผมนะครับ" ชาวินท์พูดเสียงอ้อมแอ้ม และพยายามขอบัตรเครดิตในมือแม่คืนมา
"ลุกไปอาบน้ำและลงไปกินข้าว แม่ให้เวลาสามสิบนาทีต้องเห็นเรานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร"
"แม่ครับ" ไม่ทันได้อ้อนวอน แม่ผู้เป็นที่รักได้เดินออกไปพร้อมกับบัตรเครดิตคู่ใจ
ชาวินท์ล้มตัวนอนบนที่นอนอีกครั้ง อยากจะหลับตาแต่ก็กลัวถูกตัดบัตรเครดิตที่ใช้รูดได้ไม่จำกัดวงเงิน
แต่ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าแม่อลินดาพูดจริงทำจริง ทำให้ไม่มีใครกล้าลองดีแม้แต่เขาเอง ร่างแกร่งเดินคอตกด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงมาเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียน
"อย่าได้เจอเมียเหมือนแม่เป็นอันขาด ไม่งั้นจะได้แม่สองคน"
แปรงฟันล้างหน้าและอาบน้ำด้วยความเร็วแสง ชาวินท์เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว ผ้าขนหนูผืนสีขาวพันเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่ มือหนาหยิบเสื้อผ้ายูนิฟอร์มมาสวมใส่ แต่ต้องสวมกับกางเกงยีนแบรนด์เนม ไม่มีทางที่จะสวมกางเกงให้ถูกต้องตามระเบียบ นาฬิกาเรือนหรูถูกคล้องเข้าที่ข้อมือ น้ำหอมราคาแพงฉีดเข้าที่ต้นคอซ้ายขวาและพรมไปทั่วตัว ไม่ลืมที่จะเซตผมตามสไตล์ เช็คตัวเองผ่านกระจกเงาก่อนจะเดินออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะหยิบหนังสือเรียนติดมือเป็นพร็อพ
ชาวินท์ลงมาด้านล่างเจอเพียงพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร รีบเข้าไปนั่งที่ประจำและออเซาะแม่ราวกับลูกแมว ไม่เจอน้องสาวถ้าเทียบกับเวลาชิลินคงไปเรียนแล้วรายนั้นเข้าเรียนสายนาทีเดียวก็หน้างอ ต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง
"หึ" ชาร์ลหัวเราะในลำคอเบาๆ
"แม่ครับ ผมทำทุกอย่างเสร็จตรงเวลาเป๊ะ บัตรเครดิตผมละครับ"
"ถ้าเทอมนี้เกรดไม่ดีขึ้นแม่จะยึดบัตรเครดิตที่มีทั้งหมด"
"แต่แม่ก็เห็นเกรดผมดีขึ้นทุกเทอมไม่ใช่เหรอครับ ถึงจะดีขึ้นแค่ศูนย์จุดห้าแต่นั่นก็ดีขึ้นไม่ใช่เหรอครับ"
"สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ"
ชาร์ลหัวเราะในความเจ้าเล่ห์ของลูกชาย แต่ไม่ได้สนับสนุนให้ลูกเกเร ทันทีที่โดนเมียมองตาขวางรอยยิ้มนั้นหายไป และก้มหน้าอ่านข่าวต่อ ตาดูเนื้อหาข่าวแต่หูฟังเมียบ่นลูกชายตัวแสบ
"แต่รู้สึกเหมือนเทอมที่แล้วแม่ยังไม่ได้เห็นใบเกรดชาวินท์นะ"
"ผมแจ้งไปที่กิจการนักศึกษาแล้วครับ รอเขาออกใบเกรดปีสามเทอมหนึ่งให้ อีกอย่างแม่คงไม่เชื่อถ้าผมเปิดเกรดผ่านเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย ผมเลยต้องเอาใบเกรดที่มีตราประทับ มีลายเซ็นของอธิการบดีให้ดูนิครับ"
อลินดามองหน้าลูกชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ชาวินท์ทำตาปริบๆ แววตาใสซื่อไม่มีพิษไม่มีภัย ทำตาอ้อนราวกับลูกแมวน้อย
ชาร์ลเหลือบมองลูกชาย หรี่ตามองความผิดปกติแต่ไม่ได้พูดอะไร เรื่องอื่นจะเกเรไม่ว่าแต่เรื่องเรียนต้องสำคัญ อยากจะใช้เงินเท่าไหร่ไม่เคยบ่น ไม่เคยห้ามที่ลูกชายใช้เงินเกินตัว แต่ขออย่างเดียวเรียนให้จบ มีความรู้ติดตัว ขอให้ได้เศษเสี้ยวอลินดาก็ยังดี
อลินดายื่นบัตรเครดิตคืนให้เมื่อเห็นแววตาอ้อนวอนของลูก
ฟอด...
"ผมรักแม่ที่สุดเลยครับ"
"แล้วไม่กินข้าวเช้าเหรอไง"
"ไม่กินแล้วครับ เดี๋ยวเรียนสาย เจอกันตอนเย็นนะครับ"
"หวังว่าจะกลับเย็น ไม่ใช่กลับหลังเที่ยงคืน"
ชาวินท์ยกยิ้มมุมปากและสาวเท้าเดินออกจากบ้าน แต่ทันทีที่พ้นสายตาแม่แววตาความเจ้าเล่ห์เกิดขึ้น
ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูสีดำได้ขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่เมื่อขับออกมาได้ไม่นานเจ้าของรถสปอร์ตคันหรูหักพวงมาลัยยูเทิร์นกลับไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปมหาวิทยาลัย นิ้วแกร่งเปิดเพลงจังหวะอีดีเอ็มเสียงดังลั่นรถ โยกหัวไปตามจังหวะมันๆ
คอนโดหรู
รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดในคอนโดหรูที่ตัวเองซื้อไว้เพื่อ...
"ขอนอนต่ออีกสักหน่อยนะครับแม่ สัญญาว่าตอนบ่ายผมจะไปมหาวิทยาลัย แต่เข้าเรียนหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง"
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาคณะวิศวะเดินเข้าคอนโดหรูอย่างอารมณ์ดี ผิวปากไปพลางๆ ริมฝีปากหนาฉีกยิ้ม
คำว่าเรียนเช้าสำหรับชาวินท์ไม่เคยรู้จัก มีแต่เรียนบ่ายหรือไม่เข้าเรียน
แกร่ก...
ประตูห้องของคอนโดหรูเปิดออก เสื้อช็อปของมหาวิทยาลัยถูกถอดออกและพาดทิ้งไว้ ถอดเสื้อยืดที่อยู่ด้านใน และถอดกางเกงยีนแบรนด์เนมออกจนเหลือเพียงกางเกงชั้นใน ร่างกายเปลือยเปล่าเดินโทงเทงไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ เครื่องปรับอากาศเริ่มกระจายความเย็น
ฟุบ
ร่างแกร่งล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ
"ผมจะตั้งใจเรียนครับแม่ ไม่ต้องห่วง ยังไงแม่กับพ่อได้ไปงานรับปริญญาผมแน่นอน"
ท่ามกลางความเงียบทำให้คนที่นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงรู้สึกง่วง เปลือกตาค่อยๆปิดลง ไม่นานทุกอย่างตกอยู่ในความสงบมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
- ผู้เขียน
