ไม่มีใครคิดว่าไพรหอมจะกล้าขอ เพราะคนในที่นี่ไม่มีใครกล้า แม้แต่ชบายังเสียงสั่นจนสัมผัสได้ถึงความกลัว
“แลกกับอะไรดีล่ะ” พันศึกดูสนุกกับการต้อนให้เด็กสาวจนมุม เขาเดินเข้าหา ก้มหน้าลงไปแนบใบหน้าหวานละมุน มองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย
“ทุกอย่างที่คุณต้องการ” เธอตอบตะกุกตะกักเมื่อเหลือบไปมองสบตากับสาวใช้ทุกคนที่มองเธอเหมือนขอร้อง เธอเคยขอร้องความเมตตาด้วยสายตาพวกนี้จากคนหลายคน แต่กลับถูกเมินเฉย เธอไม่อยากให้คนอื่นมีชะตากรรมเหมือนเธอ ถ้าอะไรช่วยได้ เธอจะช่วยให้ถึงที่สุด
“ทุกอย่างจริงๆ เหรอ” พันศึกถามย้ำ สายตาของเขาจับจ้องอยู่เพียงร่างเล็กที่น่าปรารถนา
“จริงค่ะ” ไพรหอมพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว สายตาของเขาทำให้เธอปั่นป่วนไปหมดทั่วช่องท้อง
“ฉันไม่ไล่พวกเธอออกก็ได้ แต่ถ้าทะเลาะกันอีกครั้งหน้าคงไม่ต้องให้พูดหรอกนะ เตรียมเก็บของได้เลย”
พันศึกพูดง่าย ง่ายมากตามคำขอของเด็ก
