ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงค่ำ ๆ ของวัน ด้วยฤทธิ์ยาลดไข้ อาการที่ยังไม่ทุเลาทำให้ฉันนอนหลับทั้งวัน
“นายครับ...” เสียงเรียกที่ดังจากนอกห้องกระตุ้นสัญชาตญาณที่อยากรู้อยากเห็นของฉันให้เดินย่องไปเงี่ยหูฟังเสียงสนทนาของคุณป๋ากับลูกน้องคนสนิทของเขาอยู่ตรงหน้าประตูห้องอย่างตั้งอกตั้งใจ “เรื่องที่นายสั่งให้ทำ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ สถานที่เดิม บรรยากาศแบบเดิม ผมว่ามันสามารถช่วยกระตุ้นความทรงจําของคุณน้ำผึ้งได้ไม่มากก็น้อยล่ะครับ”
“ใจหนึ่งกูก็อยากให้น้ำผึ้งกลับมาจำทุกอย่างได้เหมือนเดิม แต่อีกใจหนึ่งกูก็ไม่อยากให้ความทรงจำน้ำผึ้งกลับมาเลย ความจริงบางเรื่องมันก็ไม่น่าจดจำเท่าไหร่ ใจกูแข็งขนาดนี้ยังสติหลุดเลย แล้วคนที่จิตใจบอบบางอย่างน้ำผึ้งจะเหลืออะไร” ที่คุณป๋าพูดมันหมายความว่ายังไง ความทรงจำอะไรที่ไม่น่าจดจำ ความจริงข้อนี้ฉันจะต้องรู้ให้ได้ “หรือว่ากูควรล้มเลิกแผนที่จะกระตุ้นความทรงจําของน้ำผึ้งดี”
