“คุณป๋าปล่อยผึ้งลง ผึ้งเดินเองได้”
ไหนเขาบอกว่าจะพาฉันมาดินเนอร์ แล้วนี่อะไร? คุณป๋าอุ้มฉันมาตามทางเดินของโรงแรมหรู คนที่เดินสวนทางไปมาก็หันมองเป็นตาเดียว ฉันทั้งอายทั้งระแวงในเวลาเดียวกัน
เมื่อถึงที่หมายคุณป๋าก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงรีบเดินแยกออกมาให้ห่างจากตัวเขา เพราะไม่ชอบที่เขาอุ้มฉันไปไหนมาไหนตามใจชอบ
บรรยากาศช่วงพลบค่ำบนดาดฟ้าของโรงแรมสุดหรูหราใจกลางเมืองกรุง มียอดตึกสูงใหญ่สีสันสวยงามยามค่ำคืน อบอวลไปด้วยเสียงดนตรีที่ดังคลออยู่ไกล ๆ ทำไมมันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
“มาทางนี้สิ” คุณป๋าจูงมือฉันไปยังโต๊ะรับประทานอาหารที่เต็มไปด้วยความสดของเนื้อหมู ปลาเนื้อขาวกุ้งตัวใหญ่ และผักสดต่าง ๆ
คุณป๋าดึงฉันลงไปนั่งบนตักแกร่งแล้วยื่นถ้วย ช้อน และตะเกียบให้กับฉัน หมูสไลด์และผักหลายชนิดถูกตักลงไปในน้ำซุปสูตรเด็ดเฉพาะร้อน ๆ
อาหารตรงหน้ามันช่างยั่วยวนและน่ากินจนแทบจะอดใจไม่ไหว
คุณป๋าค
