วันต่อมา...
“อื้อ” ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่อ่อนแรง เมื่อคืนน่าจะดื่มหนักอยู่พอสมควร ถึงได้ตื่นขึ้นมาแล้วปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่างแบบนี้
ฉันหยัดกายลุกขึ้นนั่งจึงเห็นว่าตัวเองมีเพียงผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มเรือนร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ ครั้นเมื่อสมองน้อย ๆ ได้นึกย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ความทรงจําสุดท้ายก่อนภาพจะตัดไปมันทำให้ฉันได้แต่กุมขมับตัวเองด้วยความละอายใจ
🎶🎵🎶
“คุณป๋าเต้น” หลังจากที่คุณป๋าเฝ้ามองฉันเต้นฟรีสไตล์อยู่คนเดียวเพียงลำพัง ฉันก็เดินไปจับมือคุณป๋ามาออกแบบลวดลายท่าเต้น หมุนอกหมุนเอวโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะดนตรีเพลงแดนซ์ที่ดังคลออยู่ใกล้ ๆ
“น้ำผึ้ง...หนูเมามากแล้วนะ”
“ม่ายเมา ผึ้งไม่ได้เมา” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะโยกแขนคุณป๋าแกว่งไปมาพร้อมออกแบบลายท่าเต้นต่ออย่างเอาแต่ใจ
“หนูเมามากแล้ว ไปนอนได้แล้ว”
คุณป๋าถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างระอิดระอา ก่อนจะอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าแ
