“แล้วหนูก็ยอมให้มันจูบ?” เขาบีบแขนฉันแรงมาก ถ้าหากไม่มีเสื้อสูทกระดูกแขนฉันคงแหลกคามือเขาไปแล้ว
ฉันเริ่มไม่มั่นใจในสิ่งที่ไบรอันบอกว่าถ้าฉันอยู่กับเขาแล้วฉันจะปลอดภัย ฉันคิดว่าการที่ฉันตกอยู่ในอันตรายก็เป็นเพราะฝีมือเขานั่นแหละ
ทุกอย่างมันไม่ได้จบอยู่ที่ความคิด ตอนนี้น้ำตาเม็ดโตมันไหลพรากออกมาจากดวงตาไม่ขาดสาย แม้จะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้แต่มันก็ยากเกินจะควบคุม
“จะ...เจ็บ ฮึก...ผึ้งเจ็บ!” ตอนนี้ฉันสั่นไปทั้งตัวเพราะกลัวคนตรงหน้าจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา แววตาที่เขาจ้องมองฉันมันเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ
พรึ่บ!
“ป๋าขอโทษ...” เขายอมคลายมือออกจากแขนทั้งสองข้างพร้อมดึงฉันเข้าไปกอดไว้แทน “ป๋าขอโทษที่ทำให้หนูเจ็บ ป๋าลืมไปว่าหนูสูญเสียความทรงจำอยู่ หนูคงไม่รู้ว่ามีป๋าอยู่แล้วทั้งคน ไม่เป็นไรนะ ป๋าจะพยายามเข้าใจหนูให้มากกว่านี้”
เขาจูบลงกลางกระหม่อมน้อยของฉันทิ้งท้าย มันทำให้ฉันเริ่มสับ
