หนูขอรักคุณอาได้ไหมคะ

ตอนที่ 7 ห้ามใจไม่ให้รัก

แม้จะไม่พอใจเขาแต่พออาหารจานโปรดมาคนที่ชอบมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็จัดการทุกอย่างจนเกลี้ยงทำเอาคนที่พามายิ้มกริ่มพอใจที่เห็นเธอมีความสุขในการกินเหมือนเมื่อก่อน

"ทำไมตอนนี้ไปอยู่คอนโดไม่กลัวพ่อหาแม่ใหม่ให้เหรอ"

เขาถามขณะขับรถพาเธอมุ่งหน้าไปที่คอนโดแถวมหาวิทยาลัย กว่าแก้มใสจะอ้อนผู้เป็นพ่อให้ซื้อให้ได้ก็นานอยู่เหมือนกัน

"คุณพ่อไม่เหมือนอาสองหรอกค่ะ ไม่สิแก้มต้องเรียกว่าอาเหมถึงจะถูก" เธอทำเสียงประชดประชัน

"เหมเอาไว้ให้คนนอกเรียกส่วนคนในครอบครัวหรือคนสำคัญเรียกสองถูกแล้ว"

เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้คนที่จ้องมองอยู่ทำเอาหญิงสาวถึงกับใจสั่นเพียงคำตอบเรียบๆ นี้

"เหรอคะ งั้นแก้มควรดีใจสินะ"

"น้องแก้ม"

"คะ!? " อยู่ๆ เขาก็เรียกขึ้นทำให้เธองุนงง

"อาชอบที่หนูแทนตัวเองว่าน้องแก้มมากกว่าแก้มเฉยๆ "

"แก้มชินเรียกตัวเองแบบนี้แล้วค่ะ จอดข้างหน้าก็ได้ค่ะ แก้มจะลงตรงนี้" แก้มใสบอกปัดเธอจะไม่ทำตามใจเขาอีกแล้ว

"อาจะขึ้นไปส่งบนห้อง" เหมันต์บอกพร้อมกับหาที่จอดรถ

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะแก้มไม่สะดวก"

ไม่รู้ว่าเธอกองของอะไรระเกะระกะไว้บ้างห้องยิ่งรกๆ อยู่ขนาดแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ทุกอาทิตย์

"แต่อาสะดวก ทำไมหรือว่าซ่อนผู้ชายเอาไว้"

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แล้วแต่อาสองแล้วกันค่ะ แก้มคงห้ามอะไรไม่ได้"

"แน่นอนครับ"

เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีข้อโต้แย้งเหมันต์ก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นเดินตามหญิงสาวขึ้นคอนโดที่เธออยู่ตั้งแต่เรียนปีสอง

คอนโดที่เธออยู่ค่อนข้างใหญ่พอสมควรชั้นหนึ่งมีเพียง 4 ห้องเท่านั้นพื้นที่ใช้สอยภายในห้องเลยเยอะและสะดวกสบายพอสมควร

"น่าอยู่ดีนะ ว่าแต่แอบพาเพื่อนมาปาร์ตี้บ้างรึเปล่า"

พอเข้ามาในห้องเขาก็เดินสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องเหมือนกับหาอะไรหรือกำลังจับผิดอะไรเธออย่างงั้นก่อนจะมาหยุดในห้องที่เธอนอนอยู่แต่ก็ไม่ยอมหยุดจับนั่นนี่มาดู

"ทำไมอาสองต้องชอบหาเรื่องแก้มด้วยค่ะ ตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว อาสองเองยังเคยมีอะไรกับคนคุยต่อหน้าแก้มเลย"

"อาไม่ได้หาเรื่อง ทำไมอาถามก็ไม่ได้แล้วเหรอ อีกอย่างอาทำแบบนั้นแล้วยังไงหนูก็จะทำตามรึไง"

น้ำเสียงและท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขาทำให้แก้มใสเองก็รู้สึกไม่พอใจ เขาเอาอะไรมาวัดว่าตัวเองทำได้เธอทำไม่ได้กัน

"ไม่ได้เหรอคะ แก้มโตแล้วนะถ้าจะมีแฟนแล้วทำเรื่องอย่างว่าคงไม่เป็นอะไร"

"แก้มใส! อย่ามายั่วโมโหอานะ"

เหมันต์ดึงกระชากแขนคนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวเซถลากระแทกอกแกร่ง ใบหน้าทะมึนของคุณอาหนุ่มอยู่ใกล้เพียงแค่ไม่กี่เซนต์ทำเอาหญิงสาวอดตื่นตระหนกไม่ได้

"แก้มเจ็บนะคะ อาสองไม่ได้เป็นอะไรกับแก้มทำไมต้องทำท่าทางแบบนี้ด้วย แก้มก็เลิกรักอาสองแล้วไง"

"ใครบอกให้เลิก "

"อาสองมีแฟนแล้วแก้มไม่อยากต้องทนเจ็บอีก อีกอย่างอาสองไม่ได้รักแก้ม"

เหมันต์จ้องมองใบหน้านวลเนียนที่อยู่ใกล้เขาเพียงลมหายใจ เขาคิดบางอย่างก่อนจะตัดใจปล่อยแขนเธอเหมือนจะคิดอะไรบางสิ่งบางอย่างได้

"อาขอโทษ น้องแก้มพักผ่อนเถอะอากลับแล้ว"

พูดจบเหมันต์ก็รีบเดินออกจากห้องของเธอไป ทิ้งความงุนงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมากว่าเขาเป็นอะไรทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย

"อาสองคิดจะทำอะไร ทำไมต้องมาทำให้แก้มคิดไปไกลอีกแล้ว"

แก้มใสทรุดตัวลงนั่งบนเตียงมือยกขึ้นกุมบริเวณหัวใจที่ยังคงเต้นแรกจากเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่

แต่แล้วสมองก็พาลคิดไปถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อนวันนั้นที่เธอบินไปหาเขาอีกครั้งเหตุการณ์มันเหมือนคล้ายๆ แบบเดิมที่เธอเคยเจอแต่ครั้งนั้นมันเจ็บกว่า

สองปีก่อน...

ภาพตรงหน้าที่แก้มใสไม่อยากพบเจอมันเกิดขึ้นอีกแล้วแม้จะไม่ได้มีอะไรกันเหมือนครั้งนั้นแต่ก็จูบกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเต็มที่ดีที่เธอมาเห็นเข้าเสียก่อนไม่งั้นต่อจากนี้ไปก็ไม่แน่

"ทำอะไรกัน!! "

"น้องแก้ม!! "

"ว้าย! ยัยเด็กบ้านี่อีกแล้วงั้นเหรอเนี่ย"

ยังคงเป็นผู้หญิงที่ชื่อเซรีนที่กำลังจูบฟัดเหวี่ยงกับคุณอาเธออยู่ หากเธอไม่ทักขึ้นคงได้ดูหนังสดอีกแน่นอน

เพี๊ยะ!

"แก้มใส! "

"อีเด็กอ้วนนี่! "

ไม่รู้ว่าอะไรโดนใจทำให้แก้มใสเดินเข้าไปตบผู้หญิงคนนั้นเต็มแรงจนเซถลาไปอีกทาง สร้างความตกใจให้กับเหมันต์เป็นอย่างมากไม่คิดว่าสาวน้อยของเขาจะกล้าทำแบบนี้

เซรีนหันกลับมาทำท่าจะเข้ามาเอาคืนทำให้เหมันต์ที่ตั้งสติได้แล้วเข้าไปขวางทางเอาไว้ก่อนจะถึงตัวแก้มใส

"อย่ามาห้ามฉันนะคะ อีเด็กอ้วนนี่มันตบฉันนะ"

"หยุดนะเซรีน! ถ้าตั้งสติไม่ได้ก็ออกไปสงบสติตัวเองข้างนอก"

"ทำไมคุณต้องห้ามฉันคะ คุณควรห้ามมันนะคะเหม"

"ออกไป! " เหมันต์ตะคอกเสียงดังจนเซรีนและแก้มใสสะดุ้งตกใจ

"เหม! ฝากไว้ก่อนเถอะอีเด็กอ้วน"

"อย่าลืมมาเอาคืนนะป้า" ได้ยินแบบนั้นเซรีนก็ตั้งท่าจะเข้ามาจัดการแก้มใสอีกรอบ

"อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำอีกรอบนะเซรีน"

แม้จะไม่พอใจมากแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดใจชายคนรักเธอจึงรีบเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ

พอเซรีนออกไปแล้วเหมันต์ก็หันมาเอาเรื่องสาวน้อยของเขาที่ดูจะก้าวร้าวขึ้นมากกว่าแต่ก่อนไม่รู้ทำไมเธอถึงเอาแต่ใจมากขนาดนี้ได้

"ทำอะไรแก้มใส อาบอกแล้วใช่ไหมว่าจะมาต้องบอก อีกอย่างแก้มใสไม่มีสิทธิ์ไปทำแบบนั้นกับเซรีนนะ"

"ทำไมน้องแก้มจะทำไม่ได้ เธอมายุ่งกับคนรักของน้องแก้ม "

"ใครคือคนรักของเธอ"

"อาสอง...ไหนบอกว่าถ้าน้องแก้มโตขึ้นเราจะแต่งงานกัน อาสองจะไม่รักษาสัญญาเหรอคะ"

หญิงสาวถามคุณอาหนุ่มทั้งน้ำตา เธอบินมาหลายชั่วโมงไม่ใช่เพื่อมาเจออะไรแบบนี้

"ฟังอานะน้องแก้ม เราเป็นอาหลานกันเรารักกันไม่ได้หนูเข้าใจไหม"

"แต่เราไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน น้องแก้มรักคุณอาแบบผู้หญิงรักผู้ชาย รักมากจนต้องบินมาหาเพราะทนความคิดถึงไม่ไหว"

หญิงสาวที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นยังคงเถียงในสิ่งที่เขาพูด เธอสารภาพความรักที่อัดแน่นในอกออกมาจนหมดหวังว่าเราจะใจตรงกันจากการกระทำที่ผ่านมาของคุณอาหนุ่ม

"อาไม่ได้รักเธอ ขอโทษด้วยนะอาคงรักเธอไม่ได้"

"ทะ ทำไมคะ หรือเพราะน้องแก้มอ้วนไม่สวย"

"ไม่รักคือไม่รัก ขอโทษนะแต่น้องแก้มกลับไทยวันนี้เลยได้ไหมอาจะไปส่ง"

เธอตั้งใจมาหาเขาข้ามน้ำข้ามทะเลมาแต่สิ่งที่ไม่รับหลังลงรถไม่กี่นาทีต่อมาคือคำผลักไสจากชายคนรักพร้อมกับคำพูดเสียดแทงหัวใจ คำปฏิเสธรักที่เธอมอบให้

"อาสองตอบไม่ได้น้องแก้มก็ไม่ไป"

"เขาไม่ชอบผู้หญิงอ้วนเอาแต่ใจแบบเธอไงยะ ขอโทษนะคะเหม ฉันลืมกระเป๋าเงินค่ะเลยกลับมาเอาไม่ได้ตั้งใจมาฟัง"

แก้มใสมองดูใบหน้าคุณอาหนุ่มที่ไม่สบตาเธอมันเป็นคำตอบได้ดีว่าผู้หญิงคนนี้พูดถูกสาเหตุที่เขาไม่รักเธอเพราะเธออ้วน...

"จริงเหรอคะอาสอง ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงเหรอคะ"

เงียบ...

เขาจะรู้ไหมว่าความเงียบนี้ทำร้ายใจดวงน้อยจนแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เธออ้วนเธอมันไม่สวยเหมือนผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา แต่เขาคงจะลืมว่าเธอก็มีหัวใจเหมือนกัน

"เดี๋ยวอาไปส่งสนามบิน"

"ไม่ต้อง! ไม่ต้องค่ะพะแพงรออยู่ข้างล่าง ขอตัวนะคะน้องแก้มจะตัดใจจากอาสองนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต่อไปอาสองสบายใจได้ว่าผู้หญิงอ้วนคนนี้ไม่มาวุ่นวายอาสองแน่นอนค่ะ"

พูดจบเธอก็ปาดน้ำตามองใบน่าเยาะเย้ยของผู้หญิงคนนั้นก้อนจะวิ่งออกไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย

ตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็ตัดใจจากคุณอาและไม่ติดต่อเขาอีกเลยแม้จะยากแต่เธอก็ทำ ไม่คิดว่าความตั้งใจตลอดสองปีของเธอจะพังทลายลงเพียงพบหน้าเขาอีกครั้งและเขาทำดีเล็กๆ หัวใจเธอก็พร้อมศิโรราบต่อเขาแล้ว