หนี!
1653 คำ
องค์รัชทายาทซอจุนนำทหารประมาณ 20 นายออกค้นหาคิมชอนอา เขารู้สึกร้อนรนกระวนกระวายในจิตใจด้วยความเป็นห่วงหญิงผู้เป็นที่รักยิ่งนัก
“อินจอง ข้าว่าเราแยกกันค้นหาดีกว่า…ผู้ร้ายที่จับตัวชอนอาไปไม่น่าจะนำตัวของนางไปไว้ในเมืองโซชอนแน่นอน ข้าแน่ใจยิ่งนักว่านางต้องโดนศัตรูฝ่ายตรงข้ามลักพาตัวไปไว้ที่ไกลจากตัวเมืองหลวง ข้าจะออกไปตามหานางในป่าแถบชานเมือง ส่วนเจ้าจงออกค้นหาไปให้ทั่วเมืองโชซอน ตรงไหนเป็นที่สงสัยอย่าได้ละเว้น เราต้องรีบค้นหาตัวให้พบให้เร็วที่สุด”
“พะย่ะค่ะ…ฝ่าบาท”
อินจองรับบัญชาเสร็จก็ควบม้าพาทหารส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปทันที
‘ชอนอา..เจ้าจงรอข้าก่อน…ข้ากำลังจะไปหาเจ้าแล้ว…ได้โปรดรอข้า…’
องค์รัชทายาทได้แต่นึงถึงชอนอาหญิงผู้เป็นที่รักอยู่ภายในจิตใจที่แสนจะร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะควบม้ามุ่งหน้าสู่ป่าแถบชานเมือง เขาต้องหาเธอให้พบก่อนพรุ่งนี้ ซอจุนทั้งมั่นไว้ในใจ
❤❤❤
แพรไหมในร่างชอนอาเมื่อเห็นว่าเป็นเวลามืดค่ำแล้ว เธอกำลังคิดหาทางหนีออกไปจากกระท่อมหลังนี้ หญิงสาวกวาดสายตาไปทั่วในกระท่อม พลันสายตาเธอหันไปเห็นรอยแยกตรงฝาห้อง แพรไหมลองเอามือไปแตะๆดู ฝานั้นมันสามารถเลื่อนออกได้…เธอมองสำรวจไปข้างนอก ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยเหมือนกับว่าพวกโจรที่จับเธอมาพากันงีบหลับไปหมดแล้ว
‘เราต้องหนีออกไปให้ได้ภายในคืนนี้….ไม่งั้นพรุ่งนี้พวกมันอาจจะฆ่าเราได้…’
เธอครุ่นคิดด้วยความกระวนกระวายใจ หญิงสาวเอาเสื้อคลุม(ชังอด)ที่เธอได้ใส่ติดตัวไว้มาคลุมบนตัว เพื่อเตรียมตัวหนี หญิงสาวเดินไปตรงรอยแยกตรงฝาห้องอย่างเงียบกริบที่สุด เมื่อเปิดรอยแยกฝาห้องออกไปได้ แพรไหมไม่พบใครที่เฝ้าอยู่ข้างนอก
วิ่ง!! เธอรีบวิ่งทันทีอย่างสุดชีวิต เหมือนว่าพวกมันจะยังไม่รู้ตัวว่าเธอหนีออกมาได้แล้ว!
กลางคืนอันมืดมิดเช่นนี้ โชคดีเหลือเกินที่แสงจันทร์สว่างจ้า! สามารถทำให้เธอพอจะมองเห็นหนทางได้อย่างชัดเจนหญิงสาวพยายามวิ่งอย่างไม่เหลียวหลัง วิ่งให้เร็วที่สุด เผื่อว่า…..เผื่อว่าซอจุนจะกำลังตามหาเธออยู่เผื่อว่าเขาจะมาเจอเธอ
แพรไหมวิ่งออกมาได้สักพักเมื่อแน่ใจว่ามาไกลมากแล้ว เธอนั่งหลบด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่ข้างโขดหิน อากาศที่เย็นยะเยือกทำให้เธอสะท้านไปทั้งร่าง น้ำตาใสๆแห่งความกลัวเริ่มไหลพรั่งพรูลงมาอีกครั้ง โชคชะตาชีวิตของเธอทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย….
‘สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย….ขอให้ลูกช้างได้กลับไปเจอ…ซอจุนอีกสักครั้งเกิดเจ้าค่ะ’
หญิงสาวพนมมือไหว้ท่วมหัว บนบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อากาศที่เริ่มหนาวเหน็บขึ้นทุกที เธอเริ่มห่อตัวเองด้วยเสื้อคลุมกระชับเข้ามากอดแน่นขึ้นด้วยความสั่นสะท้าน ผมเผ้าของเธอตอนนี้รุงรังยุ่งเหยิงไปหมด…..สักพักเมื่อเริ่มจะหายเหนื่อยหญิงสาวจึงเริ่มวิ่งหนีต่อไป
รุ่งสางแล้วที่เธอวิ่งหนีออกมาไม่หยุด ตอนนี้เรี่ยวแรงเริ่มอ่อนระโหยโรยสา รอยขีดข่วนจากกิ่งไม้ แพรไหมรู้สึกเจ็บแปลบเพราะตามตัวของเธอมีแต่รอยแผล เลือดไหลซิบๆ หญิงสาวเดินออกมาพบถนนเส้นเล็กๆ
‘ที่นี่ที่ไหนกันนะ? ดูเหมือนจะไม่มีบ้านคนเลย ป่านนี้พวกมันคงจะรู้ตัวแล้วว่าเราหนีมา’
คิดได้แบบนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีอีก เพราะกลัวพวกมันตามมาทันเธอกลัวจะโดนจับไปอีก คราวนี้คงไม่รอด แต่สติสตังของเธอตอนนี้ไกล้จะดับร่อมร่อลงไปทุกที
เยาะ!เยาะ!
‘เสียงม้า…พวกมันรึเปล่า !’
หญิงสาวพยายามแพ่งมองออกไปตามเสียงม้า แต่ตอนนี้สติเธอกำลังจะดับวูบลงไป เธอพยายามจะคุมสติให้ได้มากที่สุด
แต่! แพรไหมเป็นลมล้มพับลงไปทันทีที่เสียงม้าจะมาถึง
พลั่ก!
“หยุด!……..”
ซอจุนสั่งม้าและคนติดตามให้หยุด เมื่อเห็นมีคนนอนขวางถนนอยู่ข้างหน้า เขาลงจากม้าเดินไปสำรวจไกล้ๆ
ห่ะ!…. คิมชอนอานั่นเอง…ร่างไร้สติของหญิงสาวผู้เป็นที่รักที่เขากำลังตามหาเธออยู่นั่นเอง..!
ชายหนุ่มกอดร่างบางไว้แน่นเขาดีใจมากที่เธอยังมีลมหายใจอยู่…ก่อนจะรีบอุ้มร่างบางขึ้นมา ใจเขาแทบแตกสลายเมื่อเห็นสภาพของเธอมีรอยแผลขีดข่วนตามตัวเต็มไปหมด
ดูสภาพก็รู้ว่าเธอคงวิ่งหนีออกมาทั้งคืนเขาปวดใจยิ่งนัก
“ชอนอา.!! ข้ามาหาเจ้าแล้ว ชอนอา…พี่มาหาเจ้าแล้ว….พวกเจ้าจงพาม้าเร็วกลับไปแจ้งเสด็จพ่อและท่านเสนาบดีว่าพบเจอพระชายาแล้วนางได้รับบาดเจ็บจะพากลับไปทีหลัง….ที่เหลืออยู่กับข้า ไปหมู่บ้านไกล้ๆ ต้องพาพระชายาไปพบหมอเดี๋ยวนี้”
“พะย่ะค่ะฝ่าบาท!!”
ทหารทำรับคำบัญชาพร้อมกัน! และทำตามคำสั่งขององค์รัชทายาทซอจุนทันที!
❤❤❤
แพรไหมในร่างคิมชอนอาลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นหน้าองค์รัชทายาทกำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยรอยยิ้มเธอนึกว่าเป็นความฝัน
"ฝ่าบาทเพคะ! หม่อมชั้นคงฝัน…ว่าเจอพระองค์อีกแล้วสินะ…เพคะ! หม่อมชั้นพยายามแล้ว…พยายามจะไปหาพระองค์แล้ว แต่…แต่...หม่อมชั้นไปไม่ทัน…หม่อมชั้น….ขะ..ขอโทษพระองค์ที่ต้องลาพระองค์…ในฝันนะเพคะ!"
เสียงแหบแห้งพร่าของคิมชอนอาที่เพ้อออกมา..เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่มีน้ำตาไหลซึม..ก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาลงไปอีกที หน้าที่ซีดเซียว..ปากเธอแห้งแตกเพราะความหนาวเหน็บ
มือของเธอยังคงสัมผัสค้างอยู่ที่ใบหน้าขององค์รัชทายาทซอจุน น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสายเช่นกัน ตอนนี้ไข้เธอสูงมาก เนื่องจากหนีรอนแรมมาหนึ่งคืนและเกือบหนึ่งวันเต็มๆ ซอจุนน้ำตาไหลเมื่อเห็นหญิงคนรักในสภาพแบบนี้ เขาได้แต่โทษตัวเองที่มาเจอเธอช้าไป หญิงสาวยังเพ้อเพราะพิษไข้ที่รุมเร้าประดังเข้ามาในตอนนี้
องค์รัชทายาทซอจุนยังนั่งเฝ้าแพรไหมในร่างคิมชอนอาทั้งคืน เนื่องจากต้องเช็ดตัวหญิงสาวตลอดเวลา ร่างกายของเธอก็มีแต่แผลที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนทั้งตัว เขาไม่ไว้ใจคนอื่นเพราะข้างนอกกระโจม มีแต่บุรุษที่เป็นทหารรักษาพระองค์ เขาจับมือหญิงสาวมาแนบที่ใบหน้า สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าซีดเผือด ด้วยความห่วงหาอาทร อยากจะเจ็บแทนเธอยิ่งนัก..ที่เห็นเธอต้องมาเจ็บป่วย…เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักเธอมากมายถึงเพียงนี้ น้ำตาใสๆของบุรุษก็ไหลรินมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้
❤❤❤
รุ่งอรุณของวันใหม่
แพรไหมค่อยๆลืมตาตื่นฟื้นขึ้นมาในกระโจมขององค์รัชทายาทซอจุน เธอกวาดสายตาสำรวจไปทั่ว สายตาเธอไปสะดุดกับใบหน้าของคนรัก คือองค์รัชทายาทซอจุนนั่นเอง
“ฝ่าบาท…” เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจ องค์ชายรัซทายาทรีบพุ่งเข้ามาโอบกอดเธอทันที หญิงสาวซุกลงไปที่อกกว้างขององค์ชาย เมื่อรู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป เธอกอดเขาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะเลือนหายไปจากเธออีกครั้ง
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง..ชอนอา..”
ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวลอย่างแผ่วเบา สายตาคมกล้าคู่นั้นจ้องหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่มือสวยราวกับสตรีนั้นลูบผมที่ยาวสลวยของเธอเบาๆ
“หม่อมชั้นสบายดีเพคะ..องค์ชาย”
“รู้มั้ย..ข้าเป็นห่วงเจ้าขนาดไหน..ใจข้าแทบแตกสลายเมื่อรู้ว่าเจ้าหายไป…”
เขาพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือเธอแอบเห็นในดวงตาคมคู่นั้นมีน้ำตาคลอหน่วยอยู่
“หม่อมชั้นจะไม่ยอมหายไปเพคะ…หม่อมชั้นจะไม่ยอมจากพระองค์ไปเด็ดขาด”
แพรไหมยังคงกอดเขาแน่นให้คำมั่นสัญญา เธอยังคงกอดเขาไว้ดั่งกับกลัวว่าเขาจะมลายหายไป
“เจ้านอนพักเถอะนะ…..ข้าจะไปหาอะไรมาให้เจ้ากิน….”
ชายหนุ่มกำลังจะลุกออกไปข้างนอกเพื่อจะไปสั่งคนหาอะไรมาให้ว่าที่พระชายาของเขากิน
“องค์ชาย…..”
“หืม….”
ชายหนุ่มหันหน้ามามองหน้าสวยของเธออีกครั้งก่อนจะ..ขานรับหญิงสาว…ด้วยเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นสายตาคู่สวยที่ลึกซึ้งเว้าวอนคู่นั้นจ้องมองมาที่เขาแววตาของเธอยังคงเป็นกังวลว่าเขาจะหายไปเสียเต็มประดา
“อย่าจากหม่อมชั้นไปนานนะเพคะ…หม่อมชั้นกลัวตื่นมาแล้วไม่พบพระองค์….”
เมื่อเธอพูดออกมาเช่นนั้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง เธอคงจะยังช็อคกับเหตุการณ์เลวร้ายอยู่จึงยังหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเข้ามากอดเธอไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง เขาช่างรักเธอเหลือเกิน…รักจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเช่นไร…ดั่งกับว่าถ้าคิมชอนอาหายไป เขาก็ไม่สามารถจะมีชีวิตอยู่ได้เช่นกัน….ชอนอาของข้า….
- ผู้เขียน
