ถูกลักพาตัว
1373 คำ
ยามวิกาลในเมืองโชซอนโบราณ…จวนของอัครเสนาบดีคิมแทยัง
แพรไหมในร่างคิมชอนอากำลังเดินเล่นอยู่ในสวนภายในจวนของท่านเสนาบดีซึ่งเป็นบิดาของคิมชอนอาตัวจริง ค่ำคืนนี้เธอนอนไม่หลับเนื่องจากพรุ่งนี้เธอต้องเข้าวังหลวงเพื่อเตรียมตัว อภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทซอจุน ความตื่นเต้นมันรบกวนจิตใจทำให้เธอกระวนกระวายเลยออกมาเดินเล่น
“คุณหนูเจ้าคะ กลับเข้าไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ”
สาวใช้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว….ผู้เป็นนายสาวยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้าหอนอนของตัวเองเลย
“เจ้ากลับไปเตรียมน้ำให้ข้าก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะตามไป..”
“เจ้าค่ะคุณหนู…!”
แพรไหมพูดเสียงแผ่วเบา…ในจิตใจของเธอตอนนี้กำลังเพ้อฝันคนึงหาถึงแต่คนที่เป็นที่รัก…'องค์รัชทายาทซอจุนนั่นเอง'…..การที่เรารักใครสักคน เธอไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเป็นถึงเพียงนี้….หากสักวันที่ต้องพรากจากกันเพราะสิ่งที่เรียกว่าบุพเพไม่สันนิวาส ระหว่างเขากับเธอ เธอก็ไม่เสียใจเพียงวันนี้ได้รักเขาและเขารักเธอ…แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว…
“คุณหนูขอรับ…มีคนมาหาขอรับ!!”
บ่าวรับใช้หนุ่มน้อยรีบวิ่งมาบอกผู้เป็นนายอย่างหน้าตาตื่น!
“เอ๋!…ใครมาหาข้าดึกป่านนี้…..หรือว่า..องค์รัชทายาท….ข้าจะไปพบเขาเดี๋ยวนี้!!”
หญิงสาวรีบวิ่งออกไปทันที…เพราะเธอคิดว่าองค์รัชทายาทจะมาหาเธอ เหมือนดั่งเช่นวันก่อน
เธอออกมาหน้าจวนเจอบุรุษหนุ่มแต่งตัวดีสองคน ซึ่งเธอไม่เคยรู้จักไม่เคยพบหน้า…ก็ถูก!!ถ้าชอนอาตัวจริงรู้จักเธอก็อาจจะไม่รู้จักก็เป็นได้้!
“ตามข้าน้อยมาเถอะขอรับ…มีคนอยากพบคุณหนูคิมชอนอา!….”
หนึ่งในสองคนนั้นพูดขึ้นมาหญิงสาวหันซ้ายหันขวา คิดว่าต้องเป็นซอจุนแน่นอน สองคนนี้คงจะเป็นทหารองครักษ์ของเขา
“ฝากบอกท่านพ่อกับดาโซว่าเดี๋ยวข้ากลับมานะ…”
แพรไหมหันมาสั่งเด็กรับใช้หนุ่มน้อยของจวนเสนาบดี ก่อนจะเดินตามบุรุษหนุ่มสองคนไป
“ขอรับคุณหนู”
❤❤❤
บุรุษหนุ่มสองคนพาเธอเดินลัดเลาะมาไกลมาก จนเธอเริ่มเอะใจ! เพราะมันแปลกมากๆ ไม่น่าจะใช่ซอจุนแน่นอน เขาไม่น่าจะให้เธอออกมาในเวลากลางคืนแบบนี้ เพราะความคิดถึงบังตาเธอแท้ๆ เลยทำให้เธอโง่เขลาตามสองคนนี้ออกมาอย่างง่ายดาย พอคิดได้แพรไหมเลยถามขึ้น
“คุณชายเจ้าคะ….สรุปจะพาข้าไปไหนเจ้าคะ?….มันออกมาไกลมากแล้ว ข้าว่าข้าขอตัวกลับจวนก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ”
หนึ่งในสองคนที่เดินนำเธอมาหยุดเดินก่อนจะหันมายิ้มเหี้ยมเกรียมให้เธอ แล้วทำสัญลักษณ์ให้อีกคน
ทันใดนั้น! พลั่ก!
หญิงสาวรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย และภาพก็ตัดไปเลย สองคนนี้คือคนของเสนาบดีฝ่ายซ้ายนั่นเองถูกรับคำสั่งมาให้จับตัวคิมชอนอาไปขังไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เข้าวังหลวงไปเตรียมตัวสำหรับพิธีอภิเษกสมรสนั่นเอง
❤❤❤
“อะไรน๊ะ!!! คิมชอนอาหายตัวไปอีกแล้ว!”
ท่านเสนาบดีคิมแทยัง เกรี้ยวกราดกับบ่าวคนรับใช้ที่วิ่งแตกตื่นมาแจ้งเรื่องว่า คิมชอนอายังไม่กลับมาหลังจากมีคนมาตามออกไป
“นายท่านเจ้าคะ เป็นความผิดของข้าเอง…ข้าควรจะเฝ้าคุณหนูไว้เจ้าค่ะ!”
ดาโซคุกเข่าลงร้องไห้ฟูมฟาย
“เจ้าเฝ้าที่จวนไว้เผื่อชอนอากลับมา…ข้าจะเข้าวังไปทูลฝ่าบาทกับองค์รัชทายาท!!”
ท่านเสนาบดีรีบเข้าวังทันที เพื่อขอกำลังทหารออกค้นหาคิมชอนอา นาทีนี้เขาค่อนข้างแน่ใจว่ามีอีกฝั่งที่ไม่ประสงค์ดีกับคิมชอนอาอย่างแน่นอน เขาขบกรามแน่นด้วยความโมโหและความโกรธเกรี้ยว! ทุกอย่างที่เขาวางไว้กำลังจะราบรื่นแท้ๆ พวกมันคือใครที่กล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้!
❤❤❤
องค์รัชทายาทเมื่อทราบว่าคิมชอนอาผู้เป็นที่รักหายตัวไป ก็เกิดอาการร้อนรนใจเป็นห่วงหญิงสาวยิ่งนัก ชายหนุ่มรีบไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักของผู้เป็นเสด็จพ่อหรือองค์ราชาทันที!
“เสด็จพ่อ…ทรงอนุญาตให้ลูกนำกำลังทหารออกค้นหา…ชอนอาผู้เป็นที่รักของลูกด้วยเถิดพะย่ะค่ะ”
องค์รัชทายาทคุกเข่าลง ต่อหน้าผู้เป็นองค์ราชาซึ่งเป็นเสด็จพ่อของพระองค์นั่นเอง ข้างกายขององค์ราชาตอนนี้มีพระมเหสีซึ่งเป็นพี่สาวของคิมชอนอานั่งอยู่ด้วย สีหน้านางตอนนี้เป็นกังวลมากๆที่รู้ว่าผู้เป็นน้องสาวหายตัวไปอีกแล้ว
“ได้โปรดเถอะเพคะ ฝ่าบาท! โปรดช่วยตามหาชอนอาน้องสาวของหม่อมชั้นกลับคืนมาด้วยเถิดเพคะ”
พระมเหสีช่วยกราบทูลอีกแรงหนึ่ง องค์ราชาตรึกตรองอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอนุญาต
“ได้….แต่ว่าเรื่องนี้มันแปลกยิ่งนัก มันต้องมีผู้ไม่หวังดีกับว่าที่ชายาของเจ้าแน่นอนซอจุน…ระหว่างนี้เจ้าจงส่งคนไปสืบเรื่องนี้มาด้วย และอีกเรื่องหนึ่ง….”
องค์ราชานิ่งไป เพราะตั้งแต่องค์ราชินีองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ไป เขาและผู้เป็นโอรสก็ห่างเหินกันมาก ไม่ค่อยแสดงความรักใคร่กันเท่าไหร่นัก เพราะซอจุนนั้นยังคงขุ่นเคืองที่พระองค์ไม่สืบเรื่องการตายของผู้เป็นมารดาให้กระจ่างเสียก่อน..รีบแต่งตั้งราชินีองค์ใหม่ทันที
“จงรักษาเนื้อรักษาตัวของเจ้าให้ดี…อย่าให้เป็นอันตรายใดๆ…”
พระราชาตรัสออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา น้ำตาของพระองค์นั้นซึมลึกอยู่ข้างในด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่ผู้เป็นโอรสค่อนข้างจะเย็นชาต่อตนเองยิ่งนัก!
“ทรงอย่าห่วงเรื่องนั้นเลยพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ! ลูกจะออกตามหาชอนอาเดี๋ยวนี้เลยพะย่ะค่ะ ลูกทูลลา…”
องค์รัชทายาทยังคงตอบด้วยท่าทางเย็นชาห่างเหินเช่นเดิม ก่อนจะทูลลาออกไป ผู้เป็นราชีนีซอฮยอนยื่นพระหัตถ์มาแตะเบาๆ อย่างเข้าใจอารมณ์และเห็นใจฝ่าบาทผู้เป็นสวามี
❤❤❤
แพรไหมในร่างชอนอาตื่นขึ้นมาในกระท่อมกลางป่าแห่งหนึ่ง เธอถูกขังไว้ข้างในใส่กุญแจอย่างแน่นหนา ข้างนอกก็มีคนคุ้มกัน ประมาณ4-5คน เธอกำลังนึกบทอยู่ว่าใครเป็นคนจับเธอมา..แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเนื่องจากว่า บทมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว เบื้องบนไม่สามารถให้เธอรู้เรื่องราวล่วงหน้าได้อีก เธอแอบดูบุคคลข้างนอกและเงี่ยหูฟังบทสนทนา
“นายท่านให้จัดการกับแม่นางผู้นี้ตอนไหน? ข้าชักจะเบื่อที่จะเฝ้าแล้วนะ! จัดการให้จบๆจะได้กลับเสียที”
ชายผู้สวมชุดสีดำหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเริ่มหมดความอดทนที่ต้องมานั่งอยู่กลางป่าเขา
‘อะไรนะ…จัดการ..มะหมายถึงจะฆ่าเราเหรอ…ไม่นะ!เรายังไม่อยากตายตอนนี้!!’
แพรไหมเริ่มหวาดหวั่นด้วยความกลัวอย่างสุดขีด…เธอคิดจะหาทางหนี…ด้วยการแอบฟังการสนทนาเพื่อจะหาทางหนีทีไล่
“เจ้าอย่าได้ใจร้อนไป….นายท่านสั่งให้เฝ้าไว้เฉยๆ เผื่อจะใช้แม่นางผู้นี้ต่อรองกับท่านคิมแทยัง…เรายังไม่ต้องจัดการกับนางตอนนี้อดทนไว้ก่อนเถิดน่าาา..”
ชายชุดดำอีกอีกผู้หนึ่งเอ่ยปรามขึ้นมาด้วยความรำคาญที่สหายโจรของเขาบ่นกะปอดกะแปดอยากจะฆ่านางเสียเต็มประดา
แพรไหมร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวอย่างสุดขีด ถึงตอนนี้เธอกลัวนักหนา แต่ไม่ได้กลัวตาย!…เธอกลัว…กลัวที่จะไม่ได้เจอซอจุนอีก พอคิดว่าจะต้องตาย..ความเจ็บปวดที่ไม่เคยพบพานทำให้เธอเกิดความทรมาณใจจนแทบสิ้นสติ น้ำตาใสๆก็ไหลรินลงมา ภาพแห่งความสุขที่เคยอยู่กับซอจุนก็ผุดขึ้น ประดังประเดเข้ามาในจิตสำนึกแห่งความกลัวของเธอทันที พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลร่วงรินอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย…..
❤️❤️❤️
- ผู้เขียน
