จูบอีกครั้งจากองค์รัชทายาทซอจุน
1253 คำ
สะพานคึมชอนโชซอน
“คุณหนูนึกยังไงชวนข้ามาที่สะพานคึมชอนเจ้าคะ?”
สาวใช้ดาโซพูดถึงสะพานคึมชาเป็นสะพานที่พาดอยู่บนลำธาร ซึ่งไหลผ่านระหว่างประตูทนฮวามุนและประตูชินซอนมุนในสะพานทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของการแบ่งเขต ทางเข้าสู่เขตพระราชฐานของพระราชวังสมัยโชซอน
“มาตามรอยซีรีส์เกาหลีมั้ง!….ข้าก็ไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าสะพานอะไรแต่มันสวยดี…อยากจะเซลฟี่สักรูปสองรูป..แต่ยุคนี้ไม่มีสมาร์ทโฟนเลย…อยู่กันได้ไงไม่รู้เนอะ!”
เสียงกังวานใสดุจสายธารน้ำไหลของเธอเอ่ยขึ้นอย่างเอื่อยเฉื่อย เมื่อพูดถึงหรือนึกถึงบ้านเกิดของตัวเองนั้น
“พูดจาแปลกๆอีกแล้วนะเจ้าคะ..คุณหนู…คุณหนูหายไปคราวที่แล้วทำให้ข้า….เป็นห่วงยิ่งนัก….รู้มั้ยเจ้าคะ..ว่าข้าคิดถึงและเป็นห่วงคุณหนูแค่ใหน”
สาวใช้ดาโซพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ..เพราะเธอนั้นโตมากับคิมชอนอาเธอรักคุณหนูคิมชอนอาของเธอมาก แพรไหมรีบมาจับมือของดาโซเอาไว้ด้วยความอ่อนโยนแล รู้สึกผิดนักที่พาร่างของคิมชอนอาผู้เป็นนายของดาโซไปเสี่ยงอันตราย
“ดาโซข้าขอโทษนะที่ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วง…แต่เดี๋ยวอีกไม่กี่วันข้าก็ต้องเข้าวังหลวงแล้ว…อย่าเอาแต่โศกเศร้านักเลย เจ้าน่ะควรใช้เวลาอยู่กับข้าให้นานที่สุดนะ…ดาโซ..”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกับสาวใช้คนสนิท เธอก็นึกใจหายอยู่เหมือนกันที่ต้องจากนางไป ไม่มีคนคอยจ้ำจี้จ้ำไช เธอเรื่องนั้นเรื่องนี้ด้วยความเป็นห่วงเธออย่างจริงใจ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวังต้องห้ามนั้นจะน่ากลัวหรือมีความสุขอย่างไรบ้าง แต่เพื่อซอจุนของเธอแล้ว เธอจะยอมทำทุกอย่าง
“ใจจริงข้านั้น..อยากจะตามไปรับใช้คุณหนูด้วยยิ่งนัก…แต่กฏของวังหลวงมีนางในที่เตรียมไว้ให้คุณหนูสำหรับพระชายาแล้ว ต่อไปคุณหนูต้องรักษาเนื้อรักษาตัวเองให้ดีและมาเยี่ยมข้าบ่อยๆนะเจ้าคะ”
“ได้…ข้าจะแต่งตัวเป็นบรุษรูปงามมาหาเจ้าบ่อยๆดีหรือไม่”
หญิงสาวรับปากเพื่อให้สาวใช้ดาโซเลิกเป็นกังวลก่อนจะพูดจากระเส้าเหย้าแหย่เพื่อให้นางอารมณ์ดี
“ไม่เล่นแบบนั้นแล้วนะเจ้าคะคุณหนู…นึกถึงเรื่องวันนั้นทีไร..ข้าชักจะขยาดกลาดกลัวนัก”
“โอเคจ้า…ไปเดินเที่ยวกัน”
หญิงสาวตอบเป็นภาษาปัจจุบัน..แต่ยังคงจูงมือดาโซเดินเที่ยวซุกซนไปตรงนั้นตรงนี้อย่างตื่นตาตื่นใจเหมือนเด็กสาวที่กำลังตื่นเต้นที่พ่อแม่พาไปเที่ยวในที่แปลกใหม่ในที่ที่ไม่เคยไป..อย่างไรอย่างนั้น
❤❤❤
แพรไหมเดินเลือกปิ่นปักผมอยู่ตรงชุมชนที่มีคนอาศัยอยู่คับคั่ง ทันใดนั้น!มีมือปริศนาลากเธอออกมา หญิงสาวตกใจกลัวตัวสั่นอีกครั้ง เขาลากเธอมากตรงมุมที่ลับตาคน คล้ายๆจะเป็นลำธารข้างๆสะพาน จะว่าเป็นที่ลับตาคนก็ไม่ใช่ แต่แค่มีต้นไม้ใหญ่บังตาอยู่หลายต้น กับลำธารที่ยังมีผู้คนเอาผ้ามาซักและอาบน้ำกันอยู่ปละปลาย
“ตกใจปานนั้นเชียวหรือ!!”
หญิงสาวหันไปตามเสียงนุ่มนวลที่คุ้นเคย....พลันรอยยิ้มแห่งความดีใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที….'องค์รัชทายาทซอจุนนั้นเอง' เขาอ้าแขนต้อนรับ…เธอโผเข้าไปสู่อ้อมกอดเขาทันทีด้วยความคิดถึงเป็นนักหนา
“ข้าคิดถึงพระองค์…เหลือเกินเพคะ!”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาปนรักใคร่เสน่หาต่อชายผู้เป็นที่รัก
“ข้าก็คิดถึงเจ้ามากเหมือนกัน…ทนไม่ไหว..เลยแอบออกมาหาเจ้าแล้วนี่ไงล่ะ..ชอนอาของข้า”
น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เสน่หาและคิดถึงของเขานั้น…ทำให้จิตใจเธออบอุ่นขึ้นมาทันใด…ความคิดถึงใครสักคนบางครั้งมันก็ทำให้หัวใจเราเจ็บปวดทรมานด้วยความหนาวเหน็บยิ่งนักเชียว แต่คราใดที่ได้พบหน้าพลันความหนาวเหน็บนั้นมันก็มลายหายไป...เปลี่ยนเป็นความรู้สึกสุขใจที่ได้เจอเข้ามาแทนที่ทันที
“เอ่อ..ตายแล้ว!…เพคะองค์ชาย…ดาโซต้องเป็นห่วงแน่ๆ ข้าหายออกมาแบบนี้”
หญิงสาวคิดขึ้นมาได้ก็ผละออกมาจากอ้อมกอดของเขา..ร้อนรนทันที เธอไม่อยากทำให้ดาโซเป็นห่วงอีกแล้ว
“ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก..อินจองจัดการให้เรียบร้อยแล้ว…ว่าแต่เจ้าแต่งตัวเป็นแม่หญิงแบบนี้ ช่างงดงามกว่าชุดบุรุษยิ่งนักชอนอาของข้า.."
หญิงสาวยิ้มให้เขาคลายความกังวล…ก่อนจะซบลงไปบนแผงอกกว้างที่อบอุ่นของเขาอีกครั้ง กลิ่นกายความเป็นชาย บวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาทำให้จิตใจเธอปั่นป่วนอีกครั้ง เขาก้มลงมาจุมพิตปิดปากบางของหญิงสาว รอยจูบที่ดูดดื่มลึกซึ้งนี้แหล่ะ ที่เธอโหยหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ใจหญิงสาวสั่นสะท้านเมื่อโดนลิ้นอุ่นขององค์ชายรุกล้ำเข้ามา เนิ่นนานและนุ่มนวล
“รอเราอภิเษกสมรสกันก่อนเถอะนะ..ข้าจะทำมากกว่านี้อีก”
“องค์ชาย…..หม่อมชั้นว่าพูดเรื่องอื่นกันดีกว่านะเพคะ”
แก้มขาวนวลนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่สายตาคมกริบของเขาที่จ้องมองมา ด้วยความปรารถนาที่ถูกบ่มเพาะมานานนั้นฉายออกมาชัดเจน สายตาที่มองมาที่เธอยังคงกรุ่มกริ่มวาววับเป็นประกาย จนหญิงสาวไม่กล้าสบตาเขามากนัก
“คราก่อนที่โรงเตี๊ยมนังนัง ที่บอกข้าว่านอนไม่หลับ เป็นเพราะเจ้าเป็นสตรีที่นอนอยู่กับบุรุษเช่นข้าใช่หรือไม่?!”
‘นี่หนุ่มยุคโบราณเค้าจีบกันตรงๆแบบนี้เลยหรือนี่ เขินไม่ไหวแล้วนร้าาาเพคะ’ แพรไหมได้แต่คิดตอบโต้เขาอยู่ในใจกับคารมคมคายของเขา ทำเอาเธอตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด
“ก็พระองค์นอนไกล้ขนาดนั้น..ใจมันสั่น…”
“แอบชอบข้าตั้งแต่ตอนนั้นใช่หรือไม่ หืมมม...แอบมองข้าด้วยนะข้ารู้ ตอนข้าหลับตอนนั้นเจ้าแอบจ้องมองข้าอยู่ตั้งนาน แต่ข้าก็ปล่อยให้เจ้าจ้องได้ตามสบายไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน”
เขายังคงจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ เธอไม่อาจจะสู้สายตาลึกล้ำที่ยากจะหยั่งของเขาได้เลยแม้แต่นิด ตอนนี้ภายในใจของเธอมันร้อนผะผ่าว แก้มแดงไปหมดทั้งหน้า 'นี่เขารู้ทุกอย่างหมดเลยเหรอนี่'
“รู้หมดเลยเหรอเพคะ.....?!”
เขาไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นเป็นยิ้มกรุ่มกริ่ม...ก่อนจะจับมือเรียวขาวของหญิงสาวจูงเดินออกมาจากจุดนั้นอย่างช้าๆ
"มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปส่ง....ให้ถึงจวนเลยทีเดียว...."
'เพียงแค่นี้ก็ดีมากแล้วเพคะ ขอบคุณที่มาหาหม่อมชั้น มาให้หม่อมชั้นหายคิดถึง' หญิงสาวยังคงบอกเขาอยู่ภายในใจไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ เธอกลัวสายตาคู่นั้นจะแผดเผาเธอเป็นเถ้าธุลีเสียก่อน 'อีกใจนึงก็อยากจะรู้นัก พระองค์รักใคร ระหว่างข้าที่เป็นแพรไหมสาวไทยยุค2023กับคิมชอนอาเจ้าของร่างนี้อย่างแท้จริง'
❤❤❤
- ผู้เขียน
