แอบกินน้องสาวเพื่อน

ตอนที่ 1/1 มาเป็นผู้หญิงของพี่

ศรัณย์นอนหงายมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย เมื่อคืนเขาจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต่อให้เมามากก็จำสัมผัสเร่าร้อนอันเกิดจากร่างกายเขาและน้ำค้างผสานรวมกันได้ เธอบริสุทธิ์งดงาม สวยสะพรั่ง และหวานล้ำเกินบรรยาย

วินาทีที่เข้าไปเยือนกลีบดอกไม้สวยฉ่ำก็หลงลืมสิ้นทุกสิ่ง โหมกระหน่ำใส่ไม่ยั้งเหมือนช้างตกมันบ้าคลั่ง กลืนกินเธออย่างตะกรุมตะกรามดุดัน ทั้งที่เป็นครั้งแรกก็ยังถูกเขาตะบี้ตะบันจนกลีบดอกไม้บวมแดงแทบชอกช้ำด้วยน้ำมือเขา

ดันเผลอจับน้องไอ้น่านกินจนตัวช้ำไปซะแล้วสิ แถมยังปล่อยน้ำเชื้อไปจนล้นกลีบกายสาวผสมกับเลือดสาวพรหมจรรย์อีก

“ต้องไปหาซื้อยาแก้อักเสบ ยาลดไข้ และยาคุมกำเนิดให้น้องน้ำค้างก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

ก็รู้ว่าเขาคงกลายเป็นผู้ชายสารเลวในสายตาน้ำค้างไปแล้ว ถ้าอีกฝ่ายจะโกรธเกลียดจนไม่อยากมองหน้าก็ไม่แปลกใจเลย ถึงตอนหลังน้องน้ำจะคล้อยตามและสมยอมเขา แต่ก่อนหน้าก็เกิดจากการใช้กำลังปลุกปล้ำระบายความใคร่ ต่อให้จะมึนเมาแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายผู้หญิงคนไหน โดยเฉพาะน้องสาวของเพื่อนรัก แล้วนี่เขาจะมองหน้าไอ้น่านมันติดได้ยังไง

ศรัณย์พ่นลมหายใจด้วยใบหน้าเคร่งเครียดพาร่างเปลือยเปล่าเดินเข้าห้องน้ำของห้องรับแขก ทั้งตัวมีแต่รอยขีดข่วนเลือดซิบเพราะน้ำค้างพยายามดิ้นขัดขืนแต่สู้แรงเขาไม่ได้ ตอนหลังก็จิกเล็บระบายความเสียวซ่านที่โหมกระพือไปทั่วร่าง เขายังจำเสียงสะอื้นไห้เว้าวอนขออย่างน่าสงสาร ความไร้เดียงสาของเธอจุดชนวนไฟให้ยิ่งลุกลามใหญ่โต จนรุ่งสางถึงได้ปล่อยให้นอนหลับพักผ่อน

โดนทำไปหนักขนาดนั้น เดี๋ยวต้องไข้ขึ้นนอนซมบนเตียงแน่

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จศรัณย์ก็เดินไปห้องของน่านฟ้า ลองเคาะประตูสองสามครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา สงสัยจะยังไม่ตื่นนอน ชายหนุ่มจึงหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องของน้ำค้างซึ่งไม่ได้ล็อกประตูไว้ พอเปิดเข้าไปก็เห็นร่างบอบบางนอนคดตัวอยู่บนเตียงหลับปุ๋ย ใบหน้าหวานละมุนมีร่องรอยของความกังวลใจมองดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร

ศรัณย์เอื้อมมือไปลูบศีรษะคนหลับแผ่วเบา ก่อนจะดึงผ้าห่มให้ร่นลงมากองที่เอว เขาใช้นิ้วชี้เกี่ยวเส้นผมที่ปิดตรงลำคออกไปด้านหลัง มองดูรอยดูดแดงจ้ำที่กระจัดกระจายบนผิวขาวเนียน จากซอกคอระเรื่อยมายังเนินอกสล้าง เขาปัดสาบเสื้อให้แบะออกกว้างเผยดอกบัวคู่ตูมเต่งกลมสวยเหมาะมือ

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามข่มกลั้นความปรารถนาร้อนรุ่มในกายไว้ ค่อยๆ ไล่ปลดกระดุมออกทีละเม็ดไปจนถึงชายล่าง เพื่อสำรวจดูว่ามีรอยช้ำตรงไหนบ้าง

และเพราะเมื่อเช้านี้เขาออกไปจากห้องด้วยความรีบร้อนทันทีที่รู้สึกตัวตื่นเลยยังไม่ได้จับคนตัวเล็กใส่ชุดชั้นในรวมถึงกางเกงในด้วย ร่างเปลือยเปล่าขาวเนียนราวกับหิมะมีร่องรอยทำรักอยู่ทั่วทุกจุด ตั้งแต่หน้าอก แผ่นท้อง ขาอ่อนไปจนถึงปลี่น่อง ส่วนที่หนักสุดก็คือกลีบกายสาวที่บวมแดงมีหยดเลือดแห้งกรังติดอยู่ บนเตียงก็เปื้อนด้วย

“อื้อ…โอ๊ย! เจ็บ!”

“อยู่นิ่งๆ ก่อน เดี๋ยวพี่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเราให้”

“เสียงนี้มัน…พี่ศรัณย์!”

น้ำค้างที่รู้สึกเหมือนมีอะไรขยับยุกยิกอยู่บนตัวจนนอนต่อไม่ได้ก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะหลุดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าใครบุกรุกเข้ามาในห้อง

พี่ศรัณย์…ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ

ใบหน้าเรียวรูปไข่ซีดเซียวไร้สีเลือดในฉับพลัน นัยน์ตาเรียวโตสั่นไหวทั้งโกรธทั้งกลัวว่าเพื่อนพี่ชายคนนี้คิดจะทำร้ายเธออีก

“อย่ากลัวพี่สิ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายน้ำนะ”

“ฮึก อย่าเข้ามานะ! ออกไปให้พ้นจากหน้าน้ำ!” เสียงหวีดแหลมของน้ำค้างดังขึ้นด้วยความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกัน ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งเสียใจ และมีความกลัวจากภาพความทรงจำเมื่อคืนที่ถูกเขาย่ำยีใช้กำลังปลุกปล้ำเธอจนสมใจ

แค่ขยับตัวนิดเดียวก็รู้สึกปวดร้าวทั้งร่าง คล้ายกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่จวนเจียนใกล้พัง

ความเชื่อใจที่เคยมีต่อเขาถูกทำลายลงในพริบตาเพียงชั่วข้ามคืน!

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”

“ยังต้องคุยอะไรกันอีกคะ รีบออกไปเลยนะ ไม่งั้นน้ำจะบอกพี่น่านว่าพี่รันทำอะไรกับน้ำไว้บ้าง ถึงตอนนั้นพี่น่านต้องเล่นงานพี่รันตายแน่!”

น้ำตาเม็ดกลมใสยังคงร่วงพรูเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยหวาน มองคนใจร้ายที่ข่มเหงรังแกกันได้เหมือนกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่เธอนับถือเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ไม่ได้ต่างจากที่รักและเคารพพี่น่านพี่ชายแท้ๆ ของเธอ แต่เขากลับทำเรื่องแบบนี้ อย่ามาอ้างว่าไม่ตั้งใจเพราะมึนเมา มันใช้เป็นข้อแก้ตัวในการทำผิดไม่ได้หรอก!

ทำผิดก็คือทำผิด ทำร้ายเธอไปแล้วก็พูดได้สิ

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือบางตบใบหน้าคมคายเต็มแรงด้วยความเจ็บแค้นใจ น้ำตาไหลพรากเหมือนสายฝนพรั่งพรูอาบนองท่วมหน้า ริมฝีปากสั่นระริกเม้มแน่นจนขาวซีด เสียใจอย่างสุดจะบรรยาย

“จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจพี่รันก็ทำลงไปแล้ว…ในเมื่อได้สมใจยังจะเข้ามาในห้องน้ำอีกทำไม ออกไปเถอะ น้ำไม่อยากเห็นหน้าพี่รันอีก” น้ำค้างรีบดึงสาบเสื้อมาปกปิดเรือนร่างโป๊เปลือยจากสายตาลุ่มลึกอ่านยากของเขา

ศรัณย์พ่นลมหายใจออกจากปากระงับอารมณ์คุกรุ่นไว้ ใบหน้ายังคงแสบร้อนเพราะฝ่ามือคนน้องฟาดมาเต็มแรง แต่เมื่อฝ่ายที่ผิดพลั้งเผลอล่วงเกินเธอไปอย่างร้ายกาจคือเขา เขาถึงยอมอดทนใจเย็นเผชิญหน้ากับสายตาโกรธกรุ่นแฝงแววหวาดระแวงของลูกกวางน้อยไร้ทางสู้ ทว่าก็ไม่ยอมให้ตัวเองถูกรังแกซ้ำสองได้ง่ายๆ

“พี่ไม่ออก จะเต็มใจไม่เต็มใจน้ำค้างก็เป็นเมียพี่แล้ว หรือเราจะยอมให้พี่เจาะไข่แดงฟรีๆ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น น้องน้ำเป็นผู้หญิงง่ายๆ ที่ต่อให้ถูกผู้ชายแปลกหน้าแตะต้องร่างกายก็ไม่รู้สึกอะไรงั้นเหรอ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ น้ำไม่ได้ใจง่ายที่จะยอมให้ใครก็ได้มาแตะต้อง ทำไมพี่ศรัณย์ต้องว่าร้ายพูดจาถากถางนำด้วย! น้ำไม่ได้ดีใจที่ถูกพี่รันทำร้าย ฮึก...ไม่ได้ดีใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฮืออ”

“น้ำ...พี่ขอโทษ ”

“ขอโทษไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ฮือ พี่รันรู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป น้ำเป็นน้องสาวของพี่น่านนะ พี่น่านที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่!” เสียงตะคอกเจือตัดพ้อน้อยใจทำให้คนพี่ยิ่งมีสีหน้าสำนึกผิด แต่ก็ยังไม่วายจะสารภาพออกมาตามตรงว่าตอนนั้นในใจคิดอะไรอยู่

“ก็ตอนนั้นร่างกายพี่ร้อนรุ่มเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผาทรมาน มันหิวกระหายอยากหาที่ระบาย แล้วบังเอิญว่าน้ำอยู่ใกล้มือพี่ถึงยากจะยับยั้งชั่งใจ”

“เหตุผลนี้เองหรือคะที่ทำให้พี่ทำร้ายน้ำ คนเห็นแก่ตัว อยากนักก็ไปหาเอาข้างทางสิ!” กำปั้นเล็กยกขึ้นจะทุบผู้ชายใจร้ายที่รังแกเธอได้ลงคอ แต่กลับถูกคว้ามือไว้กระชากยังไงก็ไม่หลุด

“พี่มันสารเลวเองที่ทำเรื่องไม่ดีกับน้ำลงไป แต่ว่าน้ำค้างครับ ถึงพี่จะเมาก็ยังพอมีสติรู้ตัวดีว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร ไม่ได้เอามั่วๆ หรือหาที่ระบายไปทั่วอย่างที่น้ำเข้าใจ”

“ถ้ารู้แล้วทำไมถึงยัง…” ดวงตาเรียวโตเบิกกว้างขึ้น น้ำตารินไหลลงมาอาบแก้มด้วยความสับสนไม่เข้าใจ เพราะความใคร่ถึงไม่เลือกว่าจะเป็นใคร แม้แต่น้องสาวเพื่อนก็ไม่เว้น

“พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง พี่เป็นผู้ชาย เวลาเจอผู้หญิงสวยๆ รูปร่างเซ็กซี่ก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง ยิ่งเมาก็ยิ่งอยากปลดปล่อยความบ้าคลั่งที่ถูกกระตุ้นเร้าตามสัญชาตญาณ พี่ถึงได้ร่วมหลับนอนกับน้ำยันเช้าไม่ยอมปล่อยเลยไง และมันก็ทำให้พี่รู้ว่าน้ำร้อนแรงแค่ไหนตอนอยู่ใต้ร่างพี่ ทำให้พี่เต็มอิ่มยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยนอนด้วย”

คำตอบของเพื่อนสนิทพี่ชายทำให้น้ำค้างถึงกับแค่นหัวเราะเสียงหยัน ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวรู้สึกถึงเรื่องตลกร้ายที่ตัวเองต้องพบเจอ

“หึ พวกผู้ชายเนี่ย ต่อให้ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องก็สามารถไปมีอะไรกับใครได้ไปทั่ว แต่น้ำไม่ใช่ผู้หญิงที่จะนอนให้ผู้ชายระบายความใคร่หรือตักตวงจนอิ่มหนำแล้วเฉดหัวส่ง แค่ครั้งเดียวก็น่าจะพอแล้วนะคะสำหรับความชั่วที่พี่ทำ อย่าให้ต้องมีครั้งที่สองที่สามเลย พี่พี่ศรัณย์รีบออกไปเถอะ น้ำจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

น้ำค้างกระตุกมือออกจากมือศรัณย์ช้อนดวงตาแดงก่ำมองเขาอย่างเสียใจมากกว่าจะโกรธเกลียด สิ่งที่เกิดขึ้นมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว โวยวายเสียงดังไปก็มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายเสียหาย และเธอก็ไม่อยากให้พี่น่านรู้เรื่องนี้ด้วย

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น คิดว่าครั้งเดียวมันจะพอเหรอ จากนี้ไปน้ำต้องเป็นผู้หญิงของพี่ พี่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเอง”

“หึ พี่รันกล้าบอกพี่น่านเหรอว่าข่มขืนน้ำ กล้าที่จะยอมรับผิดกับพี่น่านไหมว่าข่มเหงรังแกน้ำ โดยที่น้ำไม่เต็มใจ”

“ถ้าเราอยากให้บอกพี่ก็จะพูดกับมัน พี่เป็นลูกผู้ชายพอ ทำผิดก็ต้องกล้ารับผิดสิ”

เห็นแววตาเอาจริงเอาจังไม่ได้ล้อเล่น ในใจน้ำค้างก็พลันสะท้านกลัวว่าเขาจะวู่วามทำจริง

“ไม่ได้นะ! น้ำจะให้พี่น่านรู้เรื่องนี้ไม่ได้ พี่รันเลิกยุ่งกับน้ำเถอะ แค่นี้น้ำก็เจ็บมากพออยู่แล้ว พี่ศรัณย์ยังต้องการอะไรอีก” น้ำค้างเม้มปากแน่นมองหน้าคนที่เพิ่งทำร้ายเธอไปหมาดๆ แต่กลับพูดจาได้เหมือนปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ใครจะอยากให้เขารับผิดชอบ ตอนนี้แม้แต่หน้าเขาเธอยังไม่อยากเห็นเลย ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากให้ถูกเนื้อต้องตัวเธอ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาไม่ได้สัมผัสเธออย่างอ่อนโยนทะนุถนอมเลยสักนิด

ความรุนแรงป่าเถื่อนที่โถมกระหน่ำเข้ามาไม่ยั้งครั้งเล่าครั้งเล่าเหมือนกับต้องการระบายอารมณ์ดับความกระหายของเขาทำให้เธอบอบช้ำทั้งกายใจ ต่อให้ภายหลังเธอจะถูกเขาโอ้โลมจนจิตใจไหวยวบ ร่างกายร้อนผ่าวตื่นเพริดเสียวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สุดท้ายก็ยินยอมให้เขาตักตวงได้สมใจ ทว่านั่นก็ไม่ได้ลบล้างความจริงที่ว่าเขาปลุกปล้ำขืนใจเธอ

“ถ้าพูดไม่รู้ฟังอีก พี่จะสั่งสอนเธอให้เลิกดื้อและยอมเชื่อฟังกันดีๆ ไม่อย่างนั้นก็บอกไอ้น่านมันให้จบๆ ถึงตอนนั้นมันคงอยากฆ่าพี่ให้ตายที่รังแกน้องมัน” ศรัณย์ที่นั่งอยู่บนเตียงข้างร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเช่นเดียวกับสีหน้า

เขาคบกับไอ้น่านมาหลายปีก็พอจะรู้จักนิสัยใจคอมัน เรื่องที่เกิดขึ้นร้ายแรงมาก ความเมาไม่ใช่เหตุผลให้ทำเรื่องเลวๆ ไม่ใช่ข้ออ้างให้คนทำชั่วแล้วบอกปัดไปว่าไม่รู้สึกตัวไม่มีสติ ความเป็นเพื่อนอาจต้องแตกหักเพราะเรื่องนี้เลยก็ได้ เพราะคงไม่มีพี่ชายคนไหนชอบใจที่เห็นน้องสาวถูกทำร้ายหรอก

“พี่รันขู่น้ำ คิดว่าน้ำไม่กล้าฟ้องพี่น่านใช่ไหมคะ”

“ทำไมพี่ต้องคิดว่าน้ำจะไม่กล้า เราไม่ได้เป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกสักหน่อย โตเป็นผู้ใหญ่พอจะดูแลตัวเองได้แล้ว ถ้าน้ำจะฟ้องพี่ชายก็เป็นเรื่องที่สมควร แต่พี่กับมันคงได้ซัดหมัดใส่กัน จากนั้นก็เลิกคบกันแค่นั้นเอง อย่างมากพี่ก็ถูกมันกระทบปางตาย ซึ่งพี่ไม่สิทธิ์ไปโกรธเคืองมันเพราะพี่ทำผิดจริงๆ”

“ใช่ค่ะ พี่รันสมควรโดน แต่น้ำไม่ต้องการให้พี่มารับผิดชอบ…ก็แค่ไปให้ไกลจากหน้าน้ำเท่านั้นเอง พี่รันทำให้น้ำไม่ได้เหรอ”

“อยากโดนเอาอีกรอบตอนนี้เลยไหม ขยันปฏิเสธนักทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายเสียหาย!”

“ก็น้ำกับพี่รันไม่ได้รักกัน แล้วหลังจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อไปคะ รับผิดชอบทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไร ฝ่ายที่ต้องเจ็บปงดเสียใจก็มีแต่น้ำ ถ้ามันจะต้องกลายเป็นแบบนั้นในอนาคต สู้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันซะตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่า” น้ำค้างที่แอบสะดุ้งเพราะเสียงตะคอกของอีกฝ่าย พอตั้งสติได้ก็สวนกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ยอมลงให้เช่นกัน

“ตอนเอากันก็ไม่ได้รักยังถึงจุดสุดยอดทั้งคู่เลย พี่ต้องการน้ำ และน้ำก็ต้องการพี่เหมือนกัน เราต่างก็รู้ดีว่าร่างกายโหยหาอะไร เมื่อคืนยังร้องครวญครางขอร้องให้พี่เข้าไปลึกๆ ทำแรงๆ เร็วๆ อยู่เลย น้ำเจอไม่ได้แล้วเหรอ”

“มะ ไม่จริง น้ำไม่ได้พูด…ไม่มีทาง”

“ให้พี่พิสูจน์ตอนนี้เลยดีไหมว่ามันมีทางเป็นไปได้หรือไม่ได้”

ดวงตาคมกริบเผยแววเจิดจ้าแลดูอันตรายร้ายกาจอย่างนักล่า จ้องเขม็งแผ่นหลังบางที่อวดเส้นสายโค้งเว้าอ่อนช้อยน่าหลงใหล ศรัณย์ยื่นมือไปแตะศอกคนตัวเล็ก อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจรีบสะบัดออก แต่เขารู้ทันเปลี่ยนเป็นจับยึดข้อศอกไว้ ก่อนจะโน้มตัวใช้สองมือพลิกร่างบางให้หันหน้ามาหากัน ถึงน้ำค้างจะดื้อไม่ยอมทำตาม ทว่าเรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ หรือจะสู้พละกำลังของผู้ชายตัวโตอย่างเขาได้

“พี่รันจะทำอะไร อย่านะ เอาชุดของน้ำคืนมา!” น้ำค้างร้องขอปากคอสั่น น้ำตาจวนเจียนจะไหลลงมาอีกครั้งเพราะความอับอายและนึกฉุนคนใจร้ายที่ยังทำตัวปกติได้หน้าตาเฉย

“เอามือออก พี่จะดูให้ว่าข้างล่างเป็นไงบ้าง เมื่อคืนพี่ยั้งตัวเองไม่อยู่ น้ำคงเจ็บมาก ให้พี่ดูหน่อยว่าช้ำมากไหม จำเป็นต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลเพิ่มเติมรึเปล่า”

“เดี๋ยวคุณหมอก็รู้หรอกว่าน้ำถูกข่มขืน พี่รันอยากโดนแจ้งความจับเหรอคะ” น้ำค้างไม่ได้ประชดแต่พูดความจริง สภาพเธออย่างกับคนเพิ่งถูกรุมโทรมมา บอบช้ำไปทั้งตัวแล้ว

“กล้าแจ้งจับพี่ก็เอาสิ พี่จะได้รับผิดชอบน้ำด้วยการแต่งงาน”

“น้ำไม่แต่งกับคนใจร้ายหรอก น้ำสบายดีไม่เป็นอะไรมาก พี่รันรีบออกไปเถอะ ก่อนที่พี่น่านจะมาเห็นเข้า”

“เป็นห่วงพี่เหรอ อย่าห่วงเลย ตอนนี้มันยังหลับไม่ตื่น อีกนานกว่าจะงัดตัวลงจากเตียงได้ อ้าขาให้พี่ดูหน่อยเร็ว อย่าดื้อครับน้ำค้าง ถ้าพี่หมดความอดทนจะจับเราแหกแข้งแหกขาดูเอาเองเลยว่าไหวไหม แล้วถ้ายังไหวพี่จะลงโทษน้ำที่ดื้อด้วยการจับเด้าแรงๆ ให้ร้องครางหงิงๆ เหมือนหมาตัวเมียถูกตัวผู้เอาทั้งคืนเลย”