แอบกินน้องสาวเพื่อน

ตอนที่ 1/2 มาเป็นผู้หญิงของพี่

“พี่ศรัณย์!” น้ำค้างถึงกับหวีดเสียงแหลมทำหน้ารับไม่ได้กับคำพูดกักขฬะหยาบคาย

ใบหน้านวลลออแดงก่ำทั้งฉุนทั้งอายจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่ทั้งตัวจะโดนร่างสูงกำยำคร่อมอยู่ด้านบน สองมือหยาบกร้านพุ่งจับเรียวขาเสลาไว้ค่อยๆ อ้าออกกว้าง น้ำค้างปิดหน้าร้องครางอย่างอับอาย อยากจะหยุดยั้งคนใจร้ายก็จนปัญญาจะห้ามปราม เพราะต่อกรกับความเผด็จการไม่ไหว

ศรัณย์สูดหายใจแรงคำรามเสียงต่ำพร่า ก่อนหน้าที่เจ้าตัวดีจะตื่นก็เห็นมาพอสมควรแล้วแต่ก็ยังไม่เด่นชัดอวดสัญลักษณ์แห่งความเป็นหญิงให้เห็นเต็มตาอย่างนี้ ทำเอาท่อนล่างที่เพิ่งถูกกำราบไปตั้งผงาดดุนดันซิปกางเกง ชายหนุ่มรีบสงบสติอารมณ์ยับยั้งสัญชาตญาณความต้องการมากล้นโดยธรรมชาติไว้ นิ้วเรียวยาวแหวกกลีบบอบบางคลี่ดูเห็นรูสวาทแดงก่ำจ้ำเลือด

ขนาดของเขาไม่ใช่เล็กๆ แถมยังโดนจ้วงแทงต่อเนื่องไม่มีหยุดพักไปหลายชั่วโมง ถ้ากลีบดอกไม้อ่อนนุ่มจะชอกช้ำเพราะถูกท่อนซุงยักษ์อัดกระแทกก็ไม่เห็นแปลก นึกถึงความคับแน่นแทบขยับตัวไม่ได้ เลือดก็วิ่งไปคั่งที่ท่อนลำในกางเกงจนปวดร้าวอึดอัด

“นอนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้”

“น้ำทำเองได้ค่ะ”

“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ ทำตัวอวดเก่งมากๆ จะลองทำต่อจากเมื่อคืนเลยดีไหม ร่างกายก็ดูจะชื่นชอบเวลาที่พี่เอาดุ้นยัดเข้าไปซุกอยู่ในรู แถมตอนพ่นน้ำก็รีดเคล้นหนักอย่างกระตือรือร้น ถ้าบอกว่าไม่ชอบก็เท่ากับเป็นการโกหกตัวเอง และเด็กที่ไม่ยอมพูดความจริงพี่จะไม่ปล่อยไว้”

ศรัณย์เงยหน้าขึ้นสบตาน้องสาวเพื่อนที่กัดปากแน่นมองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง เสียใจ น้อยใจ และตัดพ้อ เขาลูบท้องนิ้วบนโหนกนูนอูมสวยเขี่ยเส้นไหมดำเงาแผ่วเบา แต่กลับทำสาวเจ้าสะดุ้งตัวสั่น ร่างอวบอิ่มเย้ายวนพลันขยับกายหนี พยายามหนีบขาเข้าหากันตามสัญชาตญาณที่ร้องเตือนให้ปกป้องตัวเอง ถ้าไม่ถูกมือเขาขัดขวางไว้ซะก่อน

“เลือดแห้งติดกับเนื้อแล้ว นอนอ้าขาไว้ก่อน ยิ่งหุบจะยิ่งเจ็บ”

น้ำค้างแทบอยากยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างไว้ ทำไมเพื่อนพี่ชายถึงชอบพูดจาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม นึกอยากพูดก็พูดออกมาเลยไม่เห็นใจคนฟัง เธอก็อายเป็นนะ มาบอกให้นอนอ้าขา ถึงเธอจะหุบขาแล้วเจ็บตามที่พูดไว้ก็ไม่ควรพูดมันออกมาต่อหน้าเธอสิ

ศรัณย์เหลือบตามองคนหน้าแดงตัวแดงก็ผุดลุกจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว พอได้ของครบทุกอย่างก็เดินออกมาพร้อมกะละมังใบเล็กกับผ้าขาวสะอาด เขาวางกะละมังอลูมิเนียมบรรจุน้ำกับโต๊ะข้างหัวเตียงจัดการนำผ้าชุบน้ำแล้วบิดพอหมาด แล้วลงมือเช็ดตัวทำความสะอาดร่างบางนุ่มนิ่มที่เมื่อคืนนอนเหนียวตัวจากเหงื่อและน้ำคาวรักที่เขาปล่อยทิ้งไว้ตลอดคืน

ยังไงก็ต้องให้กินยาคุมกำเนิดฉุกเฉินไว้ก่อนป้องกันการตั้งครรภ์ แต่ถ้าไม่ทันเขาก็ยินดีรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป

น้ำค้างทั้งเขินทั้งอายที่ต้องนอนเปลือยกายนิ่งๆ ให้อีกฝ่ายเช็ดตัว ขณะเดียวกันการกระทำเอาใจใส่ของเพื่อนพี่ชายคนนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะมันช่างแตกต่างกับเมื่อคืนลิบลับที่ศรัณย์กลายร่างเป็นเสือร้ายดุดันจ้องแต่จะขย้ำเธอกลืนลงท้องลูกเดียวจนเจ็บช้ำไปทั้งตัว

ทว่า…ตอนนี้ถึงเขาจะไม่ได้นุ่มนวลมากแต่ก็ระมัดระวังไม่ให้เผลอทำเธอเจ็บ

ยามผ้าเย็นสัมผัสถูกผิวกายเธอก็ขนลุกซู่หลุดเสียงครางหวิว ยอดถันหดรัดชูชันตอบสนองอย่างน่าละอาย แล้วก็ถูกดวงตาคมปลาบเรียบกริบตวัดมองนิ่ง ถ้าสายตาพูดได้คงจะถามเธอว่ากำลังยั่วเขาอยู่เหรอ

มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ ปฏิกิริยาของร่างกายมันตอบสนองไปเองต่างหากล่ะ

หลังจากเช็ดตัวจนทั่วก็เหลือตำแหน่งสุดท้ายที่ต้องเช็ดทำความสะอาด พอผ้าแตะถูกจุดสงวนน้ำค้างก็ใบหน้าเหยเกหลุดเสียงครางด้วยความเจ็บจนคนใช้ผ้าเช็ดให้หยุดมือลง นิ้วชี้แตะลงที่กลีบกายบอบช้ำเบาๆ

“พี่ทำรุนแรงไปสินะ ขอโทษนะครับน้ำค้าง” ดวงตาดำสนิทมองสบกับน้ำค้างด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ แต่ถ้าให้เลือกก็คงทำเหมือนเดิมอีก เพราะใครจะอดทนต่อความเย้ายวนหอมหวานตรงหน้าได้

น้ำค้างคงไม่รู้ว่าความไร้เดียงสาของเธอได้กระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าของเขาให้อยากกระทำชำเราเธอแค่ไหน ความบริสุทธิ์สวยสดเหมือนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานสะพรั่งเย้ายวนใจเขาให้อยากสัมผัส อยากขยี้ให้ชอกช้ำ และสูดดมกลิ่นหอมนั้นอย่างไม่รู้เบื่อ

ขนาดตอนนี้ก็ยังอยากพาตัวเองเข้าไปเยือนกลีบดอกไม้นั้นอีกครั้ง อยากบดขยี้เคล้าคลึงให้บอบช้ำแหลกสลายคามือ

“เอ่อ ทำไมพี่รันถึงเลิกกับพี่ทิพย์ล่ะคะ คบกันมาตั้งหลายปี หมดรักกันแล้วเหรอ” น้ำค้างถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ก่อนหน้านี้ก็เห็นรักกันดีมีแพลนว่าจะแต่งงานกันปีหน้าด้วย แล้วทำไมตอนนี้ถึงเลิกกันง่ายดายเหมือนที่ผ่านมาแค่รู้จักกันเพียงผิวเผินไม่ได้ผูกพันอะไร ไม่ได้มีความรักมาเกี่ยวข้องด้วย

“ไม่ใช่หมดรัก แต่อาจจะไม่เคยรักกันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกก็ได้ ไม่รู้สิ พี่ก็รักทิพย์นะ ถึงเสียใจจนดื่มหนักแล้วมาลงกับน้ำไง ทำให้น้ำต้องเจ็บทั้งที่ไม่มีความผิดอะไร”

นิ้วโป้งลูบวนบนกลีบบวมแดงแผ่วเบา สีหน้าลุแก่โทษของคนทำผิดทำให้น้ำค้างถอนหายใจ โกรธก็โกรธ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้ เธอเรียกคืนสิ่งที่สูญเสียไปเพราะเขากลับมาไม่ได้แล้ว

“เดี๋ยวพี่จะซื้อยาแก้ปวดลดบวมมาให้ รวมถึงยาคุมกำเนิดด้วย”

น้ำค้างถึงกับชะงักค้างไปครู่หนึ่งเพราะคำว่ายาคุมที่หลุดมาจากปากเขา เมื่อคืนพี่ศรัณย์ไม่ได้ป้องกันปล่อยน้ำเชื้อให้คั่งค้างอยู่ในตัวเธอจนกระทั่งถึงตอนนี้ แต่ยาคุมฉุกเฉินมีผลยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้ารีบกินก็คงพอสกัดกั้นการท้องไม่พร้อมของเธอได้

“แต่ตอนนี้พี่อยากให้น้ำค้างช่วยพี่หน่อย” ศรัณย์ทำหน้าเครียดขบกรามแน่น ขณะสูดหายใจลึกควบคุมปฏิกิริยาของร่างกายมที่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าตรงหน้า

สาวสวยร่างแบบบางอวดสรีระอ่อนช้อยงดงามต่อหน้าเขาจะให้อดทนไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง ทรวงอกกลมกลึงขาวจั๊วะยอดถันชูชันบวมเป่ง เห็นขนอ่อนบนกายลุกพรึบรำไร ตัดกลับมาที่เรียวขาเสลาซี่งอ้าออกเผยความสวยงามของเพศหญิง กลีบผกาแดงระเรื่อฉ่ำชื้นล่อลวงให้อยากสัมผัส

เสน่ห์บางอย่างของน้ำค้างดึงดูดให้เขาลุ่มหลงมอมเมาอย่างยากจะหักห้ามใจไม่ให้แตะต้องเธอไหว

“ช่วยอะไรคะ”

เห็นสีหน้าทรมานเหมือนอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง น้ำค้างก็ถามอย่างคนพาซื่อ เรียกสีหน้าเอ็นดูจากชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าที่ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตากรุ้มกริ่มมองสบเจ้าของนวลเนื้อน่าขย้ำจนอยากจับมาเคี้ยวๆ แล้วกลืนลงท้อง

เพิ่งรู้ว่าน้ำค้างมีนิสัยน่ารักน่าเอ็นดูหนักๆ ก็วันนี้แหละ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมองเห็น หรือบางทีก็ไม่ได้สนใจมองเพราะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่พอตอนนี้ไม่เหลอใครเขาถึงเพิ่งสังเกตเห็นน้ำค้างอยู่ในสายตา

เธอเหมือนกล่องของขวัญที่ทำให้อยากแกะกระดาษที่ห่ออยู่ แต่พอแกะออกแล้วก็ยังเจอกับกระดาษที่ห่อปิดทับไว้อีกหนึ่งชั้น สร้างฉงนใจและก่อเกิดความปรารถนาที่อยากจะขุดค้นให้ลึกลงไปถึงตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายใน

ร่างกายเขาชอบที่จะได้แนบชิดสนิมสนมกับเธอ คาดหวังที่จะได้แนบเนื้อผสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง…

เขาเข้าใจว่านี่คือความต้องการทางกายที่ผู้ชายทุกคนล้วนมีกัน ผู้ชายอย่างเราๆ ต่างก็มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงได้ง่ายๆ แต่กับน้ำค้างลึกๆ ในใจเขากลับรู้สึกอิ่มเอม ความรู้สึกดีเยี่ยมยามได้เคลื่อนไหวบนเรือนร่างอ่อนนุ่มหอมหวนมันวิเศษมาก เพียงนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้นร่างกายก็พลันร้อนรุ่มซาบซ่านโหยหารสชาติที่เพิ่งลิ้มลองไป

“ช่วยใช้มือให้พี่หน่อย”

“ชะ…ใช้มือทำอะไรคะ” ดวงตาเรียวโตเบิ่งมองอย่างฉงนสนเท่ห์ มือเธอสามารถช่วยอะไรเขาได้เหรอ

แต่ระหว่างที่น้ำค้างกำลังสงสัยและรอคอยคำตอบอยู่นั้นเอง ฝ่ามือหยาบกระด้างก็คว้าข้อมือเล็กมาไว้แถมหว่างขากดฝ่ามือนุ่มลงบนเป้ากางเกงที่โป่งพองขึ้นลำยาว แวบแรกที่สัมผัสโดนน้ำค้างก็กระตุกมือหนีเหมือนถูกของร้อน แต่ศรัณย์กลับยึดไว้แน่นไม่ยอมให้ผละออก

“คนดีช่วยพี่หน่อย พี่ไม่อยากบุกละทวงเล่นงานน้ำตอนกำลังเจ็บๆ อยู่ เพราะมันมีแต่จะทรมานไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดี ไม่อยากทำให้น้ำค้างขยาดเวลามีเซ็กซ์กับพี่”

“คะ หมายว่ายังไงที่ว่ามีเซ็กซ์กัน”

“เป็นผู้หญิงของพี่คงไม่คิดว่าแค่เอามาประดับไว้ในแจกันให้สวยงามหรอกนะ”

“แต่…แต่เราบังไม่ได้แต่งงาน”

“สมัยนี้ก็มีอะไรกันก่อนแต่งทั้งนั้น อย่าเอาเรื่องการแต่งงานมาจำกัดอิสระในการเลือกคู่สิ ลองคบกันดูถ้าเข้ากันไม่ได้ก็เลิก เดี๋ยวนี้ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น”

“พี่รันเป็นผู้ชายก็พูดได้สิ”

“เอาไว้ถ้าเราขายไม่ออกพี่จะรับผิดชอบดูแลเราไปทั้งชีวิตเอง”

แต่กว่าที่เขาจะยอมปล่อยน้ำค้างให้เป็นอิสระก็หลังจากที่เบื่อแล้วเท่านั้น

ประโยคนี้ศรัณย์คิดในใจไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไปให้ลูกกวางน้อยรู้ตัว จากนี้ไปเขาจะตักตวงทุกอย่างจากร่างกายหอมหวานนี้จนอิ่มหนำ พอหมดความอยากกระหายในตัวน้ำค้างแล้วค่อยแยกย้ายกันไป

ส่วนเรื่องที่พูดเขาไม่ได้โกหก หากสุดท้ายน้ำค้างไม่มีใครอื่นอีกเขาจะรับผิดชอบดูแลเธอในฐานะน้องสาวคนหนึ่งเอง