เสน่หาร้ายทวงรัก

บทที่ 1-2

ทางด้านหญิงสาวที่เพิ่งเดินจากมานั้นก็ยังไม่ได้ไปไหนไกลมากนักเธอแวะร้านโน่นออกร้านนี้เป็นว่าเล่นที่เธอบอกชายหนุ่มคนนั้นไปว่าเราคงได้พบกันอีกที่จริงแล้วเธอก็พูดไปอย่างนั้นและไม่คิดว่าโลกจะกลมถึงขนาดมาเจอกันอีกครั้งหรอก

แล้วอีกอย่างนะชีวิตคนเราย่อมเดินไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคนเธอกับเขาคงไม่ได้พบกันอีกแต่ถ้าได้พบกันก็ถือเป็นเรื่องดีนะสำหรับเธอ

'สุพัตรา ศิริไพศาล' คือชื่อของหญิงสาววัยยี่สิบสี่หญิงสาวมาที่ประเทศฝรั่งเศสก็เพื่อมาเปิดหูเปิดตาและอีกอย่างประเทศนี้เธอมีความใฝ่ฝันว่าอยากมาเที่ยวตั้งนานแล้ว

ด้วยเมื่อมีโอกาสเธอจึงคว้าไว้โดยไม่ต้องคิดเลยสักนิด อันที่จริงเธอกับเพื่อนสนิทตกลงกันไว้ว่าจะมาเที่ยวที่นี้ด้วยกันแต่ยัยเพื่อนตัวแสบดันติดภารกิจสำคัญเลยมาไม่ได้

แต่เพื่อไม่ให้มาเสียเที่ยวเธอจึง ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่ง เธอเคยมาประเทศนี้และส่งให้เพื่อน

ร่างบางใต้เสื้อโค้ชสีน้ำตาลกอดกระชับตัวเองเมื่อรู้สึกอากาศของที่นี้เย็นขึ้นเท้าบางก้าวไปข้างหน้าช้าๆอย่างไรจุดหมายจนเวลาล่วงเลยมาแล้วบ่ายสี่โมงเย็น

สุพัตราจึงตั้งใจว่าจะกลับแต่เห็นมีร้านขนมเค้กอยู่แถวนั้นพอดีสุพัตราจึงเดินเข้าร้านอย่างไม่รีรอเสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว

ดวงตากลมโตสีนินกวาดตามองขนมเค้กขนาดกลางที่มีหลากหลายหน้ากับรสชาติให้เลือกตามใจชอบเมื่อได้หน้ากับรสที่ชอบแล้วจึงบอกพนักงานของร้านที่ยืนรออยู่ข้างหน้าส่งรอยยิ้มหวานมาให้

“เอาอันนี้สองชิ้นคะ” สุพัตราบอกพนักงานของร้านที่ยืนรออยู่ด้านหน้า

“รอสักครู่นะคะ” พนักงานบอกกับลูกค้าสาวด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

รอไม่นานขนมเค้กที่สุพัตราสั่งไปเมื่อสักครู่นี้ก็มาพนักงานของทางร้านนำไปใส่กล่องและถุงพลาสติกใสอย่างดี

“เท่าไหร่คะ”

สุพัตราถามพนักงานสาวตรงหน้าหลังจากที่รู้ว่าราคาขนมเค้กสองชิ้นนี้เท่าไหร่สุพัตราก็จ่ายเงินและรอรับเงินทอนก่อนที่จะเดินออกจากร้านขนมเค้กร้านนี้ไป

กว่าสุพัตราจะเลือกและจ่ายเงินค่าขนมเค้กเสร็จก็เกิบชั่วโมงสุพัตราจึงเดินกลับที่พักของทางโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากที่เธอเดินเที่ยวมากนัก

“ฉันสบายดีแล้วแกล่ะยัยครีม เป็นยังไงบ้าง” สุพัตราถามเพื่อนสาวที่อยู่กันคนละซีกโลก

“ฉันก็สบายดี ไม่มีแกฉันเหง๊าเหงาไม่รู้จะไปหาใครเมื่อไหร่แกจะกลับมา” ศศิตาบอกกับเพื่อนเสียงหวานใส

“อีกอาทิตย์ก็ว่าจะกลับแล้วล่ะ แกจะเอาอะไรไหนฉันจะได้ซื้อกลับไปให้” สุพัตราถามปลายสาย มือบางก็ทำหน้าที่ตักเค้กเข้าปากไปด้วย

“ไม่ล่ะ ฉันอยากให้แกกลับมาเร็ว ฉันคิดถึง”

ปลายสายตอบกลับมาเสียงหยดย้อยสำหรับสุพัตรา อืม ทำไมยัยครีมมันตอบเสียงหวานเลี่ยนแบบนี้น่ะหรือว่ามันจะเมากัญชา บ้าน่า ยัยคีมไม่ได้สูบก***าสักหน่อยมันจะเมาได้ยังไง สุพัตราคิดในใจ

“เอ่อ งั้นแค่นี้ก่อนนะตอนนี้หิวมากเลย เดี๋ยวตักเค้กกินก่อนว่างๆจะโทรไปนะแค่นี้ละ วางแล้วนะ” พูดจบสุพัตราก็กดตัดสายไปทันที

“เพื่อนฉันท่าทางจะเพี้ยนใหญ่แล้วมั่ง”

สุพัตราพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับส่ายศีรษะไปมามือบางก็ตักเค้กที่เพิ่งซื้อเมื่อตอนเย็นเข้าปากคำใหญ่ นี่ถ้าหนุ่มๆหรือใครมาเห็นการกินของสุพัตราก็จะต้องตกใจแน่ๆ เพราะหญิงสาวกินได้ไม่ห่วงสวยเลยกินแต่ละคำใหญ่ๆทั้งนั้น

มือหนาปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนร่างหนาเดินผ่านเตียงนอนของตนเองไปแล้วตรงไปที่โต๊ะบนหัวเตียงพร้อมกับนั่งลงบนเตียงมือหนาก็ล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกงหยิบของที่สาวน้อยคนนั้นให้เขามายกขึ้นมาดู

ริมฝีปากหยักลึกกระตุกรอยยิ้มนัยน์ตาคมเข้มมองพวงกุญแจในมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเขาไม่แน่ใจว่ามีความรู้สึกเช่นไรกับเธอ

ตอนแรกที่เขาได้เห็นเธออีกครั้งนั้นลึกๆแล้วเขาก็แอบดีใจที่ได้พบเธอเขามีความรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยรู้จัก ผู้หญิงคนนั้นแตกต่างออกไปในความรู้สึกของเขาแต่จะแตกต่างหรือเหมือนกันนั้นเขาจะลองพิสูจน์ดูเมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง

“เราได้เจอกันอีกแน่ สาวน้อย”