Rose 21
“อ่า เมื่อยจัง” วันนี้ยาวนานชะมัดเลย ฉันกลับถึงบ้านในเวลาเกือบสองทุ่ม มาถึงก็ทิ้งตัวนอนคว่ำบนโซฟาอย่างอ่อนแรงทันที ยืดเหยียดคลายความเมื่อยเล็กน้อย พลางยกแขนขึ้นมานอนหนุนมองออกไปนอกระเบียงที่มีม่านกั้นแสงไว้อยู่ ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนแล้วก็ตาม
ตั้งแต่ที่อาทิตย์พูดแบบนั้นออกมา ฉันก็ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาก็มาคอยนั่งเฝ้าและช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ตลอดทั้งวัน พอเลิกงานก็ขับรถตามรถฉันมาส่งถึงคอนโดฯ
แต่สิ่งที่เขาบอกมานั้น ทำเอาฉันคิดอย่างอื่นไม่ได้เลย เมื่อในหัวเอาแต่นึกถึงคำพูดนั้น ทั้งน้ำเสียง สีหน้า แววตา ทุกอย่างทำให้ฉันต้องเก็บประโยคเหล่านั้นกลับมาคิดตาม
ถึงแม้จะไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ หรือเพราะเขากลัวว่าจะฉันจะหายไปจากเขากันแน่ ตอนนี้ยอมรับจากใจจริง ๆ เลยว่าฉันกำลังสับสน และไม่มั่นใจอะไรเลยสักนิด
“เฮ้อ” เป็นอีกครั้งที่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
กว่า
