Ep.5 ผู้หญิงที่ชื่ออลิส
3467 คำ
"คุณหนูผู้ชายคนนี้เป็นใครคะ" อลิสถามถึงชายหนุ่มคนใหม่ ที่เธอไม่เคยเห็น
"ผะ..ผมชื่อชินครับ เรียกผมว่าชินก็ได้" ชินยิ้มแห้งๆ ให้ผู้หญิงที่ชื่ออลิสที่เกาะแขนคุณหนูของเค้าไม่ปล่อย
"คุณหนูขา ฉันคิดถึงคุณหนูจังเลย คืนนี้ให้ฉันนอนกับคุณหนูได้ไหม" เสียงหวานขอลิสทำให้ไป๋เฟิงยิ้มออกมา รอยยิ้มสดใสของเธอทำเอาคนเป็นคุณหนูไม่อาจจะปฏิเสธได้
"เจ้างั่ง คืนนี้แกไปอยู่ที่ห้องบอดี้การ์ดก็ได้ เช้าค่อยมาดูแลฉัน" ประโยคของคนเป็นเจ้านายทำให้ชินยิ้มอย่างดีใจ ที่จะได้มีห้องส่วนตัวในคฤหาสน์หรู และไม่ต้องนอนบนพื้นอีก
"รับทราบครับ เราแยกกันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีไหม" ที่เค้าต้องถาม เพราะสายตาของอลิส มันทำให้เค้ารู้สึกอึดอัด เหมือนเธอไม่ชอบใจอะไรเค้าสักอย่าง
"ไอ้นี่.....คิดจะอู้งานงั้นหรอ ไปนั่งหน้าบ้าน สำนึกผิดซะ!!!!!! "
ไป๋เฟิง Say ::
หลังจากไล่ตัวขี้เกียจไปสำนึกผิด อลิสก็วิ่งเข้ามากอดฉันทันที อ้อมกอดของหญิงสาวตัวเล็ก ดากลมโตที่ฉันหวนคิดถึง สัมผัสที่ฉันเคยได้รับ ท่าทีไร้เดียงสาและโหยหาฉันเหลือเกิน
"อลิสคิดถึงคุณหนูทุกวันเลย คิดถึงตาดุๆ ที่จะอ่อนโยนแค่กับอลิสแค่คนเดียว มือนี่ ริมฝีปากนี่ด้วย" อลิสดึงมือของฉันไปสัมผัสที่เรือนร่างของเธอ แต่พอฉันจะลูบไล้ประโยคของป๊าก็ดังมาในหัว 'ไอ้อเล็กซ์มันไม่ได้ขืนใจ แต่อลิสอียอมเอง' ทำให้ฉันต้องชะงักมือทันที ถูกขืนใจมาฉันรับได้ แต่ถ้าทรยศฉัน ฉันรับไม่ได้
"เราไปเตรียมที่นอนให้เธอดีกว่า" นอนที่นอนของเจ้างั่งแสนขี้เกียจนั่นไปก่อนแล้วกัน
"อลิสนึกว่าเราจะนอนด้วยกัน คุณหนูรังเกียจที่อลิสโดนขืนใจใช่ไหม" เสียงของคนตัวเล็กดูเศร้าลง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตอกย้ำเรื่องนี้สักหน่อย
"ไม่ใช่อย่างงั้น แต่เธอควรจะมีที่นอนให้เป็นที่เป็นทางจริงไหม ตอนกลางคืนจะมานอนกับฉัน ฉันก็ไม่ว่า" ฉันส่งยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า แต่ทำไมนะความรู้สึกของฉันมันถึงไม่เหมือนเดิม มันเหมือนมีช่องว่างในใจ ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หรือเธอทรยศฉันกันนะ
ฉันมองผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่ยิ้มราวกับว่าโลกนี้กำลังเบ่งบาน ผู้หญิงที่ทำให้ฉันรู้สึกแข็งแกร่งกว่า ผู้หญิงที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นผู้ล่าอยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงคนแรกที่เติมเต็มเรื่องบนเตียงให้ฉัน ผู้หญิงที่ยอมเป็นของเล่นให้ฉัน ผู้หญิงที่ทำให้ฉันหายเบื่อ
"จะทานอาหารเย็นก่อน หรือจะอาบน้ำก่อนดีคะ จะทานในห้อง หรือจะไปทานที่โต๊ะ" เสียงใสถามฉัน พร้อมกับมือที่บีบนวดหัวไหล่ให้ฉัน แล้วไล่ลามต่อไปในที่ต่างๆ
ไอ้งั่งไปไหน นี่มันหน้าที่แก ไม่ได้เรื่องเลย ทำงานไม่ได้เรื่องเลย
"ไอ้งั่งมันไม่รู้รึไงว่านี่มันเวลาอาหารเย็นแล้ว ฉันไม่ต้องกินข้าวรึไง" ฉันตวาดออกมา เพราะคนที่ไม่รู้จักเวลา ทำให้ฉันเลยเวลาอาหารเย็น ฉันจ้างแกมันแล้วนะเจ้างั่ง!!!! ฉันหงุดหงิดแม้จะเป็นคนบอกให้คนหัวเคยหย็อยไปสำนึกผิดเองก็ตาม
"อลิสไปตามให้ดีไหมคะ อลิสคิดว่าเราจะต้องอยู่ที่นี่ อลิสควรสนิทกับเค้าไว้ เวลาทำงานด้วยกันจะได้ดูไม่เหมือนเป็นคนอื่น" ประโยคขออลิสมันทำให้ฉันชะงัก เหมือนกับเด็กที่รู้ตัวว่าจะต้องแบ่งของเล่นให้คนอื่น แต่ก็ต้องยิ้มแล้วพยักหน้า เพราะเธอพูดถูกต้องทำงานด้วยกัน ถ้าไม่รู้จักกันไว้มันจะอึดอัด
.
แล้วอลิสก็ต้องกลับมาพร้อมกับข่าวร้าย เพราะไอ้งั่งมันไม่ได้นั่งอยู่หน้าบ้าน แต่มีคนเห็นว่าถูกถุงดำครอบหัวแล้วอุ้มออกไปแล้ว มันทำให้ฉันต้องร้อนเป็นไฟ ใครมันกล้าขโมยคนของฉัน แบบนี้ต้องป๊าแน่ๆ!!!! ป๊าฉันไม่ชอบคนที่ไร้ประโยชน์อาจจะหาเรื่องเก็บคนหัวเคยหย็อย ให้ฉันต้องหาบอดี้การ์ดใหม่ก็ได้ ไม่ได้การไปช้า ไอ้งั่งอาจจะตายได้ ฉันลุกขึ้นจากโซฟา แล้วตรงไปที่ห้องของป๊าและม้าทันที โดยทิ้งอลิสไว้ที่ห้องแบบนั้น เพราะฉันไม่ได้บอกป๊านิ ว่าจะให้เธอกลับมา
"ป๊าาาาาาา ไอ้หัวหย็อยของหนูไปไหน มีคนเห็นมันถูกอุ้ม ฝีมือป๊ารึเปล่า" ฉันถามคนเป็นพ่อที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไอ้หัวหย็อย อ่อออออ ป๊าไม่ได้เอาไปอะ ทำไมมันหายไปหรอ ดี....หาบอดี้การ์ดใหม่เลยไหม" ป๊ายังคงอ่านหนังสือไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่
"ป๊าาาา"
"ทำไมให้อลิสกลับมา เอาเถอะ...ป๊าไม่อยากรู้ วันนี้ป๊าไม่ได้เอาคนของแกไป แต่ถ้าแกเก็บไอ้เจ้าซุ่ยหนิวนั่นไม่ดี ป๊าจะเอาไปทิ้งแน่ๆ เก็บไว้ให้ดีเถอะ คนไร้ประโยชน์ไม่มีค่าที่จะอยู่บ้านนี้" ป๊าปิดหนังสือ แล้วเมินที่จะคุยกับฉันเหมือนทุกที คงจะโกรธที่ฉันให้อลิสกลับมา แต่การถูกป๊าเมินแบบนี้มันทำฉันกลัวอย่างบอกไม่ถูก คนที่ถูกไม่สนใจอย่างฉันต้องเดินคอตกออกไป เพราะป๊าที่รักฉันมาก สนใจฉันที่สุด แต่วันไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเลย
ไม่รู้ทำไมป๊าถึงไม่ชอบอลิสเลยนะ เธอออกจะน่ารัก
ชิน Say ::
โดนทำโทษอีกแล้วสิ ว่าแต่สายตาคนคุณอลิสแบบนั้นมันคืออะไรน้า ผมนึกถึงสายตาที่มองผมเหมือนกับอะไรนะ ช่างมันเถอะ!!! คืนนี้จะได้นอนคนเดียวสักที ไม่ต้องนอนพื้นให้ปวดหลังแล้ว อยู่ที่นี่มาอาทิตย์เดียวชีวิตเปลี่ยนไปเยอะ ที่จริงคุณหนูตอนที่ไม่เอาแต่ใจก็น่ารักน้า หุ่นดีใช้ได้เลยด้วย ผมรีบสะบัดหัวเอาความคิดไม่ดีออกจากหัว ในระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆ ก็รู้สึกถึงถุงดำที่ครอบหัวผมอีกแล้วววววว ร่างของผมถูกอุ้มโดยคนสองคนหัวท้าย นี่มันอะไรอีกเนี่ย
"ช่วยด้วยยยย!!! ผมถูกอุ้มมมมมม" แต่ถ้าผมตะโกนเรียกใคร จะมีใครช่วยผม ก็ผมโดนคนที่บ้านนี้อุ้ม แต่เอาเถอะตะโกนไปก่อน เผื่อคนในบ้านนี้จะใจดี
"กูบอกให้เอาตัวมาดีๆ ครอบหัวมันมาทำไมเนี่ย กูจะบ้า" เสียงแบบนี้มันพี่ชายของคุณหนูอีกแล้วงั้นหรอ
ถุงดำถูกถอดออก ทำให้ผมได้เห็นชายหนุ่ม 3 คนที่นั่งเครียดอยู่ที่โต๊ะกลม แล้วยังมีจีจี้ที่อยู่ข้างกายเจ้านายของเธอไม่ห่าง ผมเลยต้องโบกมือทักทาย แต่จีจี้กับส่ายหัวเป็นสัญญาณว่าไม่ให้ทำ
"ไม่ได้ๆ อลิสกลับมาแล้วไม่ทำอะไรเลย ได้แต่งกับอาเฟิงแน่ บ้านของฉัน สิ่งที่ฉันภาคภูมิใจมันจะพังพินาศ ฉันยอมไม่ได้!!!!!! สงสัยต้องรีบหาเมีย" เฮียชิงหลงของเจ้านายผม พูดออกมาอย่างหัวเสีย
"อย่าหน่า เฮียแต่งงาน คราวซวยจะตกที่เฮียไคนะ"
"ไอ้ไคมันจิตตกจนไม่พูดกับใครแล้วไม่เห็นหรอ อาเฟิงไม่แต่งกับฉันแน่ ตัวเลือกเหลือแค่อาไคกับแก" คนที่รอดตัวยิ้มอย่างพอใจ
"ไม่ได้นะเฮีย ฉันเป็นคนโรคส่วนตัวสูง ถ้าเผลอไม่สนใจอาเฟิงแค่นิดเดียว ตุ๊กตาของฉัน ของสะสม คอมฯ ที่ฉันแสนภาคภูมิใจ พังทลายแน่" เฮียโทร่าของเธอทำสีหน้าหวาดกลัว
"ถ้าฉันเผลอไปอึ๊บคนอื่นโดนตัดจู๋เสียบประจานแน่ๆ ไม่ได้ เราจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นไม่ได้"
แล้วววววเอาตูมาทำไมวะ หนีกลับดีไหมนะ ถ้าคุณหนูเห็นเราไม่อยู่หน้าบ้าน โดนทำโทษแน่ๆ ผมพยายามจะย่องออกจากห้องแปลกๆ ที่ผมถูกอุ้มมา
"จะไปไหน!!!!! " เสียงของทั้งสามคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน พวกคุณจะเอาอะไรกับผมอีกน้อออออ
"ไป...โดนทำโทษต่อครับ" แฮ่ะๆ โดนจับได้ซะแล้ว
"มานั่งนี่ดิ๊" เสียงของคนที่จิตตกได้ที่เรียกให้ผมไปนั่งเก้าอี้ข้างเค้า จีจี้รีบส่งซิกให้ผมมานั่งเร็วๆ ทำให้ผมต้องรีบไปนั่ง
"ปล้ำเลย" เฮียไคของเจ้านายผมพูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย
"งี่เง่าหน่าอาไค จะขืนใจ โดนอาเฟิงฆ่าซะก่อนแน่ ต้องทำไงก็ได้ไม่ให้อาเฟิงได้อยู่กับอลิสสองคน ไม่งั้นไอ้ที่เราทำมาจะเสียเปล่า แกเคยฟันหญิงไหม" เฮียชิงหลงเอ่ยถามผม ผมได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ เป็นคำตอบ
"จีจี้บอกว่าไอ้งั่งนี่เป็นคนที่อาเฟิงยอมให้เข้าห้องนอน จากการทดสอบครั้งที่ผ่านมา จีจี้บอกว่าอาเฟิงชอบที่จะเป็นผู้ถูกกระทำ เธอรู้สึกดี แต่พอเธอเป็นคนทำ เธอจะแค่รู้สึกสนุก แสดงว่า ต้องปล้ำ" เฮียไคพูดออกมาพร้อมกับเอามือเท้าหัวไว้ตลอดเวลา
"เฮีย ฉันเข้าใจว่าเฮียกำลังประสาทเสีย ที่โดนป๊าขู่ให้แต่งกับอาเฟิง แต่นี่เฮียสติแตกไปแล้ว ปล้ำ ไอ้กากนี่ได้ตายก่อนแน่ๆ "
ทำไมทุกคนถึงได้ทำหน้าเครียดกันแบบนี้ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย จะแทรกบทสนทนาตอนไหนดีนะไม่ให้ตัวเองโดนฆ่า
"เอ่ออออ ขอโทษนะครับ ผมโดนคุณหนูทำโทษอยู่ ผมอยากขอตัวไปปปปป...นั่งหน้าบ้านต่อ" ประโยคของผมทำเอาคนที่นั่งหน้าเครียดหันมามองกันเป็นตาเดียว
"แกว่าอาเฟิงเป็นยังไง" เฮียชิงหลงของคุณหนูถามผม
"เธอน่ารักนะครับ อาจจะขี้เหงาไปหน่อย เอาแต่ใจไปบ้าง ถ้าไม่ขัดใจก็คงจะไม่เป็น" ผมก็ตอบออกไปตามความจริงตามที่ได้สัมผัสมา เธอน่ารักกว่าพวกเพื่อนสมัยเรียนของผมเย๊อะ คำตอบของผมทำเอาพวกเฮียๆ จอมโหดทั้งหลายเงียบ
"มันบ้าไปแล้วแน่ๆ โลกนี้จะมีคนที่จำกัดความอยู่ในคำว่าน่ารัก นั่นต้องไม่ใช่น้องสาวของเราแน่ๆ " เฮียโทร่ามองผมแบบแปลกๆ ทำไมผมพูดอะไรผิด
"ชอบอาเฟิ้งงั้นหรอ" เฮียชิงหลงพูดประโยคที่ทำเอาผมต้องรีบปฏิเสธ หรือที่เราถูกลากมานี่เพราะเฮียๆ ของเจ้านายผมจะรู้แล้ว ว่าผมเผลอจับนมเธอ!!!!! หรือจะคิดว่าผมปล้ำเธอ เลยมาหลอกถามเพื่อจะเก็บผม!!!!
"ไม่ครับ ผมไม่ได้ชอบ ไม่ได้เกินเลย อาจจะแค่เผลอจับนมไปทีเดียว"
"จับนม!!!! " พี่ชายทั้งหมดในห้องตกใจขึ้นมาพร้อมกัน
"ผู้ชายที่จะบนมอางเฟิงแล้วไม่ตาย" เสียงที่คุยกับซุบซิบซอแซ มันทำเอาผมสงสัยว่าเค้าคุยอะไรกัน ทุกคนถกเถียงกันอยู่นานมาก อย่างกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย
จะคุยกันแล้วเอาผมมาทำไหมหนอ ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วน้าาา ไม่รีบผมต้องโดนหนักแน่ๆ ตอนนี้คุณหนูจะเหงาอยู่รึเปล่านะ แต่เธอมีอลิสแล้วไม่เป็นไรหรอกมั้ง เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากการสนทนา เดี๋ยวฆ่า เดี๋ยวปล้ำ นี่มันการคุยกันแบบไหน ผมไปดีกว่ามั้งคุณหนูต้องทานอาหารเย็นแล้ว แต่พอผมจะก้าวเดินจากห้อง ทุกคนก็คุยกันเสร็จพอดี ผมเลยต้องกลับมานั่งต่อ เพราะเฮียๆ ของเจ้านายผม ถืออาวุธกันครบมือ
"จะไปไหนนั่งก่อน เรายังไม่ได้คุยธุระสำคัญเลย" เฮียชิงเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม โดยมีเฮียไค และเฮียโทร่า เดินมานั่งข้างขอบโต๊ะใกล้ๆ ผมด้วย
จะคุยอะไรอ่าาาาา แค่คุยทำไมถึงทำเอาผมกลัวขนาดนี้นะ
"พาน้องเราไปเที่ยวหน่อยสิ เที่ยวที่ไหนก็ได้สัก 1 อาทิตย์ มันใกล้กับวันเกิดอาเฟิงแล้ว พวกเราอยากเซอร์ไพรส์" ประโยคจากเฮียโทร่ามันทำเอาผมสงสัย มันไม่ใช่รายละเอียดที่คุยกันก่อนหน้านี้เลยนะ อย่างกับหนังคนละเรื่องที่เอามาเล่นต่อกันให้เป็นเรื่องเดียว
"พาไปเที่ยวงั้นหรอครับ ดีเลยครับผมยังไม่เคยเที่ยวที่นี่เลย ไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่มาถึง" ดีจริงจะได้ไปเที่ยวให้สมใจ อุตส่าห์มาถึงเกาะสวรรค์ เค้าบอกที่สวยเหมือนสวรรค์จะได้ไปดูสักที
"ไม่อะ....ต่างประเทศที่อาเฟิงจะร้องกลับไม่ได้ ฮาวาย ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ จีน เกาหลี ญี่ปุ่น ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่ The Heaven ไปพรุ่งนี้เลย" คุณเฮียโทร่ายังคงพูดต่อ
"พรุ่งนี้!!!! ผมต้องไปเอากระเป๋าเดินทางที่โรงแรมก่อนพาสปอร์ตผมอยู่ที่นั่น ยังไม่ได้ขออนุญาตคุณหนูเลย คงไปเร็วๆ นี้ไม่ได้" ผมพยายามปฏิเสธอย่าสุภาพ ผมยังไม่ได้เปิดซิงอย่างที่ตั้งใจ กาสิโนก็ยังไม่ได้เข้า ไม่รู้จะได้กลับมาอีกไหม เอาแค่ใกล้แถวนี้ไม่ได้หรอครับ ผมได้แค่พูดในใจ
"ฉันจัดการให้เอง แกแค่มีหน้าที่พาอาเฟิงออกไปให้พ้นๆ ก็พอ พาไปที่สวยบรรยากาศดีๆ ดูทะเล ดูภูเขา ดูธรรมชาติ นอนดูดาวหาที่โรแมนติก เข้าใจไหม!!!!! " เสียงของคุณเฮียไค ทำเอาผมต้องสะดุ้ง จนเผลอรับปากออกไปด้วยความกลัว
"คะ...ครับ"
"อนาคตพวกเรา อยู่ในมือแกแล้ว ฝากด้วยนะ" เฮียโทร่าตบไหล่ผมอย่างแรง เป็นการให้กำลังใจ แต่ให้กำลังใจสำหรับอะไร
"งานแรกเริ่มจากจูบก่อน ดีไหมอาหลง อุ้ยตาย...ดันไปถามคนที่ไม่เคยจูบ" เฮียไคหันไปมองหน้าคนที่เอาแต่เงียบอยู่นานแล้ว
"ไม่ตลก ฉันกำลังคิดอยู่ ว่าจะแยกอลิสกับอาเฟิงยังไงให้มันสมบูรณ์แบบ ป่านนี้อลิสคงอ้อนจนใจอ่อนไปแล้ว อลิสกลับมาเร็วเกินไป เร็วกว่าที่คิดมาก" เฮียงชิงหลงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนที่ตัวเองจะเอาแขนวางทับหน้าเช็ดหน้าเพื่อเท้าคาง
คำถามแรกในใจของผม ทำ ทำไมอะ?????
"ขอโทษนะครับ ทำไมพวกคุณถึงไม่ชอบคุณอลิสขนาดนั้น ผมว่าเธอก็น่ารักดี" จะถามตั้งนานแล้ว หาพื้นที่ ที่จะแทรกถามไม่ได้เลย
"เพราะอลิสเป็นผู้หญิงคนแรกของเจ้านายแกนะสิ เป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตแทบจะเป็นเมียของอาเฟิงอยู่แล้ว กิน นอน อาบน้ำ เรื่องบนเตียง เธอตอบสนองสิ่งที่อาเฟิงต้องการเป็นอย่างดี เธอดึงสาวใช้ในบ้านมานอนกับอาเฟินอยู่บ่อยครั้งเพื่อสร้างสีสัน เราจะให้อาเฟิงถลำลึกไปมากกว่านี้ไม่ได้ ที่สำคัญผู้หญิงคนนี้ เคยนอนกับลูกน้องของฉัน ลีลาเธอแพรวพราวภายใต้แววตาบ๊องแบ๊ว นั่นแปลว่าเธอไม่ซื่อสัตย์กับเจ้านายของตัวเอง อาเฟิงเป็นผู้หญิง ที่คิดว่าตัวเองเหมือนผู้ชาย แต่เธอต้องแต่งงาน มีทายาทสืบสกุล แล้วถ้าเจ้านายแกชอบผู้หญิง จะเอาทายาทที่ไหนมาสืบสกุล ไม่ต้องถามมาก คืนนี้ไปทำยังไงก็ได้ ให้อาเฟิงไปเที่ยวกับแกสักหนึ่งอาทิตย์ พวกเราจะจัดงานเซอร์ไพรส์วันเกิด"
ปึง!!!!!!!! เสียงกระแทกเข้ามา ทำเอาพวกเรา 4 คนสะดุ้ง หญิงสาวที่เข้ามากวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
"ฉันหาแกตั้งนาน ที่แท้มาแอบอู้อยู่นี่เอง ไหนใครแกล้งแกบอกฉันมา" เสียงดุๆ ที่ตวาดใส่คนในห้องทำให้ผมต้องรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปหาคนเป็นเจ้านาย
"เปล่าครับ ไม่มี"
"เฮีย ไอ้งั่งนี่เป็นคนขอฉัน เลิกรังแกได้ไหม แม้มันจะเซ่อๆ น่าแกล้งก็เถอะ แต่ฉันทำได้คนเดียว รู้ไว้ด้วย" คนขี้โมโหตวาดลั่น ก่อนจะลากคอผมกลับไปกับเธอด้วย
"คุณหนูตามหาผมหรอครับ"
"เออดิ คิดว่าบ้านนี้มันเล็กรึไง กว่าฉันจะตามหาแกเจอนี่มันเลยเวลาข้าวเย็นฉันแล้วนะ ไม่รู้จักหน้าที่ตัวเองเลย!!!! ไอ้เจ้างี่เง่า" คนขี้หงุดหงิด ยังคงฉุนเฉียว แล้วกระชากคอเสื้อผมแรงขึ้นอีก
"เราไปเที่ยวกันไหมครับ"
"เที่ยวหรอ.....ไม่ไปอะ เกาะนี้ฉันแทบจะหลับตาเดินแล้ว"
"เที่ยวที่มันไม่ใช่เกาะนี้ ขอโทษนะครับ แต่พี่ชายของคุณให้ผมชวนคุณไปเที่ยว" ประโยคของผมทำให้คนที่กระชากคอผมอยู่หยุดเดิน
"ทำไม!!!! ทำไมต้องพาฉันไปเที่ยว แกวางแผนอะไรกับเฮียของฉัน" มือที่จับคอเสื้อเปลี่ยนมาเป็นดึงหูแทน
"ปะ..เปล่านะครับ ผมไม่ได้วางแผนอะไรเลย โอ้ยยยย เจ็บๆๆๆๆ "
"บอกมา!!! ทำไมต้องให้แกพาฉันไปเที่ยว" มือที่ดึงหูผมยังคงดึงแรงขึ้นอีก
"บอกแล้ว บอกแล้ว พวกเค้าจะจัดงานวันเกิดให้คุณ แต่คุณห้ามไปบอกเค้านะ ว่าผมบอกไม่งั้นเค้าเอาผมตายแน่เลย" แต่คำตอบของผมมันทำให้เธอพอใจยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ แถมอารมณ์ดีขึ้นชัดเจน
"จะวันเกิดฉันแล้วนิ จะไปวันไหนอะ เดี๋ยวค่อยคุยละกันไปกินข้าวดีกว่า อาเฟินคนนี้หิวแล้ว" เธอเดินลัลลาจนลืมผมไปเลย เธอดูมีความสุขมากจนแล้วจะบินไปกินข้าวได้เลย
.
แต่วันนี้บรรยากาศที่โต๊ะอาหารมันเปลี่ยนไป เพราะเธอพยายามเอาใจป๊าเธอสารพัด แต่กลับโดนเมิน จนรอยยิ้มบนใบหน้าไม่เหลือ แม้แต่ม้าของเธอก็ยังเมิน แม้เธอจะพยายามตักอาหาร ชวนคุย แต่ก็ไม่มีใครคุยกับเธอ วันนี้เธอเลยอิ่มไวกว่าที่ควรจะเป็น เธอเดินคอตกกลับมาที่ห้องนอน แม้จะไม่มีน้ำตา แต่ก็รู้ว่าเธอเศร้า
"คุณหนูอาบน้ำเลยไหมคะ อลิสอาบให้"
"ไม่เป็นไร คืนนี้ฉันจะอาบเอง แยกย้ายกันได้ ฉันหมดอารมณ์จะเห็นหน้าใครแล้ว" คนที่เมื่อวานก่อน ยังไม่ยอมอาบน้ำเอง แต่วันนี้อยากอยู่คนเดียวงั้นหรอ คงอยากมีเวลาส่วนตัวสินะ
เราต่างแยกย้ายกันไปทำอะไรที่ต้องทำ ผมปล่อยให้เธออยู่กับอลิส เพราะมันคงจะดีกว่าจะให้ผู้ชายกากๆ อย่างผมปลอบแน่ๆ
กลางดึกคืนนั้นเอง......
ผมต้องตกใจตื่นขึ้น เมื่อรู้สึกถึงอะไรสักอย่างที่ถีบผมลงมาจากเตียงนอน เงาของร่างเล็กๆ นอนลงบนเตียงแทนที่ของผม อะไรห้องนี้มีผีงั้นหรอ ผมไปนอนทับที่เจ้าของเก่างั้นหรอ
"เราไปเที่ยวพรุ่งนี้เลยไหม ฉันอึดอัด ฉันเบื่อ รู้ไหมการไม่มีตัวตน มันยังจะดีซะกว่ามีตัวตน แต่ไม่มีใครมองเห็นนะ" เสียงเศร้าๆ เอ่ยขึ้น ผมถึงได้รู้ว่าเธอคือเจ้านายของผมเอง
"ไปสิครับ ผมเคยทำงานบริษัททัวร์มาก่อนนะ" ผมไม่รู้จะปลอมเธอยังไง คงได้แต่ทำตามใจเธอไปก่อน
"หรอ งานแกสนุกไหม"
"ไม่....ผมเป็นคนที่ไม่มีตัวตนครับ บอกเลยมันไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิด คนในออฟฟิศไปเที่ยวกัน ผมมักจะเป็นคนที่ถูกลืม ผมไม่ได้เป็นที่รัก แต่รู้ไหมครับคุณหนูใช่ คุณหนูเป็นที่รักของทุกคน" ผมพยายามจะปลอบเจ้านายที่ตอนนี้อยู่ในอารมณ์ไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ผมอยู่ในอารมณ์ง่วง
นอนกันเถอะครับเจ้านายยยยย
- ผู้เขียน
