Miss me yet 16 ผิดพลาด
1634 คำ
โรงเรียนอนุบาลอินเตอร์
"คุมแม่!!" เมื่อไม่ได้เข้าเรียนแล้วฉันก็เลยเข้าไปทำงานที่บริษัทมาเลยมีเวลาว่างมารับไอร่าที่โรงเรียน
"บอกว่าอย่าวิ่งไงเดี๋ยวก็ล้มไปหรอก" หมับ!! ฉันรับตัวไอร่าเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะอุ้มขึ้นมา
"คุมพ่อมะมาด้วยเหรอคะ?" ถามแล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อหาลมเหนือ
"พ่อติดเรียนค่ะเลยไม่ได้มารับ ส่วนคุณแม่เรียนเสร็จก่อนเลยสามารถมารับไอร่าไปส่งบ้านคุณตาคุณยายได้ค่ะ" ฉันอธิบายพร้อมกับเดินไปที่รถ
"อยากไปนอนกับคุมแม่จังเยยยย~~" ไอร่าทำเสียงออดอ้อนและเอาหัวพิงที่ไหล่ของฉัน
"วันศุกร์ไงคะตามที่เราตกลงกันไว้" วันหยุดไอร่าจะไปนอนกับฉันวันธรรมดานอนบ้านให้ตายายดูแล
"ม่ายยยยยย~~ไอร่าอยากนอนวันนี้เยย!!ยักนอนกะคุมพ่อด้วย" กึก! พอพูดแบบนี้ฉันก็เครียดน่ะสิ ลำพังแค่พามาเจอกันฉันก็อึดอัดจะแย่ถ้ามานอนด้วยกันฉันคงหายใจไม่ออกหรอก
"เอ่อ คุณพ่อน่าจะไม่ว่างนะคะ"
"ทำไมไม่ว่างละคะ..." ถามแล้วทำหน้าเศร้าเหมือนกับว่ากำลังผิดหวังอย่างรุนแรง เฮ้ออออ!!
"เพราะว่าวันนี้ไม่ว่างค่ะวันศุกร์น่าจะว่างนะคะ" พอเห็นสีหน้าเศร้า ๆ ของไอร่าฉันก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน ฉันไม่ชอบสีหน้าอันเจ็บปวดของลูกน่ะสิ
"จริงเหรอคะไอร่าอยากให้ถึงวันศุกร์เร็ว ๆ จังเยยยยย ^0^" หวังว่าพอถึงวันศุกร์แล้วไอร่าจะลืมซะนะ
"จ้าาา~~กลับบ้านกันเถอะค่ะ ฟอดดดด!!" ฉันหอมแก้มของไอร่าก่อนจะพาขึ้นรถเพื่อพาไปส่งบ้าน
บ้านไอหมอก
"ซาหวัดดีค่าาาาคุมตา! คุมยายยยย~~ไอร่าคิดถุงมาก ๆ ค่าาาาา ฟอดดดดดด!!" เมื่อถึงบ้านไอร่าก็รีบลงจากรถเพื่อไปหาตายายทันทีแถมอ้อนสะบัดเลยจะน่ารักไปไหนนะ
"คุณตาก็คิดถึงหลานเหมือนกัน ฟอดดดด!!"
"แค่ไปโรงเรียนต้องคิดถึงกันขนาดนี้เลยเหรอคะเมื่อก่อนหมอกไปเรียนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย" ฉันแกล้งแซว
"พ่อแม่จะรักหลานมากกว่าลูกจ๊ะหมอก"
"พูดมาได้นะคะแม่"
"คุมตา! คุมยายคะ!" ไอร่าเรียกเสียงใส
"ว่าไงคะ?"
"ไอร่าจะนอนกับคุมพ่อด้วยแหละดีใจมากกกกกก~~~~ แล้วก็ ๆ ๆ ไอร่าลืมเล่าเลยว่าไอร่าไปเที่ยวสวนสนุกกะคุมพ่อมาด้วยยยย^0^" กึก! พอไอร่าพูดแบบนั้นฉันก็สตั้นไปเลยส่วนพ่อแม่ฉันก็หันมามองหน้าอย่างสงสัยพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
"ดะเดี๋ยวหมอกเล่าให้ฟังนะคะ" ฉันพูดออกไปมันเลี่ยงไม่ได้นิก็ว่าทำไมพ่อแม่ไม่ถามเรื่องนี้เลยที่แท้ก็เพราะว่าไอร่าลืมเล่านี่เอง
"งั้นไอร่าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะจ๊ะเดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวทานขนม วันนี้ยายทำคุกกี้ด้วยน้าาาา"
"เย่~~~~ คุมกี้ของคุงยายอร่อยที่สู๊ดดดดดดด!!" ไอร่าร้องอย่างดีใจ
"แป้นพาไอร่าไป" แม่เรียกป้าแป้นซึ่งเป็นคนดูแลบ้านเราอย่างยาวนานเป็นพี่เลี้ยง แม่นมมาตั้งแต่รุ่นฉันจนกระทั่งรุ่นไอร่าเลยละ
"ค่ะ คุณหญิงไปค่ะคุณหนูไอร่าคนเก่ง" และป้าแป้นก็พาไอร่าออกไป
"มาคุยกันหน่อยสิไอหมอก" แม่พูดกับฉันก่อนจะเดินนำไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อคุยกัน
ห้องนั่งเล่น
พรึ่บ!
"พ่อของไอร่าเจอกับไอร่าแล้วเหรอ?" พอตูดติดโซฟาปุบแม่ก็ถามฉันปับเลย
"ค่ะแม่..." ฉันคงปฏิเสธไม่ได้หรอกไอร่าพูดมาขนาดนั้นแล้ว มีแต่จะต้องพูดต่อไป
"แล้วเจอกันได้ยังไงเขายอมรับไอร่าเหรอถึงจะได้นอนด้วยกัน แล้วตกลงสถานะกันว่ายังไงฮะ?" พ่อของฉันถามรัว ๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเป็นห่วงฉันเพราะตอนนั้นฉันเสียใจมากจริง ๆ ฉันเจ็บพ่อแม่ก็คงเจ็บไปด้วย
"...เขาเรียนที่เดี๋ยวกันกับหมอกค่ะ หมอกเองก็ไม่คิดว่าเขาจะเรียนอยู่ที่นั่นเหมือนกัน เราบังเอิญเจอกันอีกครั้ง"
"แกบอกเขาเหรอ?"
"เปล่าค่ะ..." ฉันส่ายหน้า
"...."
"แต่เขาเห็นไอร่าและเกิดความสงสัยขึ้นมาเลยมาถามหมอก ตอนแรกหมอกก็ไม่ยอมรับหรอกค่ะแต่ว่าอยู่ ๆ ไอร่าก็ถามเรื่องพ่อเพราะได้ยินจากเพื่อนที่โรงเรียน"
"ตายจริง"
"หมอกไม่มีทางเลือกเลยต้องยอมบอกกับเขาไปและเราตกลงกันว่าจะเป็นเพียงพ่อของลูกและแม่ของลูกเท่านั้นค่ะ สักวันเมื่อไอร่าโตขึ้นเขาก็จะเข้าใจเองค่ะแม่"
"เป็นแค่นั้นก็พอ!!อย่าเอามันเข้ามาในชีวิตอีก! ถ้ามันจะรับผิดลูกก็รับผิดชอบไปแต่อย่าให้มายุ่งกับแกสภาพตอนนั้นของลูกเป็นยังไงพ่อยังจำได้ดี..." พ่อมองหน้าของฉัน
4 ปีก่อน...
บ้านต่างจังหวัด
"พ่อ...แม่..." ตุบ! ฉันเดินเข้าบ้านก่อนจะทิ้งกระเป๋าอย่างหมดแรงเรียกพ่อแม่เสียงสั่นด้วยความเสียใจ
"หมอก...เป็นอะไรลูก?" พ่อแม่รีบเข้ามาหาและถามอย่างเป็นห่วง
"ฮึก!!พ่ออออ~~แม่~~~หมอกขอโทษ!!หมอกขอโทษ ฮือออออ!!" ฉันเอาแต่พูดซ้ำ ๆ และร้องไห้อย่างบ้าคลั่งฉันอดทนขับรถมาหาพ่อแม่ที่นี่ และเมื่อได้เห็นหน้าของพวกท่านแล้วความอดทนทั้งหมดที่มีอยู่ก็ได้พังทลายลงไปฉันร้องไห้และกล่าวคำว่าขอโทษซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น
"เป็นอะไรหมอกบอกพ่อใครทำอะไรลูก?" หมับ! พ่อกอดฉันเอาและถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ หมอกขอโทษ ฮือออ!!!"
"เรื่องอะไรกันลูกบอกแม่กับพ่อได้ไหม หืม?" แม่ใช้มืออันอบอุ่นประคองแก้มของฉันและเช็ดน้ำตาอย่างเบามือน้ำเสียงและแววตาแสดงออกถึงความเป็นห่วงฉันมาก ๆ
"ฮึก ๆ มะหมอก...หมอกมันเลว!!!หมอกมันเลว ฮือออออ" ฉันพูดไม่ได้ออกได้แต่โทษตัวเองเท่านั้น
"เกิดอะไรขึ้นบอกพ่อมาหมอกเลิกต่อว่าตัวเองก่อนและตั้งสติ" พ่อลูบแผ่นหลังของฉัน
"หมอกมันไม่รักค่ะพ่อ...ฮึก!!หมอกมันไม่รักดีพ่อแม่ทำงานหาเงินส่งให้ไปเรียนแต่หมอก...หมอกกับ ฮึก!!!" ฉันเอามือลูบที่หน้าท้องของตัวเอง
"อะไรหมอก...?" แม่ถามฉันเสียงสั่นเครือ
"หมอกท้องค่ะแม่...ฮึก!!! หมอกท้องงง ฮืออออออ ๆ หมอกขอโทษนะคะพ่ออออ ขอโทษนะแม่ ฮืออออ" ฉันเอาแต่ร้องไห้และขอโทษอยู่อย่างนั้นตอนนี้ฉันทั้งรู้สึกผิด เสียใจ และเจ็บปวดมาก ๆ
"ไม่เป็นไรนะลูก...ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราค่อยคิดกันนะว่าจะเอายังไงต่อไปดี" แม่พูดปลอบใจฉันกอดที่อบอุ่นทำให้ฉันใจชื้นมานิดหน่อย
"ฮึก ๆ ๆ ฮืออออออออ" พรึ่บ!!! ฉันร้องไห้จนตัวเองสลบไป
"หมอก!!!!"
"ไอหมอก!!"
วันต่อมา...
ฉันตื่นลืมตาขึ้นมาสิ่งที่ฉันทำคือนั่งนิ่ง ๆ ไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น ฉันเอาแต่เหม่อลอยและไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดีมันทั้งเสียใจ เจ็บปวด ทรมานไปหมด ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ลมเหนือพูดออกมาฉันก็ยิ่งเสียใจน้ำตาไหลเป็นทางเสมอ
แหมะ! แหมะ!
"อย่าพึ่งคิดมาก...อย่าร้องไห้เลยนะลูก..." เสียงของแม่ทำให้ฉันรีบเช็ดน้ำตา
"...." แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป
"พ่อแม่อยู่นี่..."
หมับ! แม่กอดฉันเอาไว้แน่น
"แม่...อึก!"
"ไม่เอาไม่ร้องนะลูก"
"ฮืออออออ ๆ ๆ ๆ ๆ "
หลายวันต่อมา...
"ไม่กินข้าวเหรอลูก?"
"...." เสียงของแม่ถามฉันขณะที่กำลังนอนนิ่งอยู่ในห้องมาหลายวันแล้ว
"ถ้าไม่กินลูกไม่แข็งแรงนะลูก"
"ช่างสิแม่...เพราะยังไงหมอกก็ไม่ได้พร้อมจะมีอยู่แล้ว" ถ้าหลุดไปได้เลยยิ่งดีเพราะว่าฉันไม่พร้อมเลยในตอนนี้
เพี๊ยะ!!
."หมอก!!พูดแบบนั้นได้ยังไงนั่นลูกของลูกน่ะ!" แม่ตีแขนของฉันเพื่อสั่งสอน
"แล้วแม่จะให้หมอกทำยังไงละ?!"
"..."
"หมอกไม่ได้ต้องการมีมันคือความผิดพลาด!!เด็กในท้องของหมอกมันคือความผิดพลาด!! ฮือออออๆ ไม่อยากเอามันไว้หรอก!!!ตายซะได้ก็ดี!!" เพี๊ยะ!! คราวนี้แม่ตบหน้าของฉัน
"พูดออกมาได้ยังไงกันฮะหมอกนั่นลูกเรานะ!!!ถึงจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดแต่ก็เกิดมาแล้ว!!!!"
"...ฮึก!!"
"เรื่องไม่พร้อมแม่เข้าใจดีพ่อแม่เองก็ไม่ได้เตรียมใจว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้เหมือนกันนะหมอก ที่ผ่านมาหมอกเป็นเด็กดีของพ่อแม่เสมอเลยพวกนี้พ่อแม่เองก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดแต่ในเมื่อมันเกิดแล้วก็ควรคิดแก้ไขปัญหาไม่ใช่มานอนซึมแบบนี้...ฮืออ"
"แม่..." ฉันมองแม่ที่กำลังร้องไห้
"หมอก...หมอกเจ็บปวดแม่เองก็เจ็บปวดเหมือนกันนะลูก...แม่เองก็เสียใจไม่แพ้หมอกแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นแล้วน่ะลูก"
"แม่~~" หมับ!!!! เราสองคนกอดกัน
"ไม่ว่าหมอกจะตัดสินใจแบบไหนพ่อกับแม่ก็ยอมรับนะลูก...แต่หมอกอย่าเป็นแบบนี้เลยแม่ใจจะขาดแล้วลูกเอ๊ย"
"หมอกขอโทษ ฮือออออๆ"
- ผู้เขียน
