Miss me yet 09 สิทธิ
1577 คำ
(ไอหมอก)
โรงพยาบาล
"ตอนนี้ร่างกายไม่มีสารพิษแล้วนะครับ พยายามดื่มน้ำเยอะ ๆ และทานอาหาร ทานยาให้ครบอีกไม่กี่วันก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ"
"ขอบคุณนะคะคุณหมอ"
"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" ฉันยกมือไหว้คุณหมออีกครั้งก่อนหมอและพยาบาลจะเดินออกไป ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาลพ่อแม่กับไอร่าก็กำลังนั่งรอฉันฟื้นอยู่
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วละลูกโชคดีที่มาโรงพยาบาลทันไม่อย่างนั้นพ่อแม่ละไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น" พ่อเดินเข้ามาและลูบหัวของฉัน
"ค่ะ ตอนนั้นหมอกไม่ได้ระวังตัวเองเลยทำให้ตัวเองโดนวางยาได้" ฉันบอกอย่างรู้สึกผิด
"ต่อไปก็ระวังหน่อยนะลูกสมัยนี้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจมันจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ตอนนี้หมอกไม่ได้ตัวคนเดียวนะลูก" ฉันมองไปที่ไอร่าที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่
"ค่ะ หมอกจะไม่ลืมว่ามีใครอีกคน..."
ปึก!!
"ไอหมอกกกกกกก!!" โบอาเปิดประตูเข้ามาพร้อมเสียงดังทำให้ไอร่าตกใจตื่นขึ้นมา
"โบอา! เงียบหน่อย!"
"อืออออ~~ คุมแม่ขาาาาาา~~" ไอร่าตื่นขึ้นมาก็มองหน้าฉันและรีบเข้ามาหาทันที
หมับ! พ่อฉันเลยอุ้มไอร่าขึ้นมาให้ฉัน
"ขาาา~ตกใจตื่นเลยเหรอลูก ฟอดดดด~~" ฉันหอมแก้มของไอร่า
"นะนั่นหลานฉันเหรอ?!" โบอามองอย่างตื่นเต้นเพราะว่าโบอาชอบตั้งแต่เห็นรูปแล้ว
"น่ารักจังเลย" เพลงพูดขึ้นและยิ้มให้ไอร่า ซึ่งตอนนี้ลูกของฉันก็กำลังมองอย่าง งง ๆ เพราะว่าไม่เคยเจอทั้งสองมาก่อน
"ไอร่านั่นป้าโบอากับป้าเพลงเป็นเพื่อนแม่เองจ๊ะ"
"ซาหวัดดีค่าาา~~ ไอร่าเองค่าาา~~ลูกคุมแม่ไอหมอก ^-^" ไอร่าแนะนำตัวเองเสร็จสับ
"นะน่ารักจังงงงง >0<"
"สวัสดีค่ะ น่ารักมากเลยไว้วันหลังพาไปเที่ยวนะ" เพลงบอกและยื่นมือมาลูบหัวของไอร่าเล่น
"สวัสดีพ่อแม่ด้วยนะคะมัวแต่ตื่นเต้นกับหลานไปหน่อย แหะ ๆ" โบอาไหว้พ่อแม่ฉัน
"ไม่เป็นหรอกเข้าใจไอร่าก็น่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหวละเนาะ" แม่ของฉันบอก
"ช่ายค่ะ~ ไม่คิดเลยว่าลูกของไอหมอจะน่ารักขนาดนี้"
"คุมป้าโบอาก็น่ารักค่ะ!"
"อร๊ายยยย!!ปากหวานเดี๋ยววันโรงเรียนปิดป้าพาไปช้อปปี้ดีไหมคะคนสวย?" โบอาถาม
"ไปค่าาาาาา~~"
"แต่ดีนะที่แกมาโรงพยาบาลทันไม่อย่างนั้นคงเหมือนไอ้นั่นแน่ เหอะ!! เวรกรรมตามสนอง" เพลงพูดซึ่งนั่นทำให้ฉันไม่เข้าใจนิดหน่อย
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ฉันถาม
"ก็เมื่อคืนนี้ไอ้เป็นหนึ่งที่วางยาแกมันเองก็ใช้ยานั่นเหมือนกันเพื่อเพิ่มความสนุกทาง....นั่นแหละ ๆ" มองไปทางไอร่าอย่างไม่กล้าพูดแต่ผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ก็รู้ดี
"แล้วทีนี้มันก็เกินขนาดจนตายไปแล้วน่ะ"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ 0.0" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่าฤทธิ์ยามันจะร้ายแรงขนาดนั้น
"แล้วใครมาส่งแกที่โรงพยาบาลเหรอต้องกราบขอบพระคุณอย่างงามเลยนะน่ะที่ไม่ทำให้แกต้องเป็นแบบนั้น" โบอาถามพ่อแม่ฉันก็มองหน้า
"นั่นสิพ่อแม่จะได้ขอบคุณเขาด้วย" พ่อแม่ของฉันไม่รู้เรื่องของลมเหนือหรอก
"เอ่อ..." แต่ว่าเพราะเขาฉันเลยรอดมาเจอไอร่าอีกครั้งนี่แหละ
"ลมเหนือน่ะ" ฉันเลยบอกออกไปเพื่อนฉันก็ตะลึงนิดหน่อยแต่ก็นิ่งไป
"ใครเหรอลูก?" พ่อฉันถาม
"เขาเป็นรุ่นน้องที่เรียนห้องเดียวกันน่ะค่ะ เขาเองก็ไปเที่ยวเหมือนและเจอหมอกพอดีเขาเลยพามาส่งโรงพยาบาลน่ะค่ะ"
"อ่อออ ดีนะที่เจอรุ่นน้องและเขาไม่ได้ทำอะไร..." พ่อฉันพูดเสียงเบา
"ไม่ ๆ ค่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
"ดีนะน่ะขนาดเจอหมอกในสภาพแบบนั้น ยังสามารถห้ามใจตัวเองได้ถ้าเจอแม่คงต้องมีอะไรติดไม้ติดมือให้หน่อยแล้วละ" แม่ของฉันพูด
"ดีตรงไหน..." ฉันพูดออกมาเบา ๆ
"อะไรนะลูก?"
"ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง"
"พวกฉันก็ขอโทษแกด้วยนะที่เมาจนกลับก่อนทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นอะ T^T" โบอาน้ำตาซึม
"ไม่เป็นอะไรหรอกมันไม่ใช่ความผิดของพวกแกหรอก เพราะคนเลว ๆ แท้ ๆ แต่มันตายไปซะก็ดีแล้วละ" ฉันบอก
"นั่นสิเวรกรรมแท้ ๆ ลูกเอ๊ยยยยย!" หลังจากนั้นพ่อแม่ก็อยู่ต่ออีกสักพักพวกโบอาก็อยู่เล่นกับไอร่าด้วยก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันกลับ ความจริงแม่ของฉันจะอยู่เฝ้าด้วยแต่ว่าฉันเกรงใจและไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วเพราะงั้นเลยไม่ได้ให้อยู่ ๆ ที่นี่ก็ลำบากซะเปล่า ๆ ฉันไม่ได้อยากรบกวนแม่ด้วย
แกร๊ด!
"ใครลืมอะไรเหรอ..." ฉันถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของประตูเปิดออกและเมื่อหันไปมองก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่พ่อแม่หรือว่าเพื่อนของฉัน
"ทำไมตกใจอะไรขนาดนั้น?" ลมเหนือเดินเข้าในมือของเขามีช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ
พรึ่บ!! และวางบนตักของฉัน
"อะไร?" ฉันมองหน้าของเขางง ๆ อยู่ ๆ ก็เอามาวาง
"ดอกไม้ไงไม่รู้จักหรือไง?"
"รู้แต่ที่ถามเนี่ยคืออยากรู้ว่าเอามาวางไว้ให้ทำไม?" ฉันมองหน้าของเขา
"ก็เอามาเยี่ยมไง" ครืดดด!! เขาเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของฉัน
"...."
"ไม่ขอบคุณสักคำหรือไง?" เขาพูดขึ้นเมื่อฉันเงียบ
"ฉันไม่ได้ต้องการดอกไม้สักหน่อย"
"อย่างน้องก็ควรขอบคุณเรื่องที่ฉันพาเธอมาโรงพยาบาลเพราะถ้าไม่ได้ฉันป่านนี้เธอลงไปนอนกับรากมะม่วงแล้วหมอก" เขามองหน้าของฉันอย่างจริงจัง
"ขอบคุณมาก ๆ แล้วกันที่ช่วยเอามาส่งไม่ปล่อยให้ฉันตายในโรงแรมม่านรูด" ฉันบอกกับเขาไป
"ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก..."
"..." กึก! ฉันชะงักนิดหน่อย
"เพราะเธอต้องตายด้วยน้ำมือของฉันต่างหาก"
"นาย...!" เขาพูดแบบนั้นออกมาได้ง่าย ๆ ได้ยังไงกันนะ?!
"ล้อเล่นน่าฉันไม่ให้แม่ของลูกฉันตายหรอก...ไอหมอก"
"...!!" ฉันตกใจเมื่อเขาพูดแบบนั้นขึ้นมา เมื่อคืนนี้ฉันจำได้เราเกือบทำแบบนั้นกันลงไปเพราะฤทธิ์ของยาบ้า ๆ นั่นแต่ฉันแทบจะจำเรื่องที่พูดกันไม่ได้เลยมันเป็นความทรงจำที่เลือนลางมาก ๆ
"หึ จะทำหน้าตกใจทำไมในเมื่อเธอเป็นคนบอกเองว่าไอร่าเป็นลูกสาวของฉัน เพราะงั้นไม่ต้องทำหน้างงไปหรอก"
"นายหลอกให้ฉันพูดมากกว่า!!"
"ใช่!! ฉันยอมรับว่าฉันโอกาสนั้นเพื่อถามความจริงจากเธอ!!เพราะถ้าไม่ถามฉันคงเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีลูก!!!"
"รู้ไปแล้วมันช่วยอะไรได้ไหมฮะ?!" ฉันถามเขาต่อให้เขารู้มันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี!! ตอนนี้ฉันกับเขาเป็นคนอื่น!!
"ช่วยอะไรได้ไหมไม่รู้ ๆ แต่ว่าฉันเองก็มีสิทธิในความเป็นพ่อเหมือนกัน!!"
"เหอะ! พ่ออย่างนายไม่มียังดีกว่าอย่ามายุ่งกับลูกของฉัน!!"
หมับ! เขาคว้ามือแขนของฉันและกระชากเข้าไปหาเขา
"ฉันจะยุ่งและเธอไม่มีสิทธิห้ามด้วย!!ไอร่าคือลูกสาวของฉันเหมือนกัน!!"
"ห้ามยุ่ง!!ฉันก็เลี้ยงของฉันคนเดียวมาตลอดนายจะมาเอาอะไรฮะ?!"
"แล้วจะเลี้ยงคนเดียวทำไมฮะในเมื่อเธอมีฉันตอนนั้นหมอกมีลมแล้วนะเว้ย!!ทำไมไม่บอกกันละเราเป็นแฟนกันนะเว้ย!!!" เขาโวยวายเสียงดัง
"ฮึก!!" และนั่นทำให้ฉันนึกถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมาอีก
"ถ้าบอกป่านนี้ลมได้กอดลูก!! ได้อุ้มลูกไปแล้ว!! ได้เห็นไอร่าเติบโต ลืมตาดูโลก ได้ยินไอร่าเรียกลมว่าพ่อไปแล้ว..." เขาพูดเสียงสั่นฉันเองก็กลั่นน้ำตาไว้ไม่ได้เหมือนกัน
"ฮึก!นายแน่ใจเหรอว่าจะสามารถรับผิดชอบและเป็นพ่อคนได้อะ"
"ทำไมจะไม่ได้วะ?"
"เพราะตอนนั้นนายไม่ได้รักฉันสักหน่อย ฮึก!" ฉันปาดน้ำตา
"...!!"
"นายไม่ได้รักฉันแล้วทำไมฉันต้องบอกเรื่องลูกกับนายด้วยละ ในเมื่อฉันสามารถดูแลเขาได้โดยไม่มีนาย"
"...."
"พูดไม่ออกเลยเหรอที่ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไง พูดไม่ออกเลยสิที่ฉันรู้ความจริงของนาย!!!!"
"รู้แล้วยังไง!?"
"วะว่าไงนะ?"
"รู้แล้วฉันไม่มีสิทธิเป็นพ่อเหรอ?"
เพี๊ยะ!! ฉันตบหน้าของเขาด้วยความโมโห
"ใช่!! นายไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้นแหละ...."
"...."
"ฉันคงให้ลูกรู้ว่าเขาไม่ได้เกิดเพราะความรักของพ่อเลยแม้แต่นิดเดียวไม่ได้หรอก"
- ผู้เขียน
