เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย ล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย หลินฮวา เผลอกลืนน้ำลายลงคอ
เจิ้งจินเทาจัดการกับตัวเองเรียบร้อยทั้ง สวมอาภรณ์เพียงลำพังและสิ่งต่างๆ ที่มักจะเป็นขันทีควรจะทำให้ หลินฮวาเลือกที่จะก้มหน้าเพราะม่อยากเห็น ภาพที่ทำให้ใจสั่น อีกคนทำเหมือนไม่มี หลินฮวาอยู่ในนั้น นั่งลงบนเก้าอี้ใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดใด เสี่ยวจงใช้ตะเกียบเงินคีบอาหารขึ้นชิม ก่อนจะผายมือหลินฮวาถอนหายใจกลืนน้ำลายลงคอ เจิ้งจินเทาเหลือบมองหลินฮวาสีหน้าเรียบเฉย
ลงมือกินทันทีหลินฮวาก้มหน้ามองพื้นตามเดิม เจิ้งจินเทากินไปเพียงน้อยนิด
“อิ่มแล้ว เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยเก็บ”
“อ้าวแล้วข้าล่ะ” ถามเพราะคิดว่าหากเจิ้งจินเทาอิ่มแล้วต้องเรียกให้หลินฮวาไปนั่งกิน แต่กลับเข้าใจผิดอุตส่าห์อดทนรอ
“หิว มากหรือไม่”
“หิวจะตายอยู่แล้ว”โบกมือให้เสี่ยวจงยกเครื่อเงสวยไปเก็บ
“เมื่อคืน กินมาจากตำหนักบูรพาเสียมากมาย เมื่อเช้าไท่จือยังใ
