บรรณาการไม่...หาญรัก

“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแค้นฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎร และทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”ร่างสูงชะลูดก้าวขายาว ๆ ยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี “นำเขากลับ แคว้นเว่ยในฐานะเชลย” “เจ้าคนใจร้าย จะเอาพ่อข้าไปไหน”สาวน้อยต้วนหลินฮวากอดแข้งกอดขาบิดาไว้มั่น ปฏิญาณไว้ว่าแม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยบิดาไป เพราะตอนนี้ตลอดมาเหลือเพียงบิดาผู้เดียว แม้กระทั่งยามรบยังติดตาม ดั่งรองแม่ทัพของแค้วนฉีก็ไม่ปาน คนผู้นั้นใบหน้าหมดจดงดงามไฉนใจคอถึงได้โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ชนะศึกแต่กลับจะฆ่าแกงล้างผลาญ “หลินฮวา เจ้าไปเสีย”ส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสด้วยวัยเพียง 15ปี “ท่านพ่อ หลินฮวาจะไปกับท่านเป็นตายไม่ยอมหนีไปไหน”บุรุษหนุ่มรูปงาม ท่านอ๋องเจิ้งจินเทาส่ายหน้าไปมาคล้ายเบื่อระอาเสียเต็มประดา “ดี เช่นนั้นนำนางตามติดไปด้วย เชลยหนึ่งได้ถึงสองนับว่ากำไรโดยแท้”ต้วนหลินฮวา มองบุรุษรูปงามผู้นั้นด้วยสายตาเกลียดชัง หลินฮวากอดแขนบิดาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะพลัดพรากจากกัน “บัดนี้ดินแดนทางเหนือของแคว้นฉีเป็นของเราโดยสิ้นแล้ว เคลื่อนทัพกลับแคว้นเว่ย นำข่าวน่ายินดีกลับวังหลวงโดยเร็ว” เสียงโห่ร้องยินดี ดังกึกก้อง หลินฮวาซบหน้าลงกับท่อนแขนของบิดาที่หันมายิ้มบางๆ ก่อนจะลูบหัวด้วยความรัก “นับว่าดีแค่ไหนแล้วที่ทัพของแคว้นเว่ยยอมถอนกำลังจากไปโดยดี ฝ่าบาทต่อจากนี้คงได้ไตร่ตรองเรื่องต่างๆ มากขึ้นกว่าเดิม เรื่องการศึกบางครั้งวู่วามเกินไปมักไม่ส่งผลดี”หลินฮวาหาเข้าใจไม่ว่าเหตุใด บิดาถึงพูดแบบนั้นคล้ายจะชื่นชมศัตรูทั้งๆ ที่ถูกจับตัวมาเป็นเชลย วังหลวงแค้วนเว่ย เจิ้งลี่เฉิงก้าวขาลงมาจากบัลลังก์เมื่อ เจิ้งจินเทา ประสานมือคุกเข่าตรงหน้า พยุงให้จินเทาอ๋อง ลุกขึ้นยืนเคียงข้าง “ทำได้ดี ทำได้ดี การศึกครั้งนี้สูญเสียเพียงส่วนน้อย สมกับค่ำร่ำลืออ๋องแปดของเราช่างเกรียงไกร นำทัพแต่ละครั้งล้วนได้รับชัยชนะอยู่ร่ำไป” “ฝ่าบาท กล่าวเกินไปแล้ว ครั้งนี้เป็นเพราะพระบารมีและแคว้นฉี ไม่มีการเตรียมความพร้อมที่ดี ฮ่องเต้ล้วนเอาใจใส่แต่เรื่องในวังหลังจนลืมเลือนกองทัพทำให้ทุกอย่างง่ายดาย” “ข้าได้ข่าวว่าเจ้าจับตัวแม่ทัพของแคว้นฉีมาเป็นเชลยศึกครั้งนี้ด้วย” “ทูลฝ่าบาทคนผู้นี้เก่งกาจ ห้าวหาญเสียดายหากจะถูกประหารเพราะนำทัพมาพ่ายแพ้แก่ทัพเว่ยของเรา อีกทั้งเขา ยอมเลกชีวิตตัวเองกับราษฎรและเหล่าทหารที่ เหลือรอด ข้าจึงคิดว่าคนผู้นี้น่ายกย่องยิ่งแล้ว”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้ายิ้มๆ “ จะเปลี่ยนใจเขาให้ภักดีต่อแคว้นเว่ยคงยากไม่น้อย ขุนนางที่ภักดี ล้วนยอมตายเพื่อราชสำนัก แม่ทัพที่ดีย่อมยอมตาย เพื่อบ้านเมือง” “กระหม่อม จะลองพูดกับเขาดู” "คงเสียดายแย่หากเขาต้องตายอย่างที่เจ้าบอก จัดงานเลี้ยงฉลอง ชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ อ๋องแปด เจิ้งจินเทาให้รั้งตำแหน่งต้าหวังต่อจากนี้เป็นการปูนบำเหน็จที่เหน็ดเหนื่อยจากการกรำศึกมานาน” เจิ้งจินเทาคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือทำความเคารพ จวนอ๋อง “ท่านอ๋อง เชลยศึกจองจำอยู่ในคุกหลวงเรียบร้อยแล้ว องครักษ์คู่กายประสานมือตรงหน้า “จัดที่พัก และเรือนรับรองดังเช่นแขกเมือง”หานห้าวตง ขมวดคิ้วงุนงง “ท่านอ๋องไม่เกรงว่าจะถูกครหาหรือไร”เจิ้งจินเทา ยิ้มบางๆ คล้ายจะบอกว่าไม่แยแสเรื่องครหาจากคนรอบข้าง “จัดองครักษ์ดูแลแค่ไม่ให้เขาคิดหนีจากวังหลวงก็พอ แต่ปฏิบัติดังเช่นแขกเมือง” ตำหนักฮ่องเต้ “จินเทา ปีนี้ก็ยี่สิบแล้วเป็นน้องเล็กที่ข้าห่วงใยเสด็จกำชับว่าให้ดูแลเขาอย่างดี ข้าเองกังวลว่าเขาจะไร้ชายาเหมือนกับอ๋องคนอื่น”ฮองเฮายิ้มบีบนวดแข้งขาให้เจิ่งลี่เฉิงฮ่องเต้ “บุตรีใต้เท้าปิง งดงามโดดเด่นฝ่าบาท ประทานสมรสให้ในโอกาส ที่นำทัพได้รับชัยชนะเกรงว่าท่านอ๋องจะไม่ปฏิเสธ อีกทั้งอ๋องน้อยอ๋องใหญ่ ในวังหลวงก็คงไม่มีใครกล้าขัด”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้า “แม่ทัพของ แคว้นฉี ผู้นั้น ทำเช่นไรถึงจะรั้งให้อยู่ที่แคว้นเว่ย ทำประโยชน์ให้กับแคว้นเว่ยอย่างที่ตั้งใจ คนดีดีเช่นนี้ข้าไม่อยากเห็น ต้องตายด้วยน้ำมือของฮ่องเต้ผู้มัวเมาของแคว้นฉี" “อิงอิง ได้ข่าวว่าเขาพาบุตรสาว มาด้วยคนหนึ่ง ฝ่าบาท ทรงแต่งชายารองให้จินเทาอ๋องด้วยจะยิ่งเป็นการดี เมื่อบุตรีเป็นคนของท่านอ๋องแล้วเกรงว่าเขาจะต้องซาบซึ้งในสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการแสดงความจริงใจและยอมภักดีต่อฝ่าบาท ไม่เสื่อมคลาย” “ฮองเฮาเจ้านี่ช่าง มีความคิดดีดีที่ข้าคาดไม่ถึงเสมอ เช่นนั้นเอาตามนี้ ข้าจะประทานสมรสในวันเดียวกันทั้งชายาเอกและชายารอง” “อิงอิงขอดูหน้านาง แล้วก็คงต้องบ่มนิสัยกันเสียหน่อย นางกำนัลตำหนักชิงหนิงกงเล่าว่านางอายุเพิ่งจะ ผ่านวัยเด็กหน้าตาผุดผาดอ่อนหวาน แต่จินเทาอ๋องกลับไม่แม้แต่จะชายตามองนาง ปฏิบัติต่อนางเยี่ยงเชลยคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่เดินทางรอนแรมยากลำบากแต่ก็ไม่เคยจะให้สิทธิพิเศษกับนางแม้แต่น้อย" “เฮ้อ...อ๋องแปดใครๆ ก็รู้ว่าเขาไม่นิยมหญิงงามอีกทั้ง ยังไม่เคยเกี้ยวพาราสีใครมาก่อน ตั้งแต่เติบโตมาข้าก็เห็นแต่เขาคว้ากระบี่ซ้อมรบ กับควบม้ายิงธนู” ฮองเฮายิ้ม “อิงอิงอาสา ขัดเกลานางจนเป็นชายารองที่ปรนนิบัติ ท่านอ๋องอย่างดีทีเดียว”