“ท่านก็อย่าเพิ่งใจร้อนบนเรือนี่โคลงเคลงเพียงนี้ หลินฮวาเกรงว่าเราสองคนมีหวังจมน้ำตายเป็นแน่”เจิ้งจินเทา เม้มดูดริมฝีปากของหลินฮวาเบาๆ
“ฝากเอาไว้ก่อน เจ้าอย่าเผลอก็แล้วกันข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ วันนี้ข้ายอมกินเม็ดบัวไปก่อน”หลินฮวายิ้มบ้าง เจิ้งจินเทาเวลาผ่อนคลายเช่นนี้ก็น่าสนใจไม่น้อย หลินฮวารู้สึกว่าการสงบศึกในครั้งนี้ทำให้ทั้งหลินฮวาและเจิ้งจินเทาเปิดใจ จน ไม่เหลือความขุ่นเคืองไว้ภายใน
หลินฮวา หอบเอาฝักบัวไว้เต็มแขน เจิ้งจินเทาพายเรือเทียบฝั่งไม่ยอมลงจากเรือ
“อย่าเพิ่ง ขึ้นจากเรือได้ไหม”
“ทำไม”
“ข้ากลัวเหลือเกินว่าหาก เราสองคน ออกจากที่ตรงนี้ไป ความบาดหมางก็จะกลับมาคงเดิม”หลินฮวารุ้สึกว่าใจเริ่มสั่นไหวกับคำพูดของเจิ้งจินเทา
“ข้าสัญญาแล้วว่าจะทำเม็ดบัวเชื่อมให้ท่าน เราไปที่เรือนรับรองของ ท่านพ่อที่นั่นสัญญาสงบศึกก็ยงคงอยู่”เจิ้งจินเทายิ้มกว้าง ขยับตัวก้าวออกจากเรือ ยื่นส่งมือให้
