เจิ้งลี่กัง ก้าวขายาวๆ ยังตำหนักชิงหนิงกงเหมือนเช่นทุกวันจงใจว่าวันนี้จะชวนหลินฮวาไปเที่ยวนอกเขตวังหลวง ตำหนักชิงหนิงกงกับไร้ซึ่งสรรพเสียง นางกำนัลยืนระวังอยู่หน้าตำหนัก
“ถวายพระพรไท่จือ”
“ข้าหาหลินฮวา”
“ชายายรองต้าหวัง บัดนี้ต้าหวังมารับนางไปแล้ว”
“อาเล็กอย่างนั้นหรือ ไม่น่าเชื่อ”บ่นเบาๆ ก่อนจะเก้าขาออกมาช้าๆ แต่กลับเปลี่ยนใจอ้อมไปด้านหลัง ด้วยความคิดที่ไม่เชื่อว่าหลินฮวาไปกับเจิ้งจินเทาในเมื่อนางบอกเขาว่าไม่อยากเห็นหน้าเจิ้งจินเทาอีกต่อไป แล้วอีกอย่างเหตุใดนางกำนัลจึงขว้างเขาไว้ไม่ให้เข้าไปด้านใน จะกลัวอะไรแค่ลักลอบเข้าไปไม่ทำก็ไม่ใช่เจิ้งลี่กัง เผลออมยิ้มให้กับตัวเอง อ้อมไปด้านหลังเปิดประตูออกแผ่วเบา
"ฮองเฮาของเสด็จพ่อกำลังทำอะไรกับหลินฮวากันแน่"บ่นเบาๆ ย่องเงียบกริบเข้าไปข้างใน ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเจิ้งลี่กังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น
“ประหารเก้าชั่วโคตร”มีเพียงคำพูดเบาๆ หลุดออ
