ต้องตา พีรดามองไปทางสองสาวที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาด้วยความเป็นห่วงเพื่อนอีกคน สองสาวมาถึงพร้อมกันเลยเข้ามาพร้อมกัน พอมาเห็นเพื่อนรักเอาแต่ร้องไห้เลยวิ่งไปนั่งข้าง ๆ พีรดา ส่วนประภาเดินไปทรุดลงนั่งพื้นพรมข้างขาของเพื่อน
“แก ไหนมีอะไรเล่ามาซิ พวกฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้เลยนะ” ประภาเอ่ยพลางดึงมือกุมหน้าของเพื่อนรักออก กิ่งมณียอมเงยหน้าขึ้น และมือเล็กของประภาก็เช็ดน้ำตาให้หล่อนแผ่วเบา
“อึก! พวกแก...ฉัน...ฮือ ๆ ๆ ๆ”
“ไม่ร้องนะเว้ย! ไม่ร้องสิแก แกเป็นคนเก่งแกต้องไม่ร้อง มีเรื่องอะไรทุกข์ถึงต้องร้องไห้บอกพวกฉันมาสิยัยกิ่ง พวกฉันเพื่อนแกนะเว้ย!" กีรณาเอ่ยบ้าง เพื่อนเจ็บหล่อนก็เจ็บไม่แพ้กัน
“ยัยตา ยัยนุ่ม อะ! อึก! ยัยแอล ยัยพริ้ง อึก!"
เรียกชื่อเพื่อนเสียงปนสะอื้น มือเล็กเช็ดน้ำตาและพยายามกลั้นความเจ็บปวดไว้ข้างใน และหักห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่มันยากเหลือเกินสำหรับกิ่งมี ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจ
