“อ่า! สบายตัวจริงๆ เลย!”
หลันหลันร้องครางอย่างเปี่ยมสุข ยามที่เป็นนกน้อยข้างกายกงเสวี่ยหลิง คุณหนูจะเตรียมอ่างใบเล็กๆ ใส่น้ำเกือบเต็มไว้ให้นางได้เล่นน้ำคลายร้อน พอคิดว่าร่างนี้เป็นของคุณหนู นางก็สะดุ้งอย่างเพิ่งนึกได้ หยิบผ้ามาเช็ดเนื้อตัวทำความสะอาดร่างกายเช่นที่นางเคยเห็นคุณหนูทำเป็นประจำ นางเป็นองค์หญิงแม้จะเป็นองค์หญิงตัวประกันแต่ไม่มีบ่าวไพร่รับใช้ใกล้ชิด นางจึงทำอะไรด้วยตนเองแทบทุกอย่าง และทุกครั้งนกหงส์หยกน้อยๆ อย่างนางจะอยู่กายเสมอ
“ไม่ได้ละ ข้าจะทำให้ผู้อื่นมองคุณหนูของข้าไม่ดีไม่ได้” นางรู้ว่าตัวเองมิได้เรียบร้อยอ่อนหวานเหมือนกงเสวี่ยหลิง นางต้องพยายามรักษากิริยาให้นุ่มนวลเหมือนคุณหนู อย่าตื่นเต้นทำตาโตเมื่อเห็นสิ่งของวับวาวตรงหน้า หรือของกินหอมหวนเย้ายวนชวนน้ำลายสอ
นางใช้ชีวิตในร่างนี้มาสิบเอ็ดวันแล้ว เหลืออีกสามสิบแปดวันเท่านั้น ไม่ว่าท่านป้าต๋าซู่จะพูดจริงหรือไม่ ถ้า
