“ต้องรบกวนพวกท่านแล้ว” หญิงสาวกล่าวจากใจจริง “ข้าขอเป็นตัวแทนองค์หญิง ขอบคุณทุกท่านจากใจจริง โปรดแจ้งกับทุกคนให้เตรียมตัวให้พร้อม อีกไม่นาน ...อีกไม่นานแล้วจริงๆ”
เสียงสูดลมหายใจลึกเคล้ากับความรู้สึกฮึกเหิม
“ข้าต้องขอตัวก่อน พวกท่านดูแลตัวเองให้ดี”
นางประสานมือคารวะและอำลาทุกคน เพียงก้าวออกมาพ้นประตูวัดร้าง นางปรายตามองด้านหลังก็ไม่พบเงาผู้คนอีกแล้ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วสวมหมวกตามเดิม แผ่นหลังเหยียดตั้งตรงการเดินอย่างงามสง่าทุกท่วงท่าการก้าวเดินคือ ‘กงเสวี่ยหลิง’ แต่เมื่อพ้นออกจากเขตวัดร้างแล้ว นางก็กลับมาเป็น ‘หลันหลัน’ เดินไปกระโดดไป ร้องเพลงไปตลอดทาง
คนเหล่านั้นเป็นคนของแม่ทัพจางซงหยวน พวกเขาไม่เคยพบหน้ากงเสวี่ยหลิงซึ่งก็มิใช่เรื่องแปลกอันใด จางซงหยวนฝึกสายสืบมานานนับสิบปี คนกลุ่มนี้อยู่ในอาชีพต่างๆ เช่น ขอทาน นักแสดงปาหี่ พ่อค้าเร่ แต่ก่อนมีไม่มากนัก แต่ผ่านมาสิบปีคนที่ฝึก
