เขาไม่ได้ซักไซ้เอาความใดกับหลันหลัน เมื่อนางไม่พูด เขาจึงไม่ถาม แต่เห็นได้ชัดว่านางรู้ตัวแล้วว่าจูเต๋ออี้ติดตามนางไป นางกลับเปิดเผยแสดงว่าต้องการให้เขารู้ว่านางทำสิ่งใดอยู่ เขาจึงให้จูเต๋ออี้ติดตามนางไปข้างนอก
“หลันหลัน เจ้าไปหยิบสมุดบันทึกการรักษาคุณชายอู๋ซิงว่านบนโต๊ะในห้องของข้ามาที” เซียวเหรินสั่งนาง
หญิงสาวพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แล้วนึกได้ว่าเซียวเหรินเตือนไม่ให้พยักหน้าบ่อยๆ จึงยักไหล่ยิ้มทะเล้นแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งตัวปลิวไปด้านใน เมื่อเหลือเพียงเซียวเหรินและจูเต๋ออี้ที่นั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำใกล้เรือนพัก จูเต๋ออี้จึงเอ่ยปากถาม
“นายท่านต้องการให้ข้าน้อยติดตามนางจริงๆ หรือขอรับ” เขายังไม่มั่นใจนัก
“ถูกต้อง”
“แต่นางรู้ตัวแล้วว่าข้าน้อยแอบสะกดรอยตามนาง” พูดเสียงเบาด้วยความอับอาย ไม่คิดว่าตนเองจะพลาดท่าให้หญิงสาวจับได้ แต่เซียวเหรินกลับยกมุมปากเป็นรอยยิ้มบางๆ
“นางสัญญากับข้าว่าจะไม่โกห
