“หรือว่าพวกท่านก็ยังอ่านหนังสือไม่ออก” หญิงสาวบ่นพึมพำ “น่าสงสารจริงๆ ข้ายังโชคดีที่คุณหนูสอนอ่านหนังสือและท่านเซียวสอนเขียนอักษร”
คราวนี้เซียวเหรินสำลักน้ำชาไอแคกๆ สองสามคำ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมุมปากของตนเองด้วยท่าทีสุภาพ
ลายมือเจ้าอัปลักษณ์ยังจะกล่าวโทษผู้อื่นอีก
“หลันหลัน”
“เจ้าคะ” หญิงสาวยืนตัวตรง ดวงตาวาววับจับจ้องมาทางเซียว
เหรินรอฟังถ้อยคำของเขาด้วยใจจดจ่อ
“ก่อนหน้านี้เจ้าถามข้าว่าจะเรียกใช้เจ้าทำงานได้ใช่หรือไม่”
“อืม” นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ ทำอย่างไรนางก็หยุดพยักหน้าไม่ได้เสียที
“ระหว่างที่เจ้าไม่ได้ออกไปไหน อยู่คัดตำรายาที่นี่และต้องให้จูเต๋ออี้อ่านลายมือของเจ้าออกด้วย”
จูเต๋ออี้เงยหน้าอ้าปากค้าง สีหน้าประท้วงแต่เห็นแววตาคมกริบของผู้เป็นนายแล้วก็ได้แต่โอดครวญในอก เหตุใดเขาต้องถูกทรมานด้วยลายมืออัปลักษณ์ของนางด้วย ปากที่อ้ากว้างจะโต้เถียงกลายเป็นส่งเส
