คุณแม่ผูกขาด

แม่เลี้ยงเดี่ยว(จบตอน)

เข็มหอมมักเลี่ยงไม่เข้าร้านอาหารที่เคยไปเลี่ยงการพาตนเองไปในแหล่งที่คาดว่าจะมีคนรู้จักผ่านมา แต่ไม่อาจเลี่ยงพรหมลิขิตที่ชักพาคนเหล่านั้นมาเจอได้ เช่นวันนี้อุตส่าห์ให้ลูกอดทนเพื่อจะกลับมาซื้ออาหารที่ร้านใกล้คอนโดแล้วนำกลับไปกินบนห้อง ระหว่างรออาหารที่สั่งก็มีคนเข้ามาทักทาย จะเรียกว่าทักทายคงไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่าเฉียดมามอง มองท้องโตๆ ของหล่อน มองข้าวสวยที่นั่งใกล้ๆ และมองรถเข็นที่ใส่ของพะรุงพะรัง

เข็มหอมชอบพกรถเข็นคันเล็กไปไหนมาไหน เพื่อทุ่นแรงในการนำสัมภาระทั้งหลายกลับขึ้นไปบนห้องพัก แต่หากเป็นผู้พักอาศัยคนอื่นๆ อาจใช้บริการคนงานของอาคารซึ่งมีเงินส่วนกลางเป็นเงินเดือนให้ช่วยยกข้าวของไปส่งถึงห้อง แลกกับค่าสินน้ำใจตามกำลังอวดร่ำอวดรวย

หล่อนเคยได้ยินว่าคนเช่าชั้นยี่สิบสี่อันเป็นชั้นเหนือห้องของหล่อนไปหนึ่งชั้น ให้ค่าจ้างคนช่วยหิ้วของแต่ละครั้งหลักพันทีเดียว แต่ไม่มั่นใจว่าใช่ผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า

“ของเด็กอ่อนเยอะแยะ ใกล้คลอดแล้วสิคะ”

แสนรู้จัง แค่มองผ่านถุงรักษ์โลกสีเขียวก็รู้ว่ามีของเด็กอ่อนเยอะ

เข็มหอมยิ้มและพยักหน้าแทนคำตอบ สาวใหญ่แต่งตัวจัดคนนี้จึงหันไปสะกิดแก้มข้าวสวย

“น่ารักจัง” ก่อนรีบหุบยิ้มเพราะเด็กน้อยเบี่ยงแก้มหนีแล้วส่ายหน้าไม่ยอมให้สะกิด

“ต๊าย หวงเนื้อหวงตัว เหมือนคุณแม่นะคะ” ทิ้งคำพูดแล้วเดินบิดตูดจากไป

เข็มหอมเกลียดคำประชดประชัน โดยเฉพาะจากคนที่เรียกว่าไม่รู้จักมักคุ้นกันมาก่อน

หวงเนื้อหวงตัว เหมือนคุณแม่! เนื้อตัวฉันเรื่องของฉันไหมละ เชอะ!

หลังกลับเข้าห้องพักด้วยอารมณ์กรุ่นๆ กินอาหารเลิศรสไม่อร่อยเหมือนเคย ก็พาข้าวสวยไปอาบน้ำแล้วเตรียมเข้านอน

“นอนนะคะ มามี๋ทาครีมให้น้องก่อน” หล่อนให้ข้าวสวยนอนบนเตียงที่เด็กน้อยเรียนรู้ที่จะไม่ตกลงมาแล้วจึงหันไปหยิบขวดครีมบำรุงผิวเพื่อทาตัวโดยเฉพาะหน้าท้องที่ขยายใหญ่เพื่อป้องกันรอยแตกลายหลังคลอด ถึงไม่มีคนมามองมาเห็นก็ต้องผิวสวยไว้ก่อน

“ช่วยๆ” ข้าวสวยลุกขึ้นมาแบมือตรงหน้า แล้วละเลงครีมบนท้องนูนๆ ของหล่อน ปากกระจุ๋มกระจิ๋มพูดเจื้อยแจ้ว “ทาคีมน้อง รักน้อง”

แม่ก็รักหนูลูก หล่อนน้ำตาซึมรับรู้ความรักอันเป็นสายใยพันผูกหล่อนไว้กับข้าวสวย ส่วนคนเป็นพ่อที่หายเงียบไปนั้นอาจเป็นเพราะ

รักหมดอายุเสียแล้ว

หญิงสาวรีบหลุบสายตาเมื่อแพทย์เจ้าของไข้ถามถึงญาติหลังจากครบกำหนดคลอดแล้วเข้าพักรอในโรงพยาบาล นายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบปลายๆ ส่ายหน้าช้าๆ เมื่อพูดอีกครั้ง

“อย่าบอกนะว่าสาวน้อยวัยไม่ถึงสองขวบนี่คือญาติที่จะเฝ้าไข้คุณ มันไม่ใช่นะคุณเข็ม”

“ก็ฉันปล่อยข้าวสวยอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นี่คะ” หล่อนพูดอ้อมแอ้ม รู้ว่าตอบไม่ตรงคำถาม

สูตินารีแพทย์หนุ่มถอนใจเฮือก แล้วอุ้มหนูน้อยขึ้นมา

“ชื่ออะไรครับคนเก่ง”

“ฉ้าวฉวย”

“อ่อ ชื่อข้าวสวย สวยสมชื่อจริงๆ หนูชอบน้องมั้ยคะ”

เด็กน้อยพยักหน้า แต่ดิ้นลงจากอ้อมแขน

“แกไม่ชอบให้อุ้มค่ะ” เข็มหอมบอก คงเพราะเมื่อเวลาอยู่กันตามลำพังหล่อนไม่สามารถอุ้มทั้งท้องอุ้มทั้งลูกได้ ข้าวสวยจึงไม่รบเร้าให้อุ้มนักและติดนิสัยไม่ชอบให้คนอื่นอุ้มไปโดยปริยาย

นายแพทย์วิวัฒน์วางเด็กหญิงลง แล้วพูดกับคนที่นั่งห้อยเท้าบนเตียงผู้ป่วยน้ำเสียงจริงจัง

“มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับคุณเข็ม คุณต้องมีญาติมาอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ดูแลข้าวสวยระหว่างคุณอยู่ในห้องคลอด ผมไม่รู้ว่าคุณกับพ่อเด็กมีปัญหาอะไรกัน แต่อย่างน้อยน่าจะบอกญาติสนิทคุณเอง พ่อแม่หรือปู่ย่าของเด็ก อีกอย่างการคลอดลูกแม้ไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ถ้ามีเหตุจำเป็นไม่สามารถคลอดเองได้ก็ต้องมีญาติเซ็นอนุญาตให้ผ่าตัดนะครับ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันเซ็นยินยอมไว้ก่อนก็ได้”

“หือ” เสียงหมอบอกอาการขัดใจและเบื่อหน่าย จนต้องส่ายหน้า “คุณเซ็นเองได้ แล้วข้าวสวยจะอยู่กับใครครับตอนนั้น”

“เอ่อ” นั่นสิ ข้าวสวยจะอยู่กับใครละ ฝากพยาบาลหน้าห้องคลอดน่าจะได้ แต่หลังคลอดกว่าจะฟื้นตัวกว่าจะคล่องตัวแล้วจะทำยังไง

นายแขกทำไมต้องทิ้งภาระไว้กับฉันนะ ไม่ๆ ข้าวสวยไม่ใช่ภาระแม่ขอโทษ

เข็มหอมนิ่งตริตรอง แล้วยิ้มให้หมอเจ้าของไข้

“หมอพอจะแนะนำพยาบาลพิเศษให้ได้ไหมคะ ขอแบบคนที่มีเวลาอยู่กับฉันทั้งวันทั้งคืน หรือแบบมาเช้ากลับเย็นก็ได้ ฉันจะจ้างสักเดือนพอปรับตัวได้และแข็งแรงพอสำหรับเลี้ยงลูกอ่อน คือฉันยังไม่เคยเลี้ยงเด็กแรกเกิดกลัวทำได้ไม่ดีพอ”

เข็มหอมคิดว่าหนึ่งเดือนหลังคลอดน่าจะเข้าที่เข้าทาง ทั้งร่างกายและจิตใจ น่าจะพร้อมสำหรับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างจริงจังเสียที แต่ดูเหมือนนายแพทย์วิวัฒน์ทำหน้าแปลกใจใส่แล้วปรายตาไปมองข้าวสวย นั่นทำให้เข็มหอมคิดได้ว่าตนเองพลาดแล้วที่พูดออกไปเช่นนั้น จึงรีบแก้ตัวโดยไม่รอให้หมอหนุ่มใหญ่เอ่ยปาก

“คือตอนข้าวสวยคลอดพ่อเขาดูแลทุกอย่าง” หล่อนไม่ได้โกหกหมอนะ เพราะพ่อมันดูจริงๆ โดยจะมีแม่ช่วยดูแลหรือเปล่าหล่อนไม่รู้ จะว่าไปแล้วหล่อนไม่รู้เลยว่าสองคนเลิกกันด้วยสาเหตุใดและเลิกกันนานแค่ไหนก่อนที่ไฟรัสจะหอบลูกมาทิ้งให้เลี้ยง

“ครับ เดี๋ยวผมหาให้ แต่จริงๆ สักสามเดือนน่าจะดีกว่า ข้าวสวยก็ยังเล็กมาก อาจมีอาการงอแงเพราะอิจฉาน้องถึงเวลานั้นการดูแลลูกคนโตจะยากกว่าลูกคนเล็กเสียอีก”

“สามเดือนฉันไม่มีปัญญาจ้างหรอกค่ะ” แต่จริงๆ หล่อนเกรงใจเจ้าของเงิน แค่เบียดบังมาส่งให้พ่อกับแม่ทุกเดือนก็เกรงใจจะแย่แล้ว แต่มันจำเป็นเพราะหล่อนไม่อาจไปหางานทำได้

“แต่คิดว่าข้าวสวยน่าจะไม่มีปัญหานะคะ แกเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แล้วฉันก็ถึกทนน่าจะแข็งแรงพอรับมือเด็กๆ แล้ว แต่ขอพยาบาลให้มาตอนนี้เลยจะได้ช่วยดูข้าวสวยตอนฉันอยู่ในห้องคลอด” หล่อนยิ้มให้ ก่อนนิ่วหน้า

“ปวดท้องหรือครับ”

“นิดหน่อยค่ะ แต่คิดว่าคงยังไม่คลอดตอนนี้หรอก”

“นอนพักครับ เดี๋ยวผมโทรถามพยาบาลเก่าที่สนิทกันก่อน น่าจะยินดีรับงานหนึ่งเดือนของคุณ ผมพาข้าวสวยไปเล่นกับพยาบาลด้านนอกนะครับ คุณเข็มจะได้นอนพัก” เขาบอก แล้วกวักมือเรียกหนูน้อยพร้อมชวนไปเดินเล่น

ข้าวสวยหันมามองหล่อนเหมือนขออนุญาต เมื่อหล่อนพยักหน้าหนูน้อยจึงกางแขนให้คนชวนอุ้มทันที

“อ้าว ถ้าจะไปก็เดินเองสิลูก ไม่ต้องให้ลุงหมออุ้มหรอกค่ะ” หล่อนรีบบอก เสียหน้าเล็กน้อยเพราะเพิ่งบอกหมอไปว่าข้าวสวยไม่ชอบให้อุ้ม

ข้าวสวยทำตาปริบๆ แล้วยิ้มให้ลุงหมอแต่ยังกางแขนอยู่เช่นนั้น สูตินารีแพทย์หนุ่มจึงอุ้มพลางหัวเราะ

“ลุงอุ้มก็ได้แต่ต่อไปเมื่อหนูมีน้องแล้ว หนูต้องช่วยคุณแม่อุ้มน้องด้วยนะครับ”

“น้องๆ” ข้าวสวยพยักหน้าหงึกหงัก

“ใช่ครับ อีกไม่นานน้องข้าวตอกจะออกมาเป็นเพื่อนเล่นหนูแล้ว”

“ตอกๆ” พยักหน้า ยิ้มแย้ม

เข็มหอมมองตามจนนายแพทย์วิวัฒน์อุ้มข้าวสวยออกจากห้องแล้วปิดประตูไว้อย่างเบามือ หล่อนขยับลงนอนแล้วดึงผ้ามาคลุมถึงท้องที่นูนชัด แม้จะเป็นท้องสาวและท้องแรกแต่ก็ใหญ่โต หมอบอกว่าเด็กตัวโตพอสมควรอาจจะคลอดลำบาก แต่หล่อนยืนกรานจะลองคลอดเองก่อน และหมอก็ให้กำลังใจว่าคลอดธรรมชาตินั้นปลอดภัยที่สุดสำหรับแม่และลูก ถึงแม้คนสมัยนี้จะชอบผ่าคลอดกันมากเพื่อความสะดวกสบายคุณแม่ไม่ต้องเจ็บทรมาน แต่หมอไม่สนับสนุนนักเพราะการผ่าตัดทุกประเภทมีความเสี่ยงสูงการผ่าคลอดก็เช่นกัน แล้วยังมีผลต่อสุขภาพคุณแม่หลังคลอดด้วย

นายแพทย์วิวัฒน์จึงยินดีมากที่หล่อนยืนยันจะคลอดด้วยวิธีธรรมชาติ

“พ่อมันตัวสูงใหญ่ซะขนาดนั้น ทำไมลูกจะไม่ตัวโตละ แต่หนูออกมาโตข้างนอกแบบแม่ไม่ทรมานมากจะดีกว่ามั้ยลูก คลอดง่ายๆ อย่าให้แม่ระบมมากนะครับลูก เดี๋ยวไม่มีแรงเลี้ยงหนูกับพี่ข้าวสวย”

ถึงข้าวสวยไม่ใช่ลูกเรา แต่ก็เป็นพี่สาวพ่อเดียวกันของข้าวตอก

พ่อเดียวกันจริงหรือเปล่านะ ข้าวสวยเหมือนลูกฝรั่งมากกว่ามีเชื้อแขกแบบพ่อนะ

ก็ไม่แน่นะ ญาติฝ่ายพ่อนายแขกอาจมีเชื้อฝรั่ง หรือบางทีพวกอาหรับก็มีสายเลือดที่แปลกแตกต่าง สีผม สีตา แตกต่างกันออกไป เรายังเคยเห็นแขกขาวตาสีฟ้านี่นา จะแปลกอะไรถ้าจะมีผมสีทอง สีแดง บ้าง

“โอ๊ะ!” เข็มหอมคิดเพลินจนรู้สึกปวดเกร็งในท้อง และปวดมากขึ้นจนต้องเรียกหาพยาบาล