คุณแม่ผูกขาด

แม่เลี้ยงเดี่ยว(ต่อ๒)

หมอยังถามถึงพ่อเด็กที่อยากให้ไปพบอยากพูดคุยและสอนการดูแลคุณแม่และลูกในครรภ์ แต่เมื่อหล่อนไม่อาจบอกได้ว่าพ่อเด็กไปไหนหลายครั้งเข้าหมอก็เลิกถาม เพียงแค่กำชับว่าใกล้คลอดแล้วควรมีความพร้อมและมีคนดูแล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหล่อนยังมีลูกเล็กๆ เป็นภาระอีกคน

ข้าวสวยไม่ใช่ภาระแต่เป็นอะไรแม่ก็บอกไม่ถูก แม่รักพ่อของหนูมากแล้วก็เกลียดแม่ของหนูมากเช่นกัน

เข็มหอมเดินยืดตัวตรงมาช้าๆ เพื่อนั่งข้างเด็กน้อย ทันทีที่หล่อนหย่อนตัวบนเก้าอี้ ข้าวสวยก็โผมาหาพร่ำพูดหม่ำๆ

“จ้า มามี๊รู้แล้วลูก นั่งลงก่อนนะคะ นั่งลง โอย น้องเตะมามี๊ใหญ่เลย หนูรอแป๊บนะคะ ข้าวตอกอย่าเตะแม่ โอย ข้าวตอก” หล่อนลูบท้องบอกลูกชายน้ำตาซึม ความเจ็บปวดในเวลานี้ไม่อาจทำให้น้ำตาไหลได้ แต่ความอ้างว้างน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อคิดถึงคนที่ควรอยู่ปลอบและให้กำลังใจต่างหากที่ทำให้น้ำตาซึม

นายแขกบ้าเมื่อไหร่จะกลับมา

“เพ้ง!” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น ตามมาด้วยฝอยน้ำลายที่พ่นจากปากสีชมพูจัดของข้าวสวย เด็กน้อยทำซ้ำๆ เมื่อปีนขึ้นมากอดคอเข็มหอมไว้

เข็มหอมมองแล้วยิ้มทั้งน้ำตา

“ขอบใจลูก มามี๊หายแล้วค่ะ”

ข้าวสวยคงเห็นว่าหล่อนน้ำตาไหลจึงปีนขึ้นมากอดแล้วเป่าเพี้ยงให้เหมือนที่หล่อนเคยทำเวลาที่เด็กน้อยเจ็บปวด มือเล็กๆ ยังพยายามป้ายน้ำตาให้จนหล่อนต้องดึงไปจูบซาบซึ้งใจ

“หายแล้วค่ะ หม่ำๆ มั้ยคะ”

“หม่ำๆ”

เข็มหอมป้อนข้าวเด็กน้อยพลางพร่ำภาวนาถึงลูกในท้อง ข้าวตอกต้องเลี้ยงง่ายๆ เหมือนพี่ข้าวสวยนะลูก ถือว่าเห็นแก่แม่ อย่าให้ต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้เลยนะลูกจ๋า

ทำไมวันนี้ถึงครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างนี้จะว่าเป็นอาการแรกไข้ก็ไม่น่าจะใช่ เมื่อเช้าตื่นนอนมาก็ไม่รู้สึกผิดปกติ แต่พอออกมาซื้อของใช้เข้าบ้านทำไมถึงเดินไม่เป็นสุข

เข็มหอมเข็นรถที่มีของใช้ในบ้านอยู่เกือบครึ่งรถ และมีเจ้าตัวแก้มยุ้ยนั่งอยู่ตรงที่นั่งเด็ก ซึ่งก่อนให้ข้าวสวยนั่งนั้นหล่อนยอมถูกมองว่าบ้าบอวิตกกังวลเกินเหตุที่ใช้เจลล้างมือฆ่าเชื้อโรคเช็ดถูส่วนที่ต้องสัมผัสกับผิวเด็กน้อย หล่อนคิดว่ากันไว้ดีกว่าแก้ เพราะที่ตรงนี้ส่วนใหญ่คนชอบเอาของสดมาวาง รวมถึงตัวหล่อนเองเมื่อครั้นยังโสดเดินจับจ่ายคนเดียว ซึ่งไม่รู้ว่าของสดเหล่านั้นจะทิ้งเชื้อแบคทีเรียเชื้อโรคอะไรไว้บ้าง หากปล่อยเด็กนั่งลงไปเลยแล้วมือไปสัมผัสเชื้อแล้วนำมาเข้าปาก หรือเชื้อโรคสัมผัสผิวหนังอ่อนบางอาจทำให้เด็กเจ็บป่วยได้เพราะหล่อนเคยอ่านเจอว่าในต่างประเทศคุณแม่ผู้โชคร้ายเกือบเสียลูกน้อยไปเพราะการนั่งในที่นั่งเด็กตรงรถเข็นนี่เอง

“น้องเป็นผู้ชาย เอาสีฟ้าดีมั้ยคะ” หล่อนหยิบขวดนมพลาสติกคุณภาพดีอันเป็นแบรนด์มีชื่อเรื่องเครื่องใช้เด็กหลากหลายวัยให้ข้าวสวยดูเพื่อถามความเห็น แม่หนูน้อยพยักหน้าพอใจและยิ้มภูมิใจที่มีส่วนร่วมเลือกซื้อของให้น้อง ทั้งยังชี้ชวนให้หยิบขวดนมขนาดต่างซึ่งล้วนแต่เป็นโทนสีฟ้าอีกด้วย

“ไม่ต้องเอาเยอะหรอกค่ะ ยังไงน้องก็กินนมมามี๊อยู่แล้ว”

“นมหนู” ข้าวสวยชี้ไปที่นมกล่องสเตอรีไรท์จำนวนมากในรถเข็น

“ค่ะ อันนี้นมหนู นี่นมน้อง” เข็มหอมจับเต้านมตนเองแล้วพากันหัวเราะ ก่อนรีบควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายเมื่อมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น

หล่อนเอานิ้วจุปากเป็นสัญญาณให้เด็กน้อยเงียบ แล้วขยับออกห่างรถเข็นไปอีกนิดทว่ายังอยู่ในสายตาและมั่นใจว่าจะคว้าได้ทันหากมีเหตุให้รถขยับ ก่อนกดรับสาย

“ฮัลโหล แม่ เดือนนี้หนูโอนเงินช้าหน่อยนะคะ พอดีว่าไปสัมมนาต่างจังหวัดหลายวัน”

“เข็มเอ้ย แม่ไม่ได้โทรมาขอเงิน ไม่มีก็ไม่ต้องโอนมา แม่มีกินมีใช้มากพอแล้ว”

“แต่มันเป็นหน้าที่ของลูก เรียนจบแล้ว มีงานมีการทำแล้ว ก็ต้องจุนเจือครอบครัว ถึงไม่มากมายแต่หนูก็อยากให้นี่จ๊ะ”

“ขอบใจ ขอให้เจริญๆ นะลูก ว่าแต่เมื่อไหร่จะกลับมาบ้านบ้าง”

“อีกสักพักนะจ๊ะ หนูเพิ่งทำงานยังลาไม่ได้” ส่งยิ้มให้ข้าวสวย พลางแตะนิ้วที่ปาก ไม่ให้ส่งเสียง

“อ้าว! อะไรกัน นี่เปลี่ยนงานใหม่อีกแล้วหรือ” เสียงแม่บอกอาการตกใจระคนแปลกใจ

“ก็ทำนองนั้นค่ะ ไว้ลาได้แล้วจะกลับไปนะแม่”

“แม่จะส่งปลาแห้งไข่เค็มไปให้แกยังพักที่เดิมไหม หรือว่าให้แม่ขึ้นไปหาดี”

“ไม่ๆ ไม่ต้องลำบากมาหรอกแม่ แก่แล้วเดินทางไกลลำบาก ส่วนของเดี๋ยวค่อยส่งมานะ หนูไปสัมมนาบ่อยๆ ไม่ค่อยได้ทำกับข้าว”

“เข็ม” แม่เรียกชื่อหล่อนแล้วเงียบ หาย จนหล่อนแปลกใจต้องรีบถามกลับ

“จ๋าแม่ มีอะไรหรือคะ”

เสียงถอนหายใจมาก่อนคำพูดเบาหวิว

“โกรธแม่กับพ่อเหรอ”

“เปล่าๆ จ้ะไม่เคยโกรธเลย หนูรู้ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้ และความรักมันมีวันหมดอายุ หมดใจ พ่อแม่เลิกรากันด้วยดีก็ดีแล้ว หนูโชคดีมากเลยนะที่มีพ่อแม่มากกว่าคนอื่น” หล่อนหัวเราะเบาๆ ไม่ได้เสแสร้งในความโชคดีนี้ พ่อกับแม่หย่าขาดจากกันเมื่อหลายปีก่อน หลังจากนั้นอีกไม่นานต่างก็มีครอบครัวใหม่แต่ไม่มีลูกใหม่ ทั้งสองครอบครัวยังมีสายสัมพันธ์ที่ดี และต่างรุมมอบความรักความเอ็นดูให้หล่อนคนเดียวจนล้นทะลัก

ถ้าเลือกได้หล่อนยังชอบครอบครัวผัวเดียวเมียเดียว เมื่อไม่ได้จากพ่อแม่ ก็พยายามกอดครอบครัวตัวเองเอาไว้ให้แน่นที่สุด แต่เวลานี้ความสมบูรณ์แบบในครอบครัวอยู่ไหนละ นายแขกหัวหน้าครอบครัวของฉันอยู่ไหนกัน

“ถ้าอย่างนั้นมีเวลาเมื่อไหร่ก็กลับมาบ้างนะเข็ม”

“ค่ะแม่ หนูคิดถึงแม่คิดถึงพ่อ คิดถึงทุกคนนะคะ ฝากบอกพ่อเรื่องเงินด้วยนะแม่” หล่อนบอกเพราะทุกครั้งที่โอนเงินไปให้แม้จำนวนไม่มากนักแต่ก็ต้องเผื่อให้ทั้งคู่ และแม่เป็นฝ่ายบอกเสมอว่าพ่อยกส่วนของพ่อให้ทั้งหมดไม่เคยเอาไว้ใช้เลยสักเดือน แม่จึงบอกไม่ต้องโอนส่วนของพ่อไปแล้วแต่เข็มหอมก็ยังทำเหมือนปกติเพื่อความสบายใจของตนแม้จะไม่ใช่เงินตนเองเลยก็ตาม

“ก็บอกแล้วว่าพ่อเขาไม่เคยเอา ไม่ต้องโอนมา” แม่บ่นเล็กๆ

“ให้หนูได้ทำเพื่อความสบายใจนะแม่ พ่อไม่รับแม่ก็เอาไว้ใช้ หรือถ้าแม่เห็นเสื้อผ้าของใช้เหมาะกับพ่อก็ช่วยซื้อให้บ้างหนูจะขอบคุณมาก”

“จ้า แม่ก็ทำอยู่ นานๆ ซื้อของไปให้ทีแล้วบอกว่าเงินลูก พ่อเขาก็รับไปดี ยังฝากขอบใจฝากอวยพรให้ลูกเจริญก้าวหน้า”

“เวลาพ่อโทรมาก็บอกหนูอยู่จ้ะ ขอบคุณแม่อีกครั้งนะคะที่เป็นธุระให้” หล่อนคุยกับแม่อีกสองสามประโยคก็เอ่ยลาแล้ววางสาย เข็มหอมยกมือไหว้ปรกๆ พึมพำขออภัยในการพูดปดกับบุพการี

“ดีจ้า” เสียงเล็กดังขึ้นทำให้ต้องรีบเอามือลง เห็นว่าข้าวสวยกำลังทำตามหล่อนจนอดขำไม่ได้

“กลับกันเถอะเรา” พูดกรั้วหัวเราะ

“หม่ำๆ”

“อ้าว! หิวอีกแล้วหรือคะ โอเค ไปจ่ายตังค์แล้วหาของกินกัน”